Ben Selin Mertoğlu şuan aşkımı acımı haykırdığım uçurumun kenarındayım ama bu sefer haykırmaya gücüm yok neden mi? Yıllar önce annemin tecavüze uğradığını ve bize hamile kaldığını öğrendim ama yine de yılmadım hep güçlü durdum, aşkımın peşinden gittim ailemden gizli evlendim. Şimdi ise uğruna ailemi karşıma aldığım kocamın benden çok büyük bi sır sakladığını öğrendim benim, kardeşlerimin ve annemin hayatını değiştirecek bir sır. Annemin şuan evli olduğu adamın anneme tecavüz eden o adam olduğunu öğrendim. Uçurumun kenarına biraz daha yaklaşıp hırçın mavi denize baktım, tuhaftı ki hayatımda ki bana huzur sunan tüm maviler siyaha dönmüştü huzurum dediğim maviler şimdi kâbusum olmuştu. Gözlerimi kapattım ve ruhumu rüzgâra açtım acılarımı alıp götürsün diye ama bu sefer rüzgâr yüzüme vurmuştu gerçekleri, kimsesiz kalmıştım ilk ailemi kaybetmiştim şimdi ise kuşkusuz güvendiğim kocamı."Zavallı Selin." diye mırıldandım. Hayallerim vardı benim bu lanet şehre gelirken çok güzel hayallerim vardı. Konservatuar okuyup ünlü oyuncu olacaktım beni seven kocam ve bir kız bi erkek çocuğum olacaktı mutlu olacaktım. Eski Selin gözümün önüne gelince acıyla gülümsedim, ne ünlü bi oyuncu olmayı başarabilmiştim ne de mutlu bir aile kurabilmeyi. Aslında mutlu bir ailem vardı benim sonsuz güvendiğim bir kocam vardı ama o beni çok büyük bir hayal kırıklığına uğrattı. Bir hiçtim artık koca bi boşluk vardı içime hayatta kalmak için bi amacım yoktu artık. Birazdan eskiden bana huzur veren mavilere bırakacaktım kendimi sarıp sarmalasın diye beni koruyup kollasın acılardan. Onun mavileri yakmıştı beni şimdi ise başka bir mavinin kollarında dalacaktım o sonsuz uykuya. Bencildim ben biliyorum ilk İstanbul’a geldiğimde de gizilice evlendiğimde de ölürken de son kez bencil olacaktım. Düşünmeyecektim arkamda bıraktıklarımı çünkü onlar sürüklemişti beni bu uçuruma. O en tepede uzaydaydı bende kendimi en dibe denizlere bırakacaktım. Son kez gökyüzüne baktım, onla veda ettim“Elveda uzaydaki mazi gözlü çocuk” ve kendimi sonsuz mavilere bıraktım.
ALİ
Endişeyle Nazlı'ya dönerek “Ne demek gerçeği öğrendi. Sana demedim mi ben siz karışmayın diye.”diyerek haykırdım. Öfkem korkumu kafeslemeye yetmiyordum. Öğrenmişti işte yıllardır sırf üzülmesin, koca gözleri yaşla dolmasın diye sakladığım gerçeği, babasının kim olduğunu öğrenmişti.
Nazlı benim aksime daha sakin bir ses tonuyla “Ne yapabilirdim Ali kasedi bulmaya çok yaklaşmıştı lanet bi kasetten değil de benden öğrensin istedim.”dedi.
“Nereye gitti peki?”
“Bilmiyorum öylece çıktı evden koştum ama yetişemedim.”
Daha fazla Nazlı'nın sakin tavırlarına tahammül edemeyeceğim için hızla çıktım evden. Kendi kendime “Nerdesin koca gözlü kız”diye mırıldandım. Korku ve endişe iyice kaplamıştı ruhumu, düşünmeme engel oluyordu. Sakinleşebilmek için derin nefes aldım ve cebimdeki anahtarı çıkartarak arabama bindim. Kim bilir ne kadar kızmıştır bana belki affetmezdi bile beni gerçeği benden öğrenmesi gerekiyordu. Öfkem yeniden alevlenmeye başlamadan durdurmak için Selinin koca gözlerini düşündüm.
İstemsizce arabayı uçuruma sürmüştüm çünkü biliyordum biz acılarımızı yaralarımızı burada haykırmıştık. Bu sefer derindi yaralar, iyileşmesi güçtü yaraların ama ben elimden gelenin fazlasın yapacaktım affettirecektim kendimi. Uçurumun kenarına yaklaşmıştım ordaydı uzaktan da olsa görmüştüm onu. Hızımı artırarak tam uçurumun kenarında durdum, hızla kapıyı açıp kapatma gibi gereksiz bir eyleme girişmeden Seline doğru hızla koştum.
“Selin!!”diyerek haykırdım ama duymadı beni, gökyüzüne bakarak mırıldandı sadece. Ne yapmaya çalışıyordu telaşla aramızdaki mesafeyi kapattım ve uçuruma doğru yığılmak üzeri olan bedenini son anda tuttum.
