taksiye bindim ve sonunda geldik. derin bir nefes alıp kapının kolunu açtım. ve burası... ait olduğum yerdeydim. burası benim krallığım...gökyüzüne baktım. benim yıldızlarım,işte ordaydılar. bugün olanları düşündümde sanki hiç yaşamamışım gibi hiçbişey hatırlamıyordum.aldığım nefes kalbim hariç her organıma uğramıştı. gökyüzüne bakarken dalmışım. ayak sesleri duydum,nedense hiç korkmadım. aksine içim ısındı. gelen kainatmış, omzuma dokunuşundan anladım.
''derin bugün o kadar soğuk ve garip davrandın ki, kusura bakma seni takip etmek zorunda kaldım. iyi misin...? derin? hey konuşsana... neyin var senin!''
''kainat! bak! bunlar benim yıldızlarım. birgün bu yıldızlar gerçek olacak ve beni hiç yalnız bırakmayacaklar biliyor musun ?
kainat cevap vermedi. bana baktığını hissediyordum, bense sürekli gökyüzüne bakıyordum. saatler hızla ilerliyordu.telefona baktığımda birsürü cevapsız arama ve gereksiz mesajlar gördüm ve saat 03.40'tı. korkmaya başladım bu kadar geç olacağını tahmin etmemiştim. kainata gitmesini söyledim ve yine tek başıma kaldım. her zamanki gibi tek başıma. sabaha kadar yıldızları izlemek istesemde 2 saat sonra kaybolacaklardı ve ben yine yalnız kalacaktım. nedense sığındığım tek şeydi o yıldızlar. iki tane yıldız, biri derin diğeri ise poyraz. onlarla karşılıklı konuşamasamda bana patlayışlarından ne söylemek istediklerini anlayabiliyordum. Birgün gerçek olacaklar ve beni hiç yalnız bırakmayacaklar.
