Mijn laatste vlucht (voltooid)

Op het station

'Verdomme... Niet weer!' zeg ik als ik op het perron kom en mijn trein langzaam het station verlaat. 'Alles zit me ook tegen!'Ik blijf kijken tot ik de trein om de bocht zie gaan en ga vervolgens verslagen op een bankje zitten. De frustraties zitten me nu wel erg hoog en ik betwijfel of ik mijn vriend moet bellen om me een lift te geven of me ziek te melden. 'Alweer te laat. Die kut treinen rijden ook nooit op tijd maar nu...' zuchtend zoek ik naar mijn telefoon die ik na vijf minuten in het zijvakje van mijn rugtas vind. Geïrriteerd bel ik mijn moeder in de hoop dat zij me kan helpen. 'Alles lijkt wel langzaam te gaan' mompel ik.

'Behalve je trein.' Hoor ik iemand zeggen met een sarcastisch ondertoontje. Ik steek mijn middelvinger in de richting van het geluid en wacht tot ik mijn moeders stem hoor. 'Hallo, met Sylvia van Straaten.' 'Hey, mam ik...'

Ik hoor haar zuchten.

'Mam.'

Er rijdt langs een ander station een trein.

'Zit je weer op het perron?' Vraagt ze.

'Ja mam, maar dit keer was ik echt op tijd! Die stomme trein reed gewoon...'

'Oh, Ann je zou er eens tussenuit moeten. Al dat gedoe met het openbaar vervoer en je vriend is ook altijd op reis. Al dat werken breekt je een keer op. En ik denk niet dat je baas er blij mee is als je wéér vertelt dat je te laat bent. En als je er nu mee komt dat je ziekt bent gooit hij je er ook uit. En dat weet je.' Tijdens het luisteren merk ik dat dit al de derde keer is dat ze me vertelt dat ik weg zou moeten. Op reis. Gewoon alleen. Nieuwe culturen opsnuiven, nieuwe mensen ontmoeten. Echt op reis in plaats van bij een reisbureau achter een balie zeurende mensen helpen en lauwe, slappe koffie drinken. Voordat ze aan een nieuw verhaal wilt beginnen onderbreek ik haar.

'Mam, zou je me willen ophalen? Ik ga op vakantie.'