Saved || TIES ☑️

2

~Hoofdstuk 2~

Ik open mijn ogen, en merk dat ik in een witte kamer lig. De duffe ziekenhuis geur dringt mijn neus binnen. Ik voel een stekende hoofdpijn. Een zuster loopt de ziekenhuis kamer binnen. 

"Mooi, Je bent wakker" Zegt ze, terwijl ze naar mijn bed loopt. "patient wakker na vier weken" Ze zegt hardop wat ze op haar notitieblok aan het schrijven is. 4 weken?! Heb ik 4 weken hier in dit ziekenhuis gelegen. Ik kijk de langzaam de kamer in van het ziekenhuis. Tegen over mijn bed hangt een groot prikbord. Normale mensen hadden die helemaal vol hangen, maar die van mij is helemaal leeg. Niemand die ook maar een beetje de moeite doet om mij een kaartje te sturen. Het doet pijn. Het idee dat niemand van je houd. Niemand om je geeft. 

"Chelsea, Nu je weer wakker bent. Moet je echt weer wat eten" De zuster die al de hele tijd naast mijn bed staat geeft me een dienblad met eten er op. Ik geef haar een zwak glimlachje en begin langzaam met eten, maar elke hap die ik neem lijkt alsof ik een mes door mijn keel heen haal. Na een paar happen zet ik het dienblad alweer naast mij neer. De zuster is mijn kamer uitgelopen nadat ze mij het dienblad gegeven had. Ik ga rechtop zitten, en sla mijn benen over de rand van mijn bed heen. Langzaam sta ik op de pijn is al stukken minder dan 4 weken geleden. Nog steeds vind ik het raar om te beseffen dat ik gewoon vier weken niet geleefd heb. Maar het meeste pijn doet dat niemand mij ook maar een beetje gemist heeft die vier weken. Ik loop de duffe kamer uit naar de witte eentonige gang. Niemand heeft hier ook maar een glimlachje op hun gezichten. Wat ik enigszins ook snap want het is een ziekenhuis. Ik loop langzaam de lange gang door. Ik wil net de hoek omslaan als een huilend meisje mijn kant opkomt. Ze staat stil voor mij. 

"Meisje, kan je me helpen" Zegt ze zachtjes, en met een trillend stemmetje. Ik ga door mijn knieën zodat ik op haar ooghoogte kom. "Tuurlijk, wat is er" Zeg ik met een lieve glimlach. Tranen stromen over haar wangen. "Papa en mama ze-" Meer komt er niet uit haar, omdat ze weer in tranen uitbarst. "Wat is er met papa en mama" Zeg ik met een lief stemmetje. "Ze zijn in een autobotsing gekomen, en nu zijn ze hier. Maar ik weet niet waar ze zijn" Meer tranen stromen over haar wangen waarna ze die zin uitgesproken heeft. "Zullen we het aan een zuster vragen" Ze knikt. IK ga weer rechtstaan en pak haar handje. Samen lopen we naar een zuster. 

."Hallo mevrouw kunt u ons helpen" Ik kijk haar vragend aan. "Natuurlijk, wat is er aan de hand" Ze kijkt van mij, naar het meisje. "Ze wilt graag weten waar haar ouders liggen" Zeg ik voor haar. Nog steeds lopen er tranen over haar wangen. Ik heb medelijden met haar. Ik weet nog hoe moeilijk ik het had toen ik mijn ouders verloor. "Ik help haar wel" Zegt ze. Ik knik en laat de hand van het meisje los. De zuster pakt hem, en trek haar mee de ziekenhuis gangen door. Ik kijk ze na. Ik draai me om, en wil terug lopen naar mijn kamer. Als ik opeens Kelsey zie staan...

>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>

Okey sorry het is misschien een beetje kort ^.^ Ik vind het zo cool dat mensen mijn verhaal lezen! Thanks <3 Wat vonden jullie van dit hoofdstuk? Laat het weten.

xxx Rosalie 

vote/comment/follow?