The Life Store #Wattys2016

18: Zoekt er nog iemand een rijke vent uit Zwitserland?

Het is dinsdag als ik thuiskom van een lange dag vol colleges en een uitgelaten Kayleigh in de keuken aantref. Daar staat ze enthousiast in een pan te roeren. "Kun jij de tafel dekken, Maya?"

"Natuurlijk."

"Voor vijf personen. Mijn broer eet ook mee."

O ja, die mysterieuze broer van haar. Gisteravond vertelde ze me al dat hij zondag was aangekomen in Londen. Het internationale bedrijf waarvoor hij werkt heeft hem hierheen gestuurd om zijn zakelijke Engels nog wat aan te scherpen. Dat is tenminste wat Kayleigh verteld heeft.

"Hoe is het eigenlijk met dat project van Lindsay en jou? Met dat liefdesgedoe?"

Ik snuif minachtend. "Mocht je jouw broer nog hebben overgehaald om dat ding in te vullen dan kan ik je alvast vertellen dat we waarschijnlijk niet zo heel goed bij elkaar zullen passen. Om de een of andere reden zijn er bij mij alleen maar losers op afgekomen."

"En bij Lindsay?"

"Weet ik niet. Daar hebben we het niet echt meer over gehad." Wat niet komt omdat ik haar niet meer gezien heb, maar omdat we met andere dingen bezig waren. Afgelopen zaterdag zijn we namelijk op zoek gegaan naar een bank voor haar nieuwe huis. Toen hadden we het dus alleen maar over meubilair en niet over toekomstige vriendjes. Ik weet ook niet of ik er met haar over zou willen praten. Zij wordt door de halve wereld aanbeden. Tussen de jongens die haar test hebben ingevuld zit vast wel iemand die geschikt is, maar op mij komen alleen maar alle losers af. Dat had ik natuurlijk van tevoren kunnen weten. Ik ben niet beroemd en dus niet interessant.

Ik trek een la open om het tafelkleed eruit te pakken. "Waar is de rest eigenlijk."

"Gwen staat onder de douche, want die heeft net gesport, en Ella kan hier elk moment zijn. Ze was even naar Waterstones om iets te halen voor school. Christian kan hier trouwens ook elk moment zijn. Hij zou om vijf uur klaar zijn met zijn cursus."

Ik spreid het tafelkleed uit over de eettafel en pak vijf borden. Het is best een raar idee dat wij hier nu van deze borden eten en dat er volgend jaar weer andere studenten in dit huis wonen. Maar daar wil ik nu nog even niet aan denken. Ik heb nog tien maanden hier en die wil ik zo goed mogelijk besteden.

Gwen komt de keuken in. Aan haar natte haar is te zien dat ze inderdaad net onder de douche uit komt. "Is dat broertje van jou er nog niet? Heb ik me net zo staan uitsloven en dan komt hij gewoon niet." Het is duidelijk dat ze een grapje maakt, want ze zit er niet anders uit dan gewoonlijk.

"Nog even geduld, Gwennie. Hij kan hier elk moment zijn, dus bewaar je charmes nog maar een paar minuutjes." Kayleigh werpt een blik op de klok. "Al mag hij best opschieten. Het eten is klaar."

Ze heeft het nog niet gezegd of er klinken stemmen in de hal. Even later komt Ella binnen, gevolgd door een netjes uitziende jongen in een babyblauw overhemd en een donkergrijze broek. Hoe kaarsrecht zijn stralend witte tanden staan, wordt duidelijk als hij naar ons lacht. "Goedenavond allemaal."

"Chrissy!" Kayleigh stormt op hem af voor een omhelzing. "Wat goed om jou hier te zien. Hoe is het met je?"

"Goed, hoor. Een beetje gaar van de hele dag cursus volgen, maar verder prima. En met jou?"

"Super. Hé, dit zijn Maya en Gwen. Ella had je blijkbaar al ontmoet."

Christian lacht, alweer. "Ja. Ik stond net bij de voordeur te kijken welke bel ik moest hebben toen zij aan me vroeg wie ik zocht en toen bleken jullie huisgenoten te zijn."

Ella loopt door naar de keuken om in de pannen te kijken. "Hm, pasta met spinazie. Dat ziet er goed uit."

"Ella is onze Italiaan," grijnst Kayleigh naar haar broer. "Maar ga gauw zitten, het eten is klaar."

Met z'n allen nemen we plaats aan de eettafel. De heerlijke geur van het eten hangt als een mist in de keuken. Enthousiast schep ik dan ook mijn bord vol. Gelukkig maar dat ik drie huisgenoten heb en dus niet elke dag zelf hoef te koken. Dat zou echt een ramp zijn. Misschien moet ik mijn liefdestest maar iets aanpassen en er ook een vraag in zetten over kooktalent. Dan weet ik in ieder geval zeker dat ik de rest van mijn leven af en toe nog iets fatsoenlijks te eten krijg. Hoewel die test tot nu toe nog vrij weinig opgeleverd heeft, dus het is maar de vraag hoeveel zin het heeft om dan ook nog de vragen te gaan veranderen.

Ondertussen zit Christian ons boven zijn bord vol eten geïnteresseerd aan te kijken. "Waat komen jullie vandaan, Maya en Gwen?"

"Noorwegen," antwoordt Gwen meteen. "Universiteit van Stavanger."

"En ik kom uit Nederland," voeg ik eraan toe. Ik bespaar hem de details over de exacte locatie waar ik studeer. Ik betwijfel of hij weet waar Nijmegen ligt. Bovendien kan het hem waarschijnlijk toch niet schelen. Hij praat natuurlijk alleen maar met ons om beleefd te doen.

"Ik heb ook een tijdje in het buitenland gezeten toen ik studeerde. In Canada. Hele leuke ervaring." Eindelijk neemt Christian een hap van zijn eten. "Hé zusje, je kunt koken. Smaakt goed."

Verbaasd kijk ik naar Kayleigh. "Kon jij ook niet koken?"

"Oeps," lacht ze. "Verraden. Maar er is nog hoop voor je, Maya. Een paar jaar geleden was ik inderdaad net zo'n drama in de keuken als jij."

Dit geeft me inderdaad weer een beetje hoop. Haar kookkunsten zijn tenslotte helemaal niet slecht. "Hoe heb je het geleerd?"

"Gewoon, door het veel te doen. Je moet wat met ouders die constant aan het werk zijn en een broer die het huis uit is." Ze kijkt plagerig naar Christian.

Hij geeft haar een vriendschappelijke duw. "Misschien moet jij ook maar eens het huis uit gaan dan."

"Ben ik al. Ik woon nu toch in Londen? Maar vertel, hoe is het in het mooie Genève? Is het land al in de rouw omdat ik weg ben?"

"Je bent hier pas een paar weken," reageert Christian. "Het spijt me het te moeten zeggen, maar het leven gaat gewoon door zonder jou. Gelukkig heb je mij nog, en je huisgenootjes."

Kayleigh knikt. "Ik heb de beste huisgenootjes ooit. Toch?" Grijnzend kijkt ze de tafel rond.

Ik kan het niet met haar oneens zijn. We hebben ontzettend veel geluk gehad. Voor hetzelfde geld hadden we het totaal niet met elkaar kunnen vinden. Gelukkig is dat niet gebeurd. Het is heerlijk om huisgenootjes te hebben waarmee je alles kunt delen en om de haverklap in een deuk ligt.

"Maar vertel nou eens," dringt Christian aan. "Hoe is het leven in Londen? Wat houdt jullie zoal jullie?"

"Studeren vooral. En Maya hier hangt een beetje de hele dag met Lindsay Lohan rond," antwoordt Gwen. Zij als filmverslaafde vindt dat natuurlijk fantastisch. Er is nog geen dag voorbij gegaan dat ze niet naar aanleiding van een film weer een vraag bedacht die ik voor haar aan Lindsay moet stellen.

Christian lijkt echter niet erg onder de indruk. "En je colleges dan?"

"Oh, ze overdrijft." Ik voel hoe mijn gezicht langzaam warmer wordt. Het heeft inmiddels vast een dieprode leur. Nu denkt hij zeker dat ik één of andere domme doos ben die de hele dag alleen maar in winkels rondhangt. Oké, dat laatste is misschien wel een beetje waar, maar toch. "Het gaat heel goed met mijn colleges. Ella kan dat weten, want we hebben er een paar samen. Ja, ik breng inderdaad veel tijd met Lindsay door, maar dat heeft te maken met mijn werk."

Dit vindt hij blijkbaar wel interessant, een werkende vrouw. "Wat voor werk doe je dan?"

"Ik werk bij The Life Store. Daar helpen we mensen om hun leven te veranderen."

"Dan heb je aan haar zeker veel werk?"

Geschokt kijk ik hem aan. "Wat denk jij wel niet? De afgelopen weken is Lindsay als een vriendin voor me geworden. En je kunt veel over haar zeggen, maar zij heeft tenminste niet net zoals jij meteen een oordeel over iemand. Zij is oprecht aardig. Oh, en voor het geval je het wilt weten, ze is ook hartstikke slim. In tegenstelling tot jij blijkbaar." In een reflex pak ik mijn bord op en loop ermee naar mijn kamer. Ik had het moeten weten toen ik hem zag. Wat een kwal.

**

OEPS ik had dus de vorige keer per ongeluk hoofdstuk 19 geplaatst in plaats van hoofdstuk 18. Wat een blunder. Nu is het weer logisch.