Blood (Midnight Series: Book Three)

Κεφάλαιο Οχτώ

"Θα πρέπει δηλαδή να μου αναφέρεις την παραμικρή λεπτομέρεια της κοινής μας ζωής;" ρώτησε ο Κάρτερ το ίδιο βράδυ ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου. Για άνθρωπο που είχε κάποιου είδους αμνησία - για να το πω με ανθρώπινους όρους - έμοιαζε να νιώθει υπερβολικά άνετα στο δωμάτιό μου. Εντάξει, είχα βάλει κι εγώ το χεράκι μου για να γίνει αυτό. 
"Ευελπιστώ πως όχι" σχολίασα και σηκώθηκα, έχοντας σκοπό να βγάλω δύο μπουκαλάκια με αίμα για να τραφούμε. Ο Κάρτερ με πρόλαβε πριν το κάνω. Με τσάκωσε από την μέση και με τράβηξε πάλι πίσω, στην αγκαλιά του. 
"Πάλι καλά" είπε, θάβοντας το πρόσωπό του στα μαλλιά μου. "Μιλάς πολύ χωρίς ιδιαίτερο κόπο, αν έπρεπε να μου εξιστορείς τη ζωή μας για να θυμηθώ, πιθανότατα θα είχαμε πρόβλημα". 
"Χαζέ" πέταξα αυθόρμητα. Ο Κάρτερ γέλασε και ήταν ένα τόσο όμορφο, τόσο οικείο γέλιο που έφερε ένα κύμα ανατριχίλας στο κορμί μου. Μου είχε λείψει αυτό το γέλιο!
"Ω, βγάζεις και γλώσσα, ε;" ρώτησε πονηρά. "Έλα, άσε τα μπουκαλάκια τώρα. Εσύ είπες πως παλιά τρεφόμασταν ο ένας από τον άλλον. Γιατί να μην το κάνουμε αυτό και τώρα;"
"Γιατί παλιά δεν είχαμε την απαίσια Βασίλισσα τόσο κοντά μας και είχαμε το περιθώριο να αποδυναμωθούμε για λίγη ώρα. Τώρα δεν ρισκάρω να σε αφήσω αδύναμο ούτε για πέντε λεπτά. Δεν ξέρεις πότε θα επιτεθεί αυτό το πλάσμα". 
"Ξέρω να φροντίζω τον εαυτό μου, Ρέιβεν" μου είπε. "Με γοητεύεις που ανησυχείς τόσο, αλλά δεν υπάρχει λόγος. Άσε εμένα να ανησυχώ, είμαι άντρας, αυτή είναι η δουλειά μου. Να ανησυχώ". 
"Άμα μας επιτεθεί η λεγάμενη με σκοπό να σου ξεριζώσει την καρδιά, τουλάχιστον θα νιώθεις ακόμα γοητευμένος" σχολίασα ειρωνικά, αλλά δεν έπιασε. Με έριξε στην δική μου μεριά του κρεβατιού και ήρθε από πάνω μου. 
"Ξέρεις ότι θα νικήσω. Είναι μάταιο να προσπαθείς να μου αλλάξεις γνώμη. Πες ναι, πες ναι..." σιγοτραγούδησε. 
"Όχι" τον μάλωσα. "Ξέχνα το!"
Έριξε το πρόσωπό του στον λαιμό μου, έπειτα στον ώμο μου και τον ένιωσα να γελάει. "Είσαι σίγουρη;"
Αναστέναξα. "Να και, κάπως έτσι με τούμπαρες εσύ" απάντησα γελώντας. 

Ο Κάρτερ είχε δίκιο, γινόμουν υπερβολική, αλλά ήθελα να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Μόλις οι δυνάμεις και των δυο μας επανήλθαν και λίγο πριν αποφασίσει να με βασανίσει ακόμα λίγο, ένα απαλό χτύπημα ακούστηκε στην πόρτα. 
"Παιδιά;"
"Ο Ντέβερελ" έκανα αναστενάζοντας. "Τί έγινε, αδερφούλη;" ρώτησα.
"Να μπω;"
"Να περιμένεις!" φώναξε ο Κάρτερ πριν προλάβω να κάνω κάτι. Έπειτα στράφηκε σε μένα, με κοίταξε με προσήλωση από την κορυφή ως τα νύχια και χαμογέλασε. "Ντύσου, δεν νομίζω να φεύγει και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα αντέξει αν μείνουμε έτσι και οι δύο. Μην τον σπρώξουμε στα άκρα". 
Άφησα ένα φιλί στα χείλη του και έτρεξα πίσω από το παραβάν, τραβώντας μαζί και το φόρεμά μου. 
"Ντεβ; Μπορείς να μπεις" σχολίασε ο Κάρτερ την ώρα που έβγαινα κι εγώ. 
Τα μούτρα του Ντεβ είχαν ξινίσει και μας κοιτούσε με μια θυμωμένη έκφραση. "Όχι ότι δεν χαίρομαι που αρχίζεις να θυμάσαι, Κέινι, αλλά θα το εκτιμούσα αν δεν ήξερα τις ώρες που περνάτε εδώ μέσα... δημιουργικά". 
"Αν σε αφήναμε να μπεις, Ντέβι, πιθανότατα θα είχαμε δράματα τώρα, οπότε ή που θα το ξέρεις, ή που θα βλέπεις". Αναστέναξα με το πόσο άνετα μιλούσαν και οι δύο, ειδικά μετά την εξαφάνιση του Κάρτερ και την επάνοδό του, αλλά δεν μίλησα. "Πες τώρα, τί τρέχει;"
Ο Ντέβερελ κούνησε ένα κομμάτι χαρτί μπροστά στο πρόσωπό του, σίγουρα έτοιμος να δώσει τη ζωή του για να αλλάξει θέμα. "Η Βασίλισσα, μόλις μας κήρυξε πόλεμο". 

Στο Σάντοουφορτ Μουρ όλοι έτρεχαν πανικόβλητοι σχεδόν, παρόλο που κανείς δεν ήθελε να το παραδεχτεί. Ο Τζον είχε φύγει με τους Λύκους για να πάνε να βρούνε τον Ρόλαντ και κάποιους άλλους δικούς του που ήθελαν να βοηθήσουν. Ο Ντέβερελ έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά μόλις μας έμπασε στην τραπεζαρία, σχεδιάζοντας χάρτες της Χώρας που ίσως μας φαίνονταν χρήσιμοι, ο Κρις και η Σκάι κάθονταν κάπως παράμερα με έναν τόνο βιβλία ανοιχτά τριγύρω τους, οι γονείς μου μιλούσαν με τον Έρικ, την Έμπονι και τον Βλαντ σε κάπως έντονο ύφος. 
"Όλοι είναι απασχολημένοι και τα πάνε πολύ καλά" έκανε επιδοκιμαστικά ο Κάρτερ. "Δεν πάμε πάνω;"
"Ξεκόλλα, εδώ έχουμε θέματα" τον μάλωσα κι εκείνος πήρε ύφος θλιμμένου κουταβιού. Να πάρει, ήταν πολύ καλός σε αυτό. 
"Κι εγώ έχω θέματα. Δεν θυμάμαι τη ζωή μου, είναι απλό αυτό;"
"Άμα θες να βρεις δικαιολογίες...." σχολίασα χαμογελαστή. "Έλα, πάμε να βοηθήσουμε". 
Μόλις μας είδε ο πατέρας μου, ήρθε αμέσως προς το μέρος μας. "Ρέιβεν" είπε. "Θέλω να πάτε κάπου". 
"Έχει να κάνει με τον πόλεμο;"
"Ασφαλώς και έχει να κάνει με τον πόλεμο, Ρέιβεν, δεν θα στο ζητούσα αλλιώς! Θέλω να πάτε να συναντήσετε κάποιον, αλλά με συνοπτικές διαδικασίες και με άκρα μυστικότητα". 
"Γιατί;" ρώτησε ο Κάρτερ γεμάτος ενδιαφέρον. 
"Η Έμπονι δεν πρέπει να μάθει τίποτα" σχολίασε ο πατέρας μου ρίχνοντας μια ματιά προς την Έμπονι, που μιλούσε με την μητέρα μου, τον Βλαντ και τον Έρικ. 
"Μπαμπά, τί τρέχει;"
"Ρέιβεν, άκουσε προσεκτικά. Ο άνθρωπος που θα πάτε να βρείτε είναι ο πατέρας της Έμπονι. Πατέρας, όχι ασφαλώς ο βιολογικός, ο άνθρωπος που τη μεγάλωσε και την ανέλαβε μετά τη Μεταμόρφωσή της. Το πρόβλημα είναι ότι η Έμπονι έχει κόψει τους δεσμούς της με εκείνον εδώ και αιώνες και αν μάθει ότι πρόκειται να βοηθήσει, θα έχουμε θέμα. Πρέπει να τον βρείτε και να τον πείσετε να πάρει μέρος και μάλιστα με την δική μας μεριά. Η Έμπονι όμως δεν πρέπει να μάθει κάτι, παρά μόνο την ώρα της μάχης. Μπορώ να υπολογίζω στην εχεμύθειά σου, Ρέιβεν;"
"Ασφαλώς" απάντησα. 
"Κάρτερ;"
""Εννοείται" απάντησε ευγενικά. 
"Ωραία" είπε ο πατέρας μου και μας κοίταξε με νόημα. "Αν ρωτηθείτε ποτέ για ποιόν λόγο στεκόμαστε στην μέση της τραπεζαρίας και συζητάμε, ενώ θα έπρεπε να καταστρώνουμε το ένα σχέδιο πίσω από το άλλο, ενώ η Βασίλισσα μας έχει κηρύξει πόλεμο, θα πείτε-"
"... ότι είχατε κάποια σύσταση για την απρεπή συμπεριφορά μου" είπε ο Κάρτερ γελώντας. "Μπορεί να μην θυμάμαι και πολλά, κύριε Μπλακ, αλλά η ένταση μεταξύ μας όσον αφορά στη Ρέιβεν, κόβεται με μαχαίρι". 
Ο πατέρας μου γέλασε. "Είσαι καλό παιδί Κάρτερ, αλλά να έχεις υπόψη σου ότι ποτέ κανείς δεν θα είναι αρκετά καλός για τη Ρέιβεν. Δεν είναι θέμα προσωπικό. Αν ποτέ σου δοθεί η ευκαιρία να αποκτήσεις κόρη, θα με καταλάβεις". 
"Σας καταλαβαίνω από τώρα" σχολίασε ο Κάρτερ χαμογελώντας με εκείνο το χαμόγελο που έδειχνε σε μένα όταν ήθελε να περάσει το δικό του. Και, να πάρει, έπιασε. 
"Χαίρομαι. Λοιπόν, απόψε το βράδυ θα πάρετε οδηγίες για το πώς θα βρείτε τον πατέρα της Έμπονι και αύριο το πρωί θα ξεκινήσετε. Δεν είναι μακρύ το ταξίδι, δύο μέρες πήγαινε - έλα το πολύ, αλλά θέλω να είστε πίσω όσο πιο νωρίς γίνεται. Έγινα κατανοητός;"
"Απόλυτα" είπαμε ταυτόχρονα.