ERKEK ADAM

BÖLÜM 3

ARKADAŞLAR MERHABA YENİ BÖLÜM SİZLERLE, BU BÖLÜMDEN SONRA MEKANLAR DEĞİŞİYOR HİKAYENİN AKIŞINA GÖRE VE FARKLI KARAKTERLERİ TANIMAYA BAŞLIYORUZ DİĞER BÖLÜMDE...

VOTE VE YORUMLARINIZ BENİM İÇİN ÇOK DEĞERLİDİR... BAŞLIKTAKİ VİDEO ENSTRUMANTAL BİR DİZİ MÜZİĞİ, AŞK-I MEMNU - HÜZÜN... ONUNLA BİRLİKTE OKUYABİLİRSİNİZ, SEVGİLER HEPİNİZE..:)

Yeni bir sabahtı, her zamanki gibi aynı sabah değildi bugün. Tecavüze uğramıştım dün gece, her şekilde aşağılanmış ve şiddet görmüştüm. Tekrar görüşeceksin diye tehdit etmeleride cabası.

Uyandım fakat yatağımdan kalkmadım, soluktum, bitiktim, psikolojik olarak dipteydim bugün.

Birçok şeyi düşünüyordum yatağımda, dün noldu, bugün ne olacak? Nasıl kurtulurum olanlardan, ya semte yayılırsa? En kötüsü aileme giderse? Kendi pisliklerini benim üzerimden anlatacaklardı, eğer adice davetlerini kabul etmezsem.

Derin bir nefes aldım ve kalktım yatağımdan. Ev sakindi, annem yoktu, babam da işte yada her nerdeyse.

Yüzümü yıkadım ve odama geçtim, birşey yemek bile gelmiyordu içimden. Kot pantolonumu giydim, üzerine düz siyah bir tişört, kapıya çıktım ayağıma spor ayakkabılarımı geçirdim ve attım kendimi sokağa. Dolaşmalıydım, ortalığı kolaçan etmeliydim, hemde hava alırım diye düşünmüştüm.

Sokağın sonuna kadar yürüdüm ve döndüm yukarı. Donup kaldım resmen anlık, köşedelerdi Ali ve Serdar denilen orospu çocukları. Kalbim sızlıyordu, içimde bir ateş bir utanç, anlatamam ki o anı.

Gördüler beni uzaktan haliyle ve Ali denilen pişkin el hareketiyle gel diyordu. Sanki hiçbirşey olmamış gibi.

Saniyelik düşünüyordum o an, seçim zamanıydı aslında. Aklımda en kötüyle ilgili bazı planlar vardı ama o kararı verirsem hayatımda ki süreç değişecekti ve ben kendimi başka bir tehlikenin kucağına atacaktım.

Kararımı verdim, korkumu belli etmeyecektim. Bu şerefsizlere malzeme olmayacaktım daha fazla.

Yüksek sesle bağırdım ''Siktir lan, orospu çocuğu'' diye. Arkamı döndüm, ilerlemeye başladım ki kısa sürmeden biri sertçe kolumdan tuttu. Aliydi ve serdarda üç beş adım arkadan izliyordu oda gelmişti.

Ayakta duruyordum, durmak zorundaydım bu şerefsizlere karşı, intikamımı almak için nefes almak zorundaydım. Nefretle baktım yüzüne, bir anlık Serdarla gözgöze geldim ve kin dolu bakışımı gönderdim.

Ve beklediğim diyalog başladı;
- Lan sen kimsin amına koyduğum, seni bu mahallede tutturmam Murat.

- Siktirin gidin lan şerefsizler, Allah belanızı versin sizin.

- Öyle mi, ben seni uyardım oğlum, bizim malımız olacaksın yada olacaklara katlanacaksın diye.

- Bırak be kolumu, bırak..!

Döndüm ilerlemeye başladım...Arkamdan bağırdı şerefsiz;
- Bir saat, bilemedin iki, göreceksin lan.

Anlamıştım ki yayacaklardı birşeyler mahallede, korkuyordum aslında , yayacaklar diye değil, kötünün iyisi ailemden kopacaktım. Eğer duyulursa yüzlerine bakamazdım bundan korkuyordum. Evimi terketmekten. İlerisi nolur terkedersem onu zaten göremiyordum ki. Hayal etmek imkansızdı çünkü ben 16 yaşındaydım daha. Geleceğimi hayal ederken okulum gelirdi gözümün önüne, başarılı olacağım gelirdi. Annemi bu heriften kurtaracağım günleri görürdüm hayal ettikçe.

Eve döndüm, düşüncelerim sanki dünyadaki tüm sorunlar beynimde toplanmış gibi karışık ve fazlaydı.

Uzandım, uyuyup kalmışım yine.