Yaran ince ince kanıyor
bir adım ötedeyken yaşam ilacın
bu yalnızlık,
bu ölümüne gidiş neden?
Acıya alışmak demiştim bir dizede
kabullenmek yaralarını
gidene susmak, gelene eyvallah demek
baştan kaybetmek değil midir?
Var mı ki, kabuk bağlamayan yara
nasır tutmayan acı
yanlışlarımızdır bizi biz yapan yarına
bu ceza neyi düzeltir?
Bilirim ben;
bilirim hangi rüzgardan alırsın soluğunu
bırak adın bilinmeyende yazılsın
yabancılaşan ben değilim
bu sokaklar küsüyor bana bir bir.
İşte bu yüzden
bana bilmediğim yerleri öğret
yolculuğa hazır bir bavulun sevincinde
bekliyorum;
kapımı çaldığın gün hoş geldin diyeceğim...
Sen şimdi, git.
Güle güle!
