Ne güzel bir sabah ama! Günlerden cumartesi olmasına rağmen başımda beni öldürme riski bulunan bir alarm ötüyordu. Tekrar ediyorum bugün cumartesi. Ve ben bu lanet şeyin pillerini söktüğümden emin olduğum halde hala nasıl çalışabildiğine anlam veremiyorum. Allah'ım neden ben?
Belirsiz hareketlerle yatağımın yanında bulunan komidinin üzerinde ki alarmı kapatma çabaları içerisine girmiştim. Sonuç, tabiki de başarısız! Lanet olsun. Gözlerimi aralayarak sonunda doğru düğmeyi bulmuş ve o sesi susturmuştum. Yavaş hareketlerle yatakta doğruldum ve ayaklarımı aşağıya sarkıttım. Terliklerimi ayaklarıma geçirdiğim gibi banyoya bile uğramadan aşağıya indim.
Esneyerek devam ettiğim yürümem mutfakta son bulmuştu. Karşımda gördüğüm şey ise telaşlı annem ve bir iki çalışandı. Allah aşkına bunlar kafayı yemiş olmalıydılar sabahın köründe başka kim ayakta ve telaş içinde olurdu ki? Daha fazla dayanamamış o anki durum için sorulabilecek en doğru soruyu sormuştum.
"Sabah sabah ne yapıyorsunuz siz?" Annem gelen sese dönüp beni karşısında görünce gülümsedi.
"Hazırlık" diye bana yönelttiği, ince sesinden bir cevaptı sadece.
"Onu görüyorum zaten annecim de bu ne hazırlığı onu anlamış değilim. " cümlemi bitirdikten sonra hala uykumun var olması nedeniyle bir esneme tufanına tutulmuştum ta kii annemin söylediklerine kadar. Ağzından dökülüp kulağıma ilişen o sözler esneme nedeniyle açık kalan ağzımın bu sefer şaşkınlıktan açık kalmasına dönüşmüştü.
"Evleniyorsun, onun hazırlığı. "
