The Life Store #Wattys2016

20: Dit is je spotlight, jouw tijd om te stralen

"En hij had overal C ingevuld?" Ella is nog steeds diep onder de indruk van wat Christian me gistermiddag geflikt heeft. Zelfs nu we in onze mooiste jurken in de metro op weg zijn naar het Playhouse Theatre.

Ik knik, voor ongeveer de miljoenste keer in vierentwintig uur. "Overal C."

"Dat is goed, toch?" vraagt Gwen voor de zekerheid.

Of dat goed is? "Dat is het beste wat iemand kan antwoorden."

Vanaf de overkant van het gangpad zit Kayleigh breeduit naar me te grijnzen. "Ik zei toch dat je met hem moest gaan daten? Zelfs die test zegt dat jullie het perfecte stel zouden zijn." Nadat Ella haar vertelde wat er gebeurd was, sloeg haar humeur als een blad aan een boom om. Blijkbaar hebben we geen ruzie meer.

Toch negeer ik haar opmerking. Dat is vooral omdat ik nog steeds in de war ben. Het kan gewoon niet waar zijn. Hij moet vals gespeeld hebben.

Op het moment dat de metro bij het volgende station stopt, begint mijn telefoon te trillen. Dat betekent dat ik een sms'je heb ontvangen. Ik haal het toestel uit het kleine tasje dat ik van Ella heb geleend en open het bericht.

Zin om vanavond iets te gaan drinken? Of laat je me alleen op mijn kamer zitten? C

Ik snuif. Alsof de wereld alleen om hem draait. Binnen een paar seconden heb ik een bericht terug getikt.

Kan niet. Ik ben met je zusje en onze huisgenoten onderweg naar de opening van Lindsay's toneelstuk. Veel plezier in je eentje

"Je lover?" informeert Gwen met pretlichtjes in haar ogen.

"Hij is mijn lover niet. En hij zou al helemaal nooit mijn nummer hebben als een zeker iemand hem dat niet gegeven had." Ik werp Kayleigh een duistere blik toe. Niemand anders dan zij kan hiervoor verantwoordelijk zijn.

Uiteraard vindt zij het alleen maar grappig. "Ik wist wel dat jullie voorbestemd waren."

"Ja!" Gwen zit op haar stoel heen en weer te wippen als een kleuter op schoolreisje naar een speelparadijs. "Dit is echt net zoals in de film."

Ik rol met mijn ogen. Zij ziet altijd overal een film in. Iemand met een pistool is in haar ogen meteen James Bond en als iemand het heeft over zelf kleding maken dan begint zij binnen de drie seconden over de gordijnen uit 'The sound of music'. Iemand moet haar toch eens vertellen dat het echte leven geen Hollywood is. Maar ik voel me niet geroepen om die persoon te zijn, want hoewel ik het soms best irritant vind, wil ik ook niet degene zijn die haar hart breekt. Geloof me, dat doe ik al bij genoeg andere mensen.

"Wat ga je nu doen?" wil Ella weten. De metro stopt bij het station waar we moeten zijn en we stappen uit. Roltrappen staan al te wachten om ons naar boven te vervoeren.

"Ik ga helemaal niks doen. Dit hele project was niet eens mijn idee. Ik heb vanaf het begin gezegd dat ik geen buitenlands vriendje wil." Met andere woorden: ik zit nog in de ontkenningsfase. Ik kan niet geloven dat er iemand is die alle positieve antwoorden op mijn liefdestest heeft gegeven en dat die persoon dan ook nog de zogenaamd perfecte broer van Kayleigh blijkt te zijn. Bovendien is het waar dat ik me door Lindsay heb laten overhalen om dit te doen. In mijn eentje zou ik nooit zo een test op internet hebben gezet.

Gelukkig word ik van dit gespreksonderwerp gered door het Playhouse Theatre dat ons uitnodigt om naar binnen te komen. Ik haal de vier gratis kaartjes die ik van Lindsay heb gekregen uit mijn (Ella's) tasje en laat ze aan de man bij de ingang zien.

Hij knikt tevreden. "Een momentje alsjeblieft."

Verbaasd kijk ik achterom, naar mijn huisgenoten. Wat heeft dit te betekenen?