Moja prawdziwa historia: Ostatnia Nadzieja [Zakończone]

Rozdział 13

Ruszyliśmy do domu, czekali na nas wujek Tim oraz wujek Toby.
-Gdzie wy byliście mieliście wrócić wcześniej.-wykrzyczał wujek Tim
-Przepraszamy.-odpowiedzieliśmy równo
-Co wy robiliście w tym lesie?!- zapytał wujek Toby
-Emm... my no ten....-Max chciał to wytłumaczyć
-Wujku proszę nie złościcie się ale mieliśmy małą konfrontacje z wrogami klasowymi. Prawie by nas zabili. A gdy byliśmy związani to pomogli nam moi rodzice.-wytłumaczyłam
-Czej...jak Lili i Jack?!-spojrzeli po sobie zdziwieni
-Tak.
-Wielki gofrze to znaczy że żyją. Och kamień z serca.-dodał wujek Toby
-Max chodź na chwilę.
Poszłam z chłopakiem do mojego pokoju. Kazałam mu usiąść na łóżku.
-Rozbieraj się.-dodałam
-Ej nie za wcześnie na takie rzeczy?-zaśmiał się poruszając brwiami
-Ehh...zdejmuj kurtkę i podwiń koszulkę.
-Auć. Aaaa.....ale to boli.
-Max co się stało?!-podbiegłam do chłopaka
-Boli nie mogę nic zrobić.
-Jak dziecko.-mruknęłam pod nosem
Złapałam apteczkę i postawiłam na ziemi. Stanęłam naprzeciw niego i powoli rozsuwałam kurtkę i potem zdjęłam. Koszulkę podwijałam powoli chłopak podniósł ręce i mogłam łatwiej zdjąć ubranie. Chwilę patrzyłam na jego klatkę piersiową i mimowolnie zarumieniłam się. Spojrzałam na rany jakie miał, siniak i rany na brzuchu, rozcięty łuk brwiowy, siniaki w kilku miejscach nacięcia na rękach i plecach. Wyglądał jakby przeżył bijatykę szkolną. Sięgnęłam po apteczkę i zaczęłam od klatki piersiowej i brzucha. Posmarowałam maścią przeciwbólową i zabandażowałam. Potem na rękach owinęłam bandażami, na koniec została twarz. Patrzyłam w skupieniu na ranę. Wyjęłam igłę i nić by zaszyć.
-Wytrzymasz ból czy znieczulenie?-zapytałam
-Wytrzymam.-odpowiedział pewnie
-Będzie troszkę szczypało i piekło.
-Dam radę.
Nachyliłam się, oczyściłam ranę i zabrałam się za szycie. Po chwili było gotowe na koniec plasterek przykleiłam.
-Skończone.
Gdy wszystko odłożyłam chłopak złapał mnie w pasie i przysunął do siebie. Wtulił twarz we mnie i trzymał w uścisku. Byłam w lekkim szoku, złapałam za jego głowę i gładziłam jego włosy. Czułam się jak matka małego dziecka. Dlatego jestem taka jak mama. Troszczę się o każdego pomimo ciętego języka. Uśmiechnęłam się do chłopaka i odsunęłam się.
-Max możesz puścić.
-Nigdy.-spojrzał na mnie, pociągnął do siebie i usadowił mnie na swoich kolanach
-M...Max?
-Ciiii.-przyłożył palec do moich ust
Potem zbliżył moją twarz do swojej. Siedząc na nim byliśmy na równi. Ujął moją twarz w swoje dłonie i muskał delikatnie moje wargi. Stopniowo pogłębiał i wydłużał pocałunek. Po chwili niepewności odwzajemniłam. Chłopak uśmiechnął się w pocałunku. Dłońmi błądził po moich plecach. Jedną zatrzymał się na mojej talii a drugą wplótł we włosy i przeczesywał je lekko ciągnąc. Czułam gorąco bijące od chłopaka, nie chciałam dotykać go moimi zimnymi rękoma.
-Coś nie tak Hope.-przerwał pocałunek
-Wszystko ok. Pomóc ci się ubrać czy tak będziesz paradować bez koszulki.-zaśmiałam się z chłopakiem
-No dobrze bo widzę jaka możesz być zazdrosna skarbie.-w tej chwili spaliłam mega buraka
-Heheh nie co ty...-nerwowo się zaśmiałam i podrapałam po karku
-Hahah słodko wyglądasz w zakłopotaniu Hope. Pomożesz.-wskazał na koszulkę trzymając w dłoni
-Siadaj i ręce w górę.-zrobił jak powiedziałam
Przełożyłam powoli przez ręce i głowę na koniec chłopak wstał i zaciągnęła koszulkę do końca.
-Dzięki Hope.-pocałował mnie w policzek
Chłopak wyszedł a ja stałam jak słup soli i trzymałam policzek gdzie Max mnie pocałował. Czułam jak mnie piecze na twarzy, usiadłam na łóżku i zacisnęłam jakąkolwiek rzecz w zasięgu. W tym wypadku była to kurtka chłopaka. Pachniała sernikiem i ogólnie nim całym. Wtulona tak w jego kurtkę przewróciłam się na bok. Gdy byłam w połowie przytomna drzwi się otworzyły a w nich stała postać. Owa osoba zbliżyła się i kucnęła obok mojego łóżka. Chciał pewnie zabrać kurtkę ale z marnym skutkiem bo powiedziałam coś czego bym się nie spodziewała.
-Max...zostań.-wyszeptałam
O dziwo trafiłam to był Max jego przyjemny głos rozpoznam wszędzie.
-Dobrze.
Poczułam jak miejsce obok mnie ugina się a obok leży Max. Odwróciłam się do niego i wtuliłam w jego klatkę piersiową uważając na brzuch.
-Spokojnie śmiało już się lepiej czuję.
Objął mnie ramieniem i przysunął bliżej. Moje chłodne dłonie mu nie przeszkadzały.
-Taka piękna....delikatna....i krucha.-wyszeptał pod nosem
-Dobranoc Max.
-Miłych snów Hope.
Po tych słowach zasnęłam wraz z chłopakiem. Pierwszy raz czułam że na sto procent jestem bezpieczna. Może faktycznie go kocham, on wyznał mi to parę razy. Może teraz to ja powinnam zrobić krok. Pomyślę rano.