Hoi. Ik ben Lisa. Tenminste, ik was Lisa. Toen ik 12 werd, werd ik getrokken voor de 70ste hongerspelen. Ik overleefde het niet. Het is nu al een paar jaar geleden dat het is gebeurd, maar ik vond dat het tijd was om het aan iemand te vertellen.
Ik was Lisa. 12 jaar, en ik ben overleden tijdens de 70ste hongerspelen.
1.
Het is avond. Ik lig al een tijdje op bed en ik ben heel erg moe. Vandaag was mijn verjaardag. Ik werd 12. Dit betekende dat ik morgen bij de boeten getrokken kon worden. Ik lig heel geconcentreerd op mijn bed tot ik iets hoor. Gehuil. Het komt uit de kamer van Peeta. Eenmaal in zijn kamer zie ik hem liggen. Opgerold op zijn bed. De dekens zijn nat van de tranen. "Hey." Zeg ik. Geen antwoord. Nee natuurlijk geen antwoord. Hij huild. Bedenk ik me dan. "Wat is er?" Vraag ik dan maar. "Wat denk je zelf? Ik wil je niet kwijtraken Lisa!" Ik ben stil. Ik weet niet wat ik moet zeggen. "Je bent pas 12! Ik wil niet dat je getrokken word!" "Ik ook niet Peeta. Maar we kunnen er weinig aan doen." Antwoord ik uiteindelijk. Peeta kijkt me aan alsof hij me nog nooit heeft horen praten. Hij krijgt tranen in zijn net opgedroogde ogen en hij geeft me een knuffel die wel eeuwig blijkt te duren. Ik kruip bij hem in bed en val in slaap. Peeta, mijn lieve broer. Ik wil hem niet kwijtraken.
Ik word wakker door het felle zonlicht dat door het raam van Peeta's kamer in mijn ogen brandt. Ik schud Peeta wakker. Als hij wakker word glimlacht hij naar me. Je kan zien dat het geen echte lach is, maar hij probeert het voor mij.
2.
Ik ren naar beneden voor het eten. Peeta komt naar beneden met zijn gezicht hangend naar beneden. Hij is er echt kapot van dat ik vandaag getrokken zou kunnen worden. Eenmaal beneden geef ik mijn moeder een kus en ga aan tafel zitten. Eer dat Peeta beneden is is iedereen al lang begonnen met het eten. Zoals bijna elke ochtend word hij uitgescholden door mijn moeder. Dit keer omdat hij te langzaam is. "Dat word niks met jou later! Ze moeten maar hopen dat jij nooit getrokken gaat worden want je zou al in 1 minuut morsdood zijn!" Ik wil mijn moeder tegenspreken maar Peeta kijkt me aan en met zijn blik verteld hij me duidelijk dat ik dat niet moet doen. Na een magere maaltijd van een broodje met boter ga ik naar boven om mijn jurk aan te doen. Ik draag nooit jurken maar mijn moeder vond dit een belangrijke gelegenheid. Ik draai een rondje voor de spiegel (Wat er dan van over is) en kom erachter dat ik er nog zo slecht niet uit zie. Ik loop naar beneden en zie Peeta staan in zijn jaarlijkse boete outfit. Elk jaar draagt hij hetzelfde. Zijn haar zit strak naar achteren en hij draagt nette schoenen. Hij kijkt bang. Ik loop naar hem toe en ga op zijn schoot zitten als hij voor me bukt (ik ben een beetje klein voor mijn leeftijd.) "Het komt wel goed. Als ik wordt getrokken zal ik voor jou mijn best doen om er weer heel uit te komen." Zeg ik zacht. "Lisa, ik wil niet dat je weggaat." "Ik ook niet Peeta." "Dat heb je al gezegd! Ik ben het zat! Elk jaar worden 24 kinderen afgeslacht! Waar gaat het over?! Wat hebben we misdaan?" Roept Peeta uit. Ik kan nog net zeggen dat ik het ook niet weet en dan klinkt de hoorn. De boetes beginnen zo.
Peeta en ik lopen hand in hand naar de boeten. Ik begin een beetje bang te worden, maar kom op. Ik zit maar 1 keer in de pot. Wat kan er gebeuren? Niks!
Ik schrijf me in en loop weg van Peeta, naar het meisjes gedeelte van het grote plein in district 12. Effie Prul staat al klaar op het podium met haar afschuwelijke handschoentjes en enorm neppe pruik. Ik word zenuwachtig van haar. "DAMES EN HEREN, WELKOM BIJ DE BOETE VAN DE 72E HONGERSPELEN EN MOGEN DE KANSEN IN JE VOORDEEL ZIJN!" "Zoals altijd, meisjes eerst." Effie loopt op haar enorme hakken naar de pot met de meisjes erin. Ze doet haar handschoentje uit en haar hand verdwijnt in de hoop papiertjes. Het is een lange tijd stil. Misschien had het beter stil kunnen blijven toen ik hoorde: "LISA MELLARK"
Ik sta te trillen en oppeens word alles zwart. Ik val bijna flauw. Effie kijkt bezorgt. Zou ze toch een hart hebben? Ik loop wankelend naar het podium en moet op het trapje geholpen worden. (Ik zei toch dat ik klein was) Ik kijk het publiek in en zie Peeta staan. Hij kijkt me aan. En uit het niets springt hij naar voren.
"LISA! LISA! NEE!" Hoor ik schreeuwend uit Peeta's mond komen. Net zolang tot hij knock-out word geslagen door de vredebewakers.
3.
Ik sta trillend op het podium. "Ik durf te wedden dat dat je broer was, hè?" "Ja." Antwoord ik. "Oke." Hoor ik Effie Prul zeggen. Die normaal heel vrolijk en enthousiast was, maar nu niet goed wist wat ze moest zeggen. De jongenstribuut wordt getrokken, Johan Zilvermijn. Niks bijzonders. Bruin haar, bruine ogen en ingevallen wangen door voedseltekort.
