POCHI’S POV
Ang aga kong nagising waaaah!! Bagong araw na naman!
“gooood mmoooorrnningg!!”
Nakita ko ang picture ni Brian sa gilid…
Bigla na naman akong nalungkot…
ANO BANG PUSO KA!! TAMA NA!! kakalimutan ko na!
Pag dating ko sa first room namin…
“Pochi, pagaya!!!” sigaw ni Daniel…
-___- sakin pa siya manggagaya??
“WALA…” sigaw ko…
“sungit naman neto!! Araw-araw ka na lang masungit sa ‘kin!araw-araw ka bang meron?”
(-___-#)
Ang kulit-kulit kasi… kung si Kuya eh kasundong-kasundo ko… eto namang si Daniel ang kabaligtaran… kung minsan, ako ang masungit, kung minsan naman, siya pero lagi kaming nag-aaway…
“Daniel, wala ako sa mood…”
Umupo na ako sa dulo tapos umub-ob…
Maya-maya, dumating na ang prof namin…
nagsimula na ang klase…
hindi ko maintindihan…
sino bang kausap ni prof?? bakit imik siya ng imik? Ang ingay niya ha! NAKAKAINIS!!
O___o
Ano ba yan Pochi!! TAE!! Nalelecture sya…
@___@... BALIW na ako… TT^TT
“Babe…” aw nag-eecho…
“kayo ba?”
“oo…”
TAMA NA!!
bat ba patuloy pang inuulit-ulit…?? TT^TT
“Ms. Lee…”
“Ms. Lee..”
Bigla akong nagising sa katotohana…
“Yes sir?”
“Answer my question… X raise to 5=32 What is X??”
X???
Si Brian ba?? X ko na lang siya??
Hindi na ba talaga siya sakin?
“MS. LEE??!!!!”
“Ahm… sir…”
Hindi ko alam… >____<
bakit ganon? Hindi ako makapag-isip ng ayos…
“Okay! TAKE YOUR SEAT!! Thank you for answering… the answer is 2… Now class…”
Nakakainis!! Bakit apektado pati pag-aaral ko?? >.<
Tumingin si Daniel sakin…
“Pochi, okay ka lang??”
“ha? Oo naman… tahaha…”
Sige, tawa lang Pochi…
“weh??? Eh, hindi ka nga nakasagot eh.”
“hindi ko kasi alam ang sagot..”
“Exponential Equation lang yun.. yung Linear Equation nga kaya mo ng oral tapos exponential, hindi..?” sabi niya…
“saka, tamo, hindi ka maingay… hindi ka nakikipagtalo sa’kin… nakakamiss din pala… ano bang problema??” dugtong pa niya…
Kay kuya lang ako nag-oopen eh… pero hindi naman siguro masama kung pati kay Daniel mag-open ako…
Isinulat ko sa papel at ibinigay sa kanya… nang mabasa niya sabi niya…
“condolence!!”
Hindi ko alam kung nang-aasar siya o ano…
Pagkatapos ng klase, pupuntahan ko na si kuya sa writer’s club office…
“Pochi…”
Paglingon ko…
-___- si Daniel na naman…
“Pasan ka??”
-___- pasan daw ako? Lakad naman…
“pupuntang office…”
“ah, bakit?”
“bakit mo ba tinatanong?”
“gusto ko lang naman makipagkaibigan sa’yo eh…”
Ngumiti ako bawal tumanggi sa isang kaibigan…
“sige, halika, sumama ka sakin..”
Pumunta kami sa office…
Nandun na si kuya…
Nakita niya kami…
“Sino siya???” tanong ni kuya nang makalapit kami…
“Ah, si Daniel, kaibigan ko… siya nga pala si kuya…”
“kuya mo?? Hi Kuya..” iniabot ni Dabiel ang kamay niya pero hindi siya pinansin ni Kuya
“hindi… Kuya lang ang tawag niya sa akin… Pochi, tara na…”
Tahaha… ang sungit ni Kuya…
“Babye Daniel…” sabi ko..
Nang makalakad na kami
“saan tayo pupunta? May klase pa ko…”
“hindi ko din alam kung saan tayo pupunta…”
-___- ano daw?
“eh, bakit umalis tayo dun?”
“kasi ayokong kasama yung Daniel na yun…”
Bakit naman ayaw niya? Dun kami sa gate tumambay… medyo nakalimutn ko na yung sakit…
YES! NAKAKALIMUTAN KO NA SIYA…
habang nagtatawanan kami… napatingin ako sa labas… may nakita ako…
isang bagay na masakit makita…
si Brian, kasama si… si Ashley…
ARAY! MASAKIT NA NAMAN.. >_____<
“Oh? Ayos ka lang?” tanong ni Kuya…
“akala ko Nakalimutan ko na siya…”
Natahimik kami…
“Sabi ko… kakalimutan ko na siya, sabi ko di ko na siya mahal, sabi ko hindi ko na siya kailangan pa… sabi ko yun… pero sana… yun din ang sabi ng puso ko…”
Natatawa ako sa sarili ko…
ang drama ko pero kasi...
yun ang nararamdaman ko at ng puso ko ngayon…
