YENİ SONLARIN HİKAYESİ

Adamın kırışıkları,içinde beslediği hüzünlerin eserleriydi.Bir insan böyle yanlız kalamazdı.Hüzünlerle dolu bir ev,kara bulutların çullandığı,eski dökülmüş bir tavan ve örümceklerin duvar kenerlarına yaptıgı aglarla kaplı,pencere kenarının karşısında duran oymalı salanan sandalye işte bu adamın kendisinin sınadıgı kötü başlangıçların ve kötü sonları olan evdi.

En büyük asker bizim asker ,en büyük asker bizim asker !Her yer kırmızı beyaza bürünmüştü.Anasının saglıcak duasını alan Murat adamlıgın başlangıcını yapmış gibi hissediyordu. Arkadaşları,ailesi ve sevdigi kız Meryem.Sevdigi herkes oradaydı. Işıklar göz alıcı bir renkteydi .Gerçi Murat ,Meryemden başkasını görmüyordu . Murat aşkına hep sag salim dönecegini evlenecigini,evlenme törenlerini sürekli anlatıyordu.Murat bunları anlatırken Meryemin kalbi yeni dogan bir bebegin kalbi gibi hızlı atıyordu.Ugurlamada Meryem,Murata benim için yaşa deyip yanagına bir buse kondurdu .Murat otobüse bininince Meryemin dedigini düşündü anlam vedemedi sanki savaşa gidiyormuş gibi söylemişti.Otobüs çok yorucuydu bebek aglamasını sevmeyen birisi için zorlu bir yolculuktu hani bir atasözü vardır sevmedigin ot burnunun dibinde biter demişler Muratında o hesap olmuştu.Sonunda Muratın işkencesi bitmişti .Şırnak Muratın askerlegi için hazırdı .Görev alacagı yere gitti ,oradaki insanlar çok degişikti birde onun garibine giden bir şey daha vardı üzerinden kargalar uçuşup duruyordu bu neye alemetti?Bilmiyordu Murat kendi bölügüne gitti eşyalarını almıştı, bölükteki arkadaşlarıyla tanışmıştı hepsi yurdunun güzel insanlarıyla doluydu.Saçları kesilmişti üzgündü fakat niçin üzüldügünü bilmiyordu saç için insan üzülürmü blemedi bogazı dügümlenmişti hani insan aglamak ister aglayamaz ya ,Murat içinde o hesap olmuştu.1 AY sonra

Muratın günlügünden:Hani küçükken askercilik oynardık ya be bundan sonra oynamak istemiyorum.Yanımda bir sürü arkadaşım var keşke olmasa keşke onlara bu kadar baglanmasam ,öldüklerinde ayrılmak belki daha kolay olur .1 ay da  savaşa girmemem lazımdı ihtiyaç varmış bize savaşa giderken herkes bişeyler yazıyordu onlar öleceklerini sanıyorlardı o yüzden yazdılar ben ise anama babama meryememime kavuşacaktım hiç bişey yamadım .