Güzel'im (Tamamlandı)

42|Kötü Sürpriz

   Başını sevdiği adamın göğsüne yaslamış, onun düzenli kalp atışlarını dinlemekteydi Mabelle. Öylesine huzur veriyordu ki bu durum ona sanki rüyadaymış gibi hissediyordu. Hele saçlarını okşayan o güçlü ellerin etkisi, genç kızın iç çekmesine neden olmuştu. Bradley yanındayken her şey yoluna girecekmiş gibi geliyordu. Artık onsuz yaşayamayacağının farkına çoktanvarmıştı genç kız.

   "Ne düşünüyorsun Ma Belle?"

   Genç kız gülümsedi.

   "Çok huzurlu hissediyorum. Rüyada olup olmadığımı düşünüyordum."

   "Olmadığını kanıtlayabilirim istersen."

   Kulaklarına dolan ve kalbinin yerinden çıkacakmış gibi atmasını sağlayan bu kadifemsi ses, Mabelle'ın yanaklarını kızartmıştı. Elbette onun sözlerindeki imayı net bir şekilde algılamıştı. Fakat konuyu değiştirmek isteyerek, başını yavaşça genç adamın yüzüne doğru çevirdi. Pencereden vuran ay ışığı, Bradley'in sert yüz hatlarını azda olsa aydınlatıyordu.

   "Bradley..."

   "Hmm?"

   "Ben...teşekkür ederim."

   "Ne için?"

   "Her şey için. Seninle tanıştığımız andan beri sürekli yanımdasın. Hatta, hayatta olmamı sana borçluyum da denebilir."

   Bradley gülümsedi.

   "Sende benim hayatımı kurtarmış sayılırsın."

   Genç kız Bradley'in sözlerine gülümserken, gözlerinin içi parlamıştı.

   "Ben olmasam da, sen bir şekilde kurtulurdun. Sadece işini kolaylaştırdım. Ayrıca, senin yaptıklarının yanında bu-"

   "Sakın söyleme Mabelle. Neredeyse canından oluyordun! Tekrar o anları hatırlamak bile istemiyorum."

   Mabelle'ın söyleyecekleri ağzına tıkılınca, genç kızın dudakları büzülmüştü.

   "Sonuç olarak, teşekkürümü kabul ediyor musun?"

   "Teşekkür edecek bir şey yok. Seni korumak benim görevimdi."

   "Haklısın. Görevindi."

   Duyduklarıyla morali bozulan Mabelle, başını eski yerine yerleştirmişti.

   Ne olurdu sanki Bradley için değerli olduğunu, bu yüzden genç kızı koruduğunu söyleseydi?

   Hüznünü gizlemeye çalışsa da, sesindeki kırılganlık Bradley'in dikkatinden kaçmamıştı. Mabelle'ın çenesinden tutarak bakışlarını yeniden birleştirdi genç adam.

   "Sorun nedir?"

   "Sorun yok."

   "Evet var. Söyle."

   "Bir şey yok Bradley. Biraz uykum geldi, izninle."

   Arkasını dönmeye çalışırken, genç adam onu sıkıca kavrayarak bakışlarını birleştirmişti.

   "Kaçmaya çalışma güzelim. İnsanları tepkilerini çözmekte iyiyimdir. Ne saklıyorsun?''

   O halde neden genç kızın kalbini kıracak sözler söylüyordu sanki? 

   "Madem yeteneklisin, o halde bendeki değişimi çözmen gerekmez mi?"

   Bradley gülerek başını genç kızın alnına yasladı.