DAMN (boyxboy)(bromance)(bxb) (COMPLETED) AVAILABLE ON WEBTOON

Chapter 09 - Blue Skies

Chapter Nine | Blue Skies
Jin Revamonte's Point of View

"Malas naman."

I saw Damn standing in front of a grave, there was a bouquet of flowers in his left hand, while the other right hand was inserted inside his pocket. He was looking at the dark overcast sky; I can see clearly his sharp adams apple. He was staring blankly at the sky, he suddenly let go of the bouquet he just brought with him. As I approach him, I can see clearly his soaking wet face, along with his hair. Again, there was another band-aid covering a part of his left cheek.

He's sad.

I wonder why, ngayon ko lang siyang nakitang ganito.

It's new to me.

He was wearing a black and red long-sleeve. God was he hot in that attire. Everything in him was wet, i looked at myself. I'm also soaked up from the rain. Kasi umuulan parin.

Lumapit ako sa kaniya habang nakahawak pareho ang mga kamay sa likod ko. Nabigla siya nang nakita niya ako, but he smiled.

Damn smiled at me. This is so peculiar of him to do, I never saw him smile this sweetly. Like there was no plasticity in it. Bago 'to sa akin.

"Ba't ka nandito?" tanong niya sa akin.

"Pinuntahan ko sina Mom at Dad," sagot ko sa kaniya, tiningnan ko ang pangalan ng puntod. Pangalan ng babae, "Dane Saval."

"That's my sister." Sagot nito sa akin, yumuko siya at nakapamulsang tumingin sa puntod ng kapatid niya. "She died several years ago." Mahina nitong sinabi sa akin. "I'm sorry." Pagpapaumanhin ko sa kaniya, tumingin siya sa akin. "It's okay."

"Sa'yo din. I'm sorry." Dagdag pa niya sa akin habang nakangiti, sincerely.

God was I red when he smiled at me again. His deadly stare was a bonus too. Ngumiti din ako sa kaniya, and there became a minute of silence, rinig na rinig lang ang patak ng ulan sa lupa. It's a cloudy and grey day. Malamig din kahit na mag-susummer na. Sinamahan ko lang siya na tumitig sa puntod ng kapatid niya. He looks so serious.

"Ano ang rason ba't namatay siya?" bigla kong tinanong sa kaniya.

"Suicide." He silently uttered. "Same age pa sana kayo ngayon."

"I'm sorry." Ani ko rito at hinawakan ang kaniyang kamay.

"Tara." Yaya nito sa akin matapos ng ilang minutong tinginan sa puntod ng kapatid niya. Nagulat ako nang hawakan niya ng mahigpit ang aking kamay, pinasok niya ang mga kamay niya sa spaces ng mga kamay ko at mahigpit itong hinawakan.

He was squeezing my hands, again.

"Saan tayo pupunta?" Tanong ko sa kaniya. Patuloy lang siya sa paghila sa akin. Pinaupo niya ako sa likod ng kaniyang motor at madalian niya itong pinaharurot kung saan man nito ako dalhin.

Hanggang sa mapadpad kami sa isang lugar na hindi ako pamilyar. Sa isang malawak na palayan, hindi dito umuulan. Hindi din mainit, malamig ang simoy ng hangin. Tamang-tama lang ang temperatura dito, naunang umupo si Damn sa palayan.

"Hindi ka ba magkakaroon ng kati niyan?" Tanong ko dito sa kaniya.

Hinila lang niya akong umupo sa gilid niya. Kaya wala narin akong nagawa kun'di ang umupo sa tabi nito. Nilagay niya ang kamay niya sa lap ko. At dahil naka-shorts lang naman ako eh, hinimas-himas niya ang legs ko.

Manyak.

Pero hinayaan ko, wala kasing bahid ng kamanyakan sa mukha niya ngayon. Alam ko kasing, wala siyang malay kung anong ginagawa niya sa akin, seryoso siyang nakatingin sa himpapawid, makikita mo ang bughaw na kalawakan sa mukha nito. Walang problemang hinaharap ang nagdadaanang mga fluffy clouds. Kasunod din nito ay puro mga nagliliparang ibon. Mga ibong hindi alam kung saan papatungo, basta lumilipad lang sila.