ARISH's POV
"I REALLY REALLY HATE RAIN!" I blurted out to myself.
"Aww. why do you always hate me?"
Napalingon ako sa katabi ko. Nasa labas ako ng mall. Pauwi na sana ako kaya lang umuulan at wala akong payong.
Akala ko ako yung kausap niya pero mukhang hindi naman. Hindi kasi siya nakatingin sakin.
Weird =.=
I heard him chuckled. "Swear, your mom told you not to talk to strangers!"
Nakangiti na siya nung lumingon ako then nakatingin na rin siya sakin.
So, ako nga kausap niya?
"Excuse me?" tanong ko.
Humarap na rin siya sakin wearing his greatest smile (yata?)
Ang cute ng dimple ^___^
"You hate rain? why?" balik tanong niya.
"It's just that I don't have umbrella."
"Is that so?"
FC na toh ah? pasalamat siya....
"Yeah!" binalik ko na yung tingin ko sa harapan ko.
Umuulan pa rin.
"Let me give you some piece of advice though..." napalingon na naman ako sa kaniya
Nagtataka na ako dito sa lalaking toh ah. FEELING CLOSE talaga eh >.<
"... do not say you hate something unless you really mean it. Because sometimes it might offended them. Everything has its reason why did it happened." patuloy niya.
"Pero bakit kailangang biglaan? Kanina okay pa naman yung panahon kasi summer ngayon. Hindi ba kapag summer dapat maaraw lang? kaya hindi ko akalain na uulan. Tapos ngayon kung kailan hindi handa ang mga tao saka naman magbabago ang panahon?" sagot ko.
Ewan ko kung bakit sinagot ko yung sinabi niya. Basta bigla na lang yan lumabas sa bibig ko.
Nakita ko siyang ngumiti.
"Hindi sa lahat ng pagkakataon kailangan ng paghahanda. Minsan mas masaya ang may konting thrill sa buhay.. dahil dun unti-unti mong malalaman na hindi lahat ng pangyayari ay naaayon sa gusto mo.. sa umpisa siguro hindi mo gusto kasi hindi ka handa at hindi mo pa nalalaman ang halaga nito sa buhay mo but once na mawala ito hahanap-hanapin mo. Malay mo dumaan lang ang ulan ngayon kasi sa susunod puro araw na lang. At kapag nangyari yun sigurado ako hihilingin mo na magkaroon ng ulan."
And with that, he handed me an umbrella and leave me there still analizing what he just said.
Somehow I felt like he knows me... para kasing totoo lahat ng mga sinabi niya.
[2 years later]
Yeah! After ng maulan na araw na yun iyon na ang una at huli naming pagkikita.
Funny. Kasi sa tuwing pumupunta ako sa mall na yun naaalala ko yung mga sinabi ng lalaking yon.
Tama siya. Napadaan nga lang siguro yung ulan na yun. Kasi after that day mainit na sikat ng araw ang sumunod na mga araw.. sa sobrang init nga nuon lahat yata ng mga tao pumupunta sa mall para magpalamig eh --.--.
Hinanap-hanap na rin ng mga tao ang pag-ulan. KAhit ako... kaya naman mas lalo kong hindi nakalimutan yung lalaking yun, kaya lang hindi ko na talaga siya nakita.
Or hindi na talaga siya nagpakita?
Psh. Syempre sa dami ba naman ng taong pumupunta ng mall imposibleng makita ko pa siya.
