Recovery

31. Breakeven

Song: Breakeven

Artist: The Script

What am I supposed do when the best part of me was always you?

Harry's POV

Η συζήτησή μου με τον Liam είχε από ώρα σβήσει και οι δυο μας πλέον παρακολουθούσαμε αμίλητοι μία ακόμη ταινία του Scooby Doo μαζί με τον Cameron. Ένιωθα κάπως καλύτερα που μίλησα με τον φίλο μου, μα δεν αισθανόμουν πως είχα επιτέλους βγει από το συναισθηματικό αδιέξοδο που με περικύκλωνε τον τελευταίο καιρό. Οι σκέψεις μου διέκοψαν τις τρελές κούρσες τους, όταν η πόρτα άνοιξε και μια κατάκοπη Danielle μπήκε στο διαμέρισμα.

Της χαμογέλασα μουδιασμένα, σχεδόν καθόλου, σε σύγκριση με το χαμόγελο που της χάρισαν ο Cameron και ο Liam αντίστοιχα. Η τελευταία φορά που εκείνη και εγώ βρεθήκαμε στον ίδιο χώρο δεν είχε υπάρξει και η ιδανικότερη, χωρίς αυτό να συνεπάγεται κάποια αμοιβαία αντιπάθεια. Η κατηγορία μιας σπασμένης Liberty που έκλεινε και τους δύο μας απ' έξω τρέχοντας μακριά μας κλαίγοντας, σαφέστατα βάραινε το κλίμα του ευχάριστου παιδικού πάρτι γενεθλίων που είχε διοργανώσει η Danielle. Και αυτό, έπειτα από δικό μου σφάλμα.

«Γαμώτο Harry! Γιατί έφερες την Jolene εδώ;»

«Ήταν ήδη καλεσμένη...»

«Είσαι απίστευτος! Αυτό που έκανες ήταν αισχρό...! Τι στο διάολο σου συμβαίνει;»

Δεν είχα τι να της απαντήσω τότε. Είχα τρίψει τα δάκρυα από τα μάγουλά μου και έφυγα από κοντά της χωρίς να μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να κατευνάσω τον εκνευρισμό της. Ίσως και να μην υπήρχαν. Γνώριζα πως το να βρίσκομαι αγκαλιά με μια άλλη γυναίκα ενώ η Liberty έστεκε μόνη πέντε μέτρα μακριά, ήταν κάτι παραπάνω από ασυγχώρητο. Τουλάχιστον εγώ δεν θα μου το συγχωρούσα.

Το πρόσωπό της έλαμψε όταν έτρεξε καταπάνω της ο γιος της. Δεν είχε προλάβει καλά – καλά να κλείσει την πόρτα, όταν εκείνος την ακινητοποίησε, δένοντας τα χέρια του γύρω από την μέση της.

«Και μένα μου έλλειψες...» του είπε γελώντας.

«Πως ήταν η δουλειά μωρό μου;

«Αχ το ίδιο εφιαλτική όπως πάντα. Με πεθαίνει αυτή η ορθοστασία...» Απάντησε, ενώ αγκαλιά πάντα με τον Cameron, πλησίαζε τον καναπέ μας. Το βλέμμα της συνάντησε το δικό μου. «Γεια σου Harry...» είπε, χαρίζοντάς μου ένα βεβιασμένο χαμόγελο που δεν ακούμπησε τα μάτια της. Γρήγορα έστρεψε το βλέμμα της στον Liam ο οποίος απ' την στιγμή που είχε μπει στο διαμέρισμα την κοιτούσε αποχαυνωμένος. Εντάξει, ήταν γλυκός ο τρόπος που την κοιτούσε, μα δεν έπαυε να μοιάζει με κάποιον αποχαυνωμένο.