insan olmayan

insan olmayan part 1

50'de devamı gelir :)

Yeni evimize gelmiştik.Annem burda bir hastanede hemşire olarak çalışacaktı. Anneme göre  ne ev kadarda harikaydı ama bana gelince tam anlamıyla bomboktu. Bir kere  bana fikri mi soran olmuş muydu ? benim arkadaşlarım ingiltere'deydi burda değil. benim şehrim orasıydı burası değil sırf babam annemden başka birini düzüyor diye buraya gelemezdik benim hayatımdı bu ahh lanet olsun!! Annem geldiğinde odaya şöyle bir göz attı.

"Eşyaların kendi  başına hareket edemezler değil mi?"

Kıçını kaldırıp yardım etsen bu daha kolay olurdu."Ahh evet bende tam işe koyulcaktım anne."

" Peki öyleyse Yeni evimizi nasıl buldun tatlım?"

Sanki çok önemsiyormuşsun gibi."Güzel görünüyor ."

"Sana birşeyler yaptım masanın üstünde acıkınca yersin.Ben de yeni komşularımızla tanıştım. Ne kadar çabuk kaynaştık bir bilsen tatlım onlara akşam yemeğine gidiyorum senin gelmiceğini bildiğim için sormuyorum bile."

Ne kadar da doğru bir tahmin.Tabiki iyi kaynaşcaktı annem büyüleyiciydi."Evet zaten eşyalarımı yerleştireceğim.Başımın çaresine bakarım."

Cevap vermeden odadan çıktı.Babam annemi aldattığından beri evimize gelen erkeklerin hatti hesabı yoktu annemi şu son 3 aydır tanıyamıyordum.Annem evden gitmişti nerdeyse 1 gündür tüttüremiyordum hep annem başımda dikilmişti nihayet yalnızdım.Hemen üstüme bir şeyler giyinip yatağımın üstündeki pantolanun cebinden  parayı kaptım.Arabayla gelirken eve 300 metre uzaklıkta bir market olduğunu görmüştüm.Tam merdivenlerden iniyordumki bir gökgürültüsüyle elektriklerin kesilmesi bir oldu.Söverek  merdivenlerden zorla inip oturma odasındakı pencerenden dışarı baktım.Heryer karanlıktı.Tanrı aşkına burası Brooklyn'di.Dışarı çıkamazdım.Lanet olsun sigarada içemicektim.Kendimi kanepeye attıp orda  öylesine boş boş oturuyor elektiriğin gelmesini bekliyordum.Birden dışardan sesler gelmeye başladı sanki kavga ediyorlardı sesin geldiği tarafa yani arka bahçeye  fakat mutfağın kapısına olduğum yere çivilenmiştim heryer karanlık olduğundan mı öyle görüyordum yoksa  gerçekten onlar olağan üstü  bir hızla mı hareket  ediyorlardı.Birinin başında şapkası vardı ve olamaz  olamaz  diğer çocuk yerde hareketsiz bir şekilde yatıyordu şapkalı çocuksa onun boynuna gömülmüş birşeyler yapıyordu ama ne yaptığını anlayamamıştım birden başını kaldırıp bana doğru baktı sanırım  gözlerinin  gözlerime kilitlendiğini hissedebiliyordum korkudan geri geri giderek kapıyı zorla kapattım.Zorla merdivenlere tırmandım odama çıkıp kendimi kilitledim penceremden baktığımda orda değildi İçimi bir panik dalgası kapladı benim çocuğu öldürdüğünü gördüğüm için şimdi benim peşime  düşekti.Aşağıdan sesler duyuyordum lanet olsun işim bitmişti o anda telefon aklıma geldi cebimden telefonumu çıkarıp 911 i tuşladım evimde birisin zorla içeri girdiğini belirrtim ve aklımda kalanıyla ev adresini verdim.Artık sesler daha yakındı ne yapacağımı bilmiyordum yatağımın altına sindim odanın kapısı zorlanıyordu fazla dayanabileceğini sanmıyordum dayanmadıda kapı büyük bir gürültüyle açıldı.Yatağımın altından ayakkabılarını görebiliyordum.Nefesimi tutuyordum işim bitti! işim bitti! .....