Control - On Hold

Hoofdstuk 11.

We lopen nog een paar kleine, stinkende straatjes door. Om de paar meters zit of ligt er wel iemand op de grond die slaapt of dronken is. Het is best stil, soms lopen we langs een barretje waar een muziekje opstaat maar voor de rest hoor je amper wat.

Na een tijdje rondstruinen lopen we af op een luidruchtig hutje. De muziek hoor je al vanaf een stuk verderop. Alain loopt er op af en blijft stilstaan voor de hut. "Probeer niet op te vallen." Fluistert hij me toe. Hij schuift een gordijn, die een deur moet voorstellen, aan de kant en loopt naar binnen. Ik volg hem.

Binnen staat een grote groep mensen te dansen op ritmische klanken. Ze bewegen alsof ze aan de drugs zijn en drinken ondertussen uit grote mokken drank. De kamer is versiert met linten en lampionnen wat je het gevoel geeft alsof je in de jaren 70 bent blijven hangen.

Alain loopt heel normaal door de mensen heen richting de bar. Het is moeilijk om hem bij te houden sinds de flitsende lichten me bijna verblinden en veel mensen tegen me aan lopen. De geur van drank verdwijnt niet en ik probeer geen rook van sigaretten in te ademen.

Alain gaat zitten op een van de barkrukken en seint naar een vrouw achter de bar. Zij loopt vervolgens naar achteren en komt terug met een jongen.

De jongen heeft net zoals de rest make-up op. Hij heeft alleen in de plaats van neonkleuren, zwarte ringen om zijn ogen. Hij verschuilt zijn haar onder een capuchon en heeft een simpele broek aan.

Zodra hij Alain ziet schrikt hij van verbazing. Hij versnelt zijn pas en omhelst Alain. Ze praten onverstaanbaar en blijken enthousiast. Ik probeer zenuwachtig de aandacht van Alain te krijgen. Het lijkt wel alsof ik onzichtbaar ben.

Ik bekijk het hutje nog een keer en merk dat er steeds meer mensen naar me staren. "Uhm Alain?" Ik tik hem aan op zijn schouders. De vriend van Alain bekijkt me van top tot teen. "Wie is dat Al?" Alain zucht. "Kunnen we even ergens praten?" De vriend knikt en loopt achter de bar. Hij seint naar een vrouw dat wij naar binnen mogen en we lopen achter hem aan.

We komen uit in een klein kamertje waar het erg vochtig en stoffig is. In het kamertje staan allemaal dozen met flessen drank. Ik kijk naar de jongen die op een van de kratten gaat zitten. Hij kijkt mij ook aan en buigt plotseling naar voren terwijl hij zijn ogen tot spleetjes knijpt. "Je ogen.. Ze zijn groen? Wie is dit meisje?"

"Dit is Abigail, Abigail dit is Ace, een oude vriend." Ik knik en glimlach naar Ace. "Abigail is de dochter van Anora.

"Anora? Dé Anora?" Alain knikt. Dan verteld hij heel het verhaal van wat we allemaal hebben meegemaakt. Ace luistert sprakeloos. Alain eindigt het verhaal met de vraag of we hier een nacht kunnen overnachten en we morgen transport naar Interis mogen. Zonder twijfel stemt hij er mee in en brengt hij ons naar een ander hutje via de achterdeur.

In het hutje liggen twee kleine matrasjes op de grond en verder niks. Ik kijk er met volle afschuw naar. "Thanks maat." Zegt Alain en hij slaat Ace op zijn schouder. "Oke, ik zie jullie morgen." Zegt Ace. Ik loop naar een van de matrasjes en plof er op neer. Ik ben kapot. Mijn hele lichaam wilt nu zo graag in slaap vallen maar mijn hoofd zegt nee, niet op zo'n gore plek.

Ik zoek een plekje op het matras waar geen beestjes kruipen of aarde ligt en ga daar tegen de muur zitten. Alain gaat ook liggen met zijn rug naar me toe. Ik slaak diepe zucht. "Alain?"

"Mhm?" Mompelt hij terug.

"Wat is eigenlijk het plan? Als we je familie vinden, waar moet ik naartoe?" Ik hoop diep van binnen dat hij de reis van te voren goed had uitgeplant. Alain gaat weer rechtop zitten.

"Als we mijn familie vinden.. Dan zorg ik wel dat jij vervoer krijgt naar je eigen wereld." Aan zijn houding zie ik dat hij twijfelt. Hij pakt het deken dat aan zijn voeten ligt en trekt het over zich heen. Dan stilte. Ik staar naar mijn die nog een beetje oplicht door de luminant die er in zit. Met dat beeld val ik ook in slaap.

Ik word wakker door een hand die op mijn schouder lig. Ik maak een soort sprongetje omhoog en kijk direct om me heen om te kijken of er geen beesten op me zijn geklommen. Dan merk ik pas de hand die zich uitsteekt naar mij. Ik leg mijn hand in de hand en laat me omhoog trekken door Alain. "Let's go."

Ik pak mijn tas en en wrijf moe in mijn ogen. Dan loop ik Alain achteraan naar buiten. Daar staat Ace met een touw in zijn hand. Ik moet even een paar keer met mijn ogen knipperen om te zien wat er aan het touw vastzit.

Het is een soort ijsbeer maar dan gespierd en pikzwart. Het wezen heeft net zoals elk levend iets in deze wereld felblauwe ogen. Op de rug van het beest ligt een zadel met wat tasjes er aan vast. Om het hoofd zitten nog meer touwen en een teugel.

"Dit is Eluna, een waterbeer, ze wordt meestal gebruikt voor het vissen maar ze is makkelijk bruikbaar voor transport." Ace klopt het dier op zijn hals. Alain loopt er meteen op af en haalt zijn hand door de haren van de beer. Ik blijf op een afstandje staan.

No way dat ik op zo'n ding ga zitten. Ze zijn enorm! Paarden oké, maar beren? Een trilling rolt over mijn rug. Alain merkt het op en grijnst. "Sorry meis, maar hier moeten we het echt mee doen." Ik rol met mijn ogen.

Dan loop ik stap voor stap op het dier af. Tot mijn verbazing doet hij niks. Ik haal even diep adem en leg mijn hand dan ook op de vacht, het voelt verbazingwekkend zacht aan.

Alain klimt op het zadel en trekt mij er ook op. Ik word gelijk rood als ik merk dat ik wel heel dicht op Alain zit. Het zadel is zo klein dat we tegen elkaar worden gedrukt. Fijn dit...

"We zien elkaar wel weer." Alain geeft Ace een hand en pakt de teugel vast. Eluna springt vooruit. Uit schrik pak ik Alain vast rond zijn middel maar trek gelijk weer terug. We schieten vooruit over de lange brug en zijn binnen notime weer in het bos.

Het is rond de 24 graden schat ik. De wind blaast mijn haren in mijn gezicht. En ik geniet even van de frisse lucht. Weg van de bewoonde wereld en weg van de stank en dronken mensen. Ik geniet.