Als Vincent van de Streek na de dood van zijn vrouw een bucketlist van haar tegenkomt, besluit hij hem namens haar te vervullen.
Hij weet echter al niet hoe hij nummer 1 gaat doen.
--
Updates zijn ongelofelijk random, ik heb jullie gewaarschuwd.
Ze wist best dat ik hoogtevrees heb. En alleen wordt het al helemaal niks.
Zal ik haar broer vragen? Mijn hand lag al op de telefoon toen de bel ging.
"Als we het over de duivel hebben," lachte ik toen ik de deur open deed. "Ik wilde je net bellen."
"Toevallig," zei Floris waarna ik hem binnen liet.
"Kopje koffie?"
"Lekker. Suiker en melk, graag."
Voorzichtig zette ik de twee mokken op tafel en ging zelf tegenover hem zitten.
"Waarom kwam je langs?" vroeg ik hem.
"Ik wilde gewoon even met je praten."
"Je mist haar erg, hè."
"Zeker."
Het bleef even stil. Na een paar minuten schoof ik het papiertje waarop ze haar lijst had geschreven naar hem toe.
Hij pakte het op en keek me toen vragend aan.
"Zou je met mij nummer een willen doen?" vroeg ik hem.
Floris begon te lachen. "Je hebt toch hoogtevrees?"
"Dit is een mooie kans om er van af te komen."
"Goed dan," zei hij, terwijl hij mijn hand vast pakte. "Ik doe mee."
---
Zo'n drie weken later was het dan zover. Een keer werd nog alles goed nagekeken.
"Relax een beetje, het komt wel goed," moedigde Floris mij aan. Ik stond nu al helemaal te trillen, terwijl we nog gewoon op de grond stonden. Het idee dat we zometeen zo hoog boven de grond zouden zijn, gaf me al angst.
Met knikkende knieën stapte ik de helicopter in. De piloot gaf me nog een bemoedigend knikje voordat hij opsteeg.
---
"Ga jij eerst, Floris?" vroeg ik met een hese stem. Ik voelde me totaal niet goed.
"Weet je het wel zeker, Vins?" zei Floris bezorgd. "Je ziet lijk bleek."
"Ik moet dit doen. Voor Loesje."
Floris glimlachte en kneep zacht in mijn hand. "Voor Loesje."
Toen sprong ik. Ik gilde niet. Ik kneep mijn ogen stijf dicht. Mijn hand greep naar het touwtje om de parachute te openen toen Niek, die aan me vastgebonden zat, me een seintje gaf.
Een schok ging door me heen toen we plots heel wat langzamer gingen. Door de schok opende ik mijn ogen.
Potverdorie, wat was dit mooi. Ik deed het wel bijna in mijn broek, maar dit was zo mooi.
Je kon mijlenver kijken. Je zag de velden, hier en daar kon je een kudde schapen of koeien zien. Op de snelweg bleven er maar auto's komen en gaan.
Een traan rolde over mijn wang. Och, kon Loesje dit maar zien. Dit had ze geweldig gevonden.
Toen wij beiden weer veilig geland waren, rende hij naar me toe en omhelsde me.
"Ik ben zo blij dat ik dit met je kon doen voor Loes," zei Floris.
Ik knikte. "En ik bedank je daarvoor, vanuit de bodem van mijn hart."
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
