Becoming an American girl... Part 2 :)

12.

(Vanuit Laura)

Die avond was ik bijna de hele avond bij Drake. Huilen deed ik niet. Op de een of andere manier ging alles op de automatische piloot. Mijn verdriet was weg, ik was alleen nog maar boos. Tenminste, dat dacht ik. Toen ik in de auto zat op weg naar huis belde ik mijn vader. Ik wilde gewoon uitleg. "Pap." Zei ik toen hij opnam. "Laura, waarom bel je?" Vroeg mijn vader. Ik zuchtte. "Ik wil weten waarom je ons in de steek laat." "Dat is niet belangrijk Laura, echt niet." Was het antwoord van mijn vader. Daar nam ik dus echt geen genoegen mee. "Pap, je houdt van ons, toch?" Vroeg ik. Geen antwoord. "Je hoort me wel." Zei ik iets dwingender. "Laura, ik wil gewoon een nieuw leven beginnen." Zei mijn vader. "Oh, en ik behoor tot je oude leven." Concludeerde ik. "Ja." Was het antwoord van mijn vader. Dit kon hij niet menen. Ik hing op en gooide mijn telefoon in mijn tas. Tranen stroomden over mijn wangen. Ik sloeg op het stuur en keek naar buiten. Het was inmiddels begonnen met regenen. De afgelopen 24 speelden zich in mijn hoofd af. Dit had ik echt nooit aan zien komen. Echt nooit. We waren voor die klootzak naar Amerika verhuisd. Hij had me al die jaren verteld dat hij van me hield en hij had me gesteund toen Ruben me bedreigde... En de Olympische Spelen, hoe trots was hij nou echt op me geweest? Het was dus niet echt...

(Vanuit Ilse)

"Ik vind het echt verschrikkelijk voor haar..." Zuchtte ik toen ik naast Bart op bed plofte. "Ik ook... Maar er was toch niks aan de hand tussen de ouders van Laura?" Vroeg Bart. Ik ging naast hem zitten. "Nee, niet dat ik weet. Ik zag het ook echt niet aankomen." Was mijn antwoord.  "Ik ook niet." Zei Bart. "Het zal wel om een jonger meisje gaan, die Sue waar hij heen is." Bart keek me aan. Ik knikte. "Dat zal het zijn... Waarom verlaten zoveel mannen hun vrouw voor een jonger meisje?" Zuchtte ik. Bart haalde zijn schouders op. "Ik weet het niet liefje." Ik keek hem aan. "Niet? Ik weet niet hoor, maar er wonen toch heel wat jongere meisjes bij ons in de buurt. Dat meisje twee huizen verderop?" Bart lachte. "Zij is mooi ja." "Zie je wel?" Zei ik. "Maar jij bent veel mooier." Voegde Bart eraan toe terwijl hij me naar zich toetrok. Ik lachte en gaf hem een kus op zijn wang. "Ik hou van je." Zei ik. Bart glimlachte. "Ik ook van jou schatje."

(Vanuit Laura)

Het was al helemaal donker in huis toen ik binnen kwam. Op het aanrecht stond een wijnglas en een lege fles wijn. Van mama natuurlijk. Ook vond ik een lege tissue doos. Arme mama... Ik besloot een beetje op te ruimen en daarna naar bed te gaan. Ik keek eerst even of mijn moeder al sliep, wat wel het geval was, en daarna maakte ik me klaar om te gaan slapen. De woorden van mijn vader spookten maar door mijn hoofd. Een nieuw leven beginnen. Je eigen kinderen kun je niet in de steek laten, toch?