Gökyüzü kapandığında
Gözler sustuğunda
Gönül mahfolduğunda
Yalnızlık konuşurmuş...
Ve her gidenin ardından
Soğuk bir yalnızlık dalgası
İnsanın yüreğinin kıyısına
Birden vururmuş...
Ve birden insanın yüreği
Karanlığa dost olup
Bir eylül gecesinde,
Sessizliği dinlermiş...
Ve gönül sessizce
İçine akıttığı yaşları
Bir eylül gecesinde
Binbir hatıranın içinde
Kendisine hatırlatırmış...
