Το Γυμνασιο

Σεπτεμβριος

Σεπτέμβριος.Ένας από τους πιο στενάχωρους μηνες...Τα σχολεία αρχίζουν, το καλοκαίρι τελιωνει...Τσάντες, σχολικά, βιβλια, τάξεις, καθηγητές...Μα το χειροτερο είναι να αλλαζεις σχολείο...Θα ηταν ή πρωτη χρόνια της Αντζι στο Γυμνάσιο. Στο Δημοτικό δεν είχε πρόβλημα...Λιγοτερο διάβασμα, όχι εξετάσεις...Αλλά δεν την ανησυχούσαν μονο αυτά...Ηταν ή μονη στο σχολείο που δεν είχε αγόρι.Εντάξει, είχε λιγα παραπανω κιλά αλλά αυτό της κόστισε. Κανένας δεν την ήθελε.

Την πρωτη μέρα φορέσε το τζιν της, μια φαρδια κόκκινη μπλούζα και το αγαπημενο της πουκάμισο. Ήθελε να κανει καλη εντύπωση.Έφτασε στο σχολείο.Μεγαλο, σε χρωμα θαλασσι ηταν.Είχε μια μεγάλη αυλή, και ενα γηπεδο μπασκετ οπου θα πραγματοποιούνταν το μάθημα της Γυμναστικης.Το σχολείο της άρεσε.Τώρα εστίασε στα παιδιά.Τα κορίτσια ήταν όλα σανίδες και τόσο αδύνατες που νομιζες οτι θα τις έπαιρνε ο αέρας.Φορούσαν στενά και κοντά μπλουζάκια με τα στενά τους τζιν και τα σκισιματα στα γόνατα.Καμια δεν ηταν σαν την Αντζι.Τα αγόρια, όλα γλυκοκοιταζαν τα κορίτσια. Εκτός φυσικά απο την Αντζι που την κοιταζαν με δέος...
Ήρθαν οι καθηγητές, και ο Παππάς για τον Αγιασμό.
Ακόμα και οι καθηγητριες ηταν πιο αδύνατες απ'την Αντζι!Αυτό την προβλημάτιζε πολύ.Ήθελε να γίνει σαν τις αλλες.

Όταν ο Αγιασμός τελείωσε, ή Αντζι έκανε να φύγει μα την πλησίασε ενα κορίτσι. Είχε κάστανα μαλλια και τέλεια πράσινα ματια. Ηταν πανέμορφη.
-Γιατί κάθεσαι μόνη σου; ρώτησε την Αντζι.
-Δεν έχω με ποιον να κάτσω.
-Τότε έλα μαζί μας. Έχω να σε συστησω σε πολύ κοσμο.
-Οκ.
Ή Αντζι δεν ήθελε να παει. Φοβόταν μήπως οι φιλοι εκείνου του κοριτσιού δεν την ήθελαν στην παρέα τους.
-Παιδιά, να σας γνωρίσω την Αντζι. Καθόταν μονη της και είπα να την κάνουμε όλοι μαζί παρέα.
-Γεια Αντζι! Φώναξαν όλοι μαζί στη παρέα εκτός απο ενα κορίτσι που καθόταν και κοιτούσε την Αντζι απρεπεστατα.
-Τι εχεις Τζούλια; ρώτησαν τα παιδιά εκείνο το κορίτσι.
-Τίποτα παρατηστε με.
Και έφυγε τρέχοντας.
Τι να είχε άραγε; Ενα απο τα αγόρια της παρέας έτρεξε προς το μέρος της να δει τι συνέβη.Ηταν μια χαρά πριν ερθει ή Αντζι.
-Αντζι περιμενε εδώ. Πάμε να δουμε τι έγινε.
Ή Αντζι αναρωτήθηκε μήπως έφταιγε εκείνη για την συμπεριφορα της κοπέλας.Είπε να φύγει. Εξάλλου, είπε, δεν θα συνεχιζόταν ή παρέα τους για πολύ. Και έφυγε.

Έφτασε σπίτι της. Στο δρόμο συνέχεια αναρωτιόταν.

Ή μέρα πέρασε όπως πάντα και ή ωρα πήγε 12. Ως τοτε ή Αντζι αναρωτιόταν τι συνεβη. -Τέλος πάντων, ας κοιμηθώ και θα δω αύριο τι έγινε με αυτήν.
Είπε και έπεσε για ύπνο...