Το Γυμνασιο

Οκτωβριος

Τα πραγματα τον Σεπτέμβριο κύλησαν ομαλά χωρίς κάποια προβλήματα για την Αντζι.Μονο κάποια γελακια πίσω απο την πλάτη της απο τα "δημοφιλή" κορίτσια τους σχολείου.Εκείνα τα κορίτσια είχαν τις περισσότερες κατακτήσεις και όλα τα αγόρια τις ήθελαν. Ή πιο δημοφιλής στο σχολείο ηταν ή Τζενη. Ηταν πανηψηλη (γύρω στο 1.75), ξανθιά, με γαλάζια ματια και τελειο, γυμνασμενο σωμα. Παιζει να τα είχε φτιάξει με το μισο σχολείο. Εκείνα τα κορίτσια λοιπον, κορόιδευαν την Αντζι πίσω απο τη πλάτη της για τα κιλά της. Ή Αντζι το είχε καταλάβει μα δεν έλεγε τίποτα...

Μια μέρα στη τάξη, ή καθηγήτρια ζήτησε απο την Αντζι να σηκωθεί να λύσει μια αριθμητική παράσταση στο πίνακα.Είχε πολύ άγχος. Κι αν δεν την έλυνε σωστα; Κι αν έπεφτε; Κι αν όλα τα παιδιά την κορόιδευαν; Αυτές οι ερωτήσεις βασάνιζαν το μυαλό της.
-Κυρια, λυπάμαι μα δεν μπορώ.
-Έλα που δεν μπορείς. Δεν υπάρχει δεν μπορω. Υπάρχει δεν θέλω.
-Μα κυρ...
-ΣΉΚΩ ΠΆΝΩ ΚΑΙ ΆΣΕ ΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!
Ή Αντζι αναγκαστικά σηκώθηκε. Πήρε τον μαρκαδόρο και αρχισε να λύνει. Της φαινόταν τόσο δύσκολο! Στο σπίτι της αυτά τα επαιζε στα δάχτυλα. Έκανε να σβήσει κάτι μα το σφουγγάρι έπεσε στο πάτωμα.
'Όχι όχι οχιι', έλεγε ή Αντζι απο μέσα της. Αυτό που φοβόταν. Έσκυψε να το πιασει. Ακούστηκε ενα τσιριχτο γελακι απο τα πίσω θρανία. Ή Αντζι είχε γίνει κατακόκκινη. Γιατί γέλασε αυτή με το που έσκυψε;
-Ξέρεις κάτι Αντζι αστο παιδι μου. Δεν ξέρεις να λυνεις αριθμητικές παραστάσεις. Κάτσε κάτω. Όταν πας σπίτι διάβασε θεωρια και παραδείγματα, είπε ή καθηγήτρια.
Ή Αντζι αναστεναξε και έκατσε πίσω στη θέση της.
"ΝΤΡΙΙΙΙΙΙΝ" χτύπησε το κουδούνι.

Το παγκακι ήταν άδειο. Ή Αντζι εκατσε λοιπον εκεί και άνοιξε το τάπερ με το χθεσινο κομματι πίτσα να φαει. Με το που δάγκωσε τη πρωτη μπουκια, ή Τζένη πέρασε με τις φιλενάδες της και πέταξε στην Αντζι ενα: "Ναι φάε κι άλλο Αντζι, δεν θες πολύ ακόμα μέχρι να μην χώρας πια σε αυτό το άθλιο τζιν! Μα απο που ψωνιζεις; Τα ρούχα σου είναι αισχος! Δεν μπορω να καταλάβω πως μπορέσες να έρθεις με αυτό το κουρέλι εδώ σημερα! Ή Αντζι δεν είχε όρεξη πια για φαΐ. Κοιτούσε τον εαυτό της. Δεν της άρεσε καθόλου. Ήθελε να αδυνατίσει. Να γίνει όπως όλες τις αλλες. Να μην είναι πια παχουλη.

Ή Τζένη της έβγαλε παρατσούκλι : Χοντρο-αντζι
Και φυσικά είπε σε ολους να την φωνάζουν έτσι. Μα γιατί τα παιδιά εκεί δεν μπορούσαν να ανεχτούν το διαφορετικό; Γιατί; Γιατί φέρονταν τόσο σκληρά σε ενα αβοήθητο κορίτσι χωρίς φιλους; Ή Αντζι δεν μπορούσε να απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις. Ηταν τόσο στεναχωρημενη. Τι θα έκανε; Έπρεπε σε κάποιον να μιλήσει για το προβλημα της. Οτι όλοι πια την κορόιδευαν. Και περισσότερο απο ολους ή Τζένη. Σκεφτόταν. Ώσπου κατέληξε στο συμπέρασμα οτι ηταν θύμα BULLING. Αρχισε να κλαίει με λιγμους.