''Vee.O gün kalktım.Aradığım çocuğu bulmak üzereydim.Şakamıydı bu.''
-Odaya annesi gelir.
-''Tatlım kitabın bittiyse çıkalım mı?''
-Hastalığım ilerledi değil mi anne? Bir kitap yazacak güçüm bile kalmıyor artık.Yok oluyorum.Eriyorum değil mi?Bu benim için çokta kötü sayılmaz belki?
''-Kim bilir ?'
Çıkmıştık.O gün yoldaydık.Ve hastaneye gidiyorduk.Aslında 1D ile ilgili bir kitap yazmaktaydım.Ama gitgide güçsüzleştiğim ve yok olduğum için yazamıyorum.Umarım takipçilerim tepkilenmez.Kimse ne yaşadığımı bilmiyor.Kimse ne kadar acı çektiğimi bil-
Doktorda uyandım.Düşenecek vaktim bile yoktu.3 ameliyat sonunda sadece 2 hafta kazanacaktım.İstemedim tercihim ölmekti.Öldürün beni diye sayıkladım ama biraz güce ihtiyacım vardı ve ablalarım önceden karar vermişlerdi.Ameliyattaydım.Herşeyin farkındaydım canım yanıyordu.Sayıklıyordum.Ölmek istiyorum.Ölmek istiyorum diye.O sırada hastane çok dolu olduğundan birini daha içeri aldılar ve sayıklıyordu;Uzaklaşın farklıyım,size zarar vermek istemiyorum ama eğer- '' dedi ve narkoz çoktan verilmişti.Bayılmadan önce gözlerim gördü.Korkunç olduğumu ve benden ürktüğünü sandım.Sonrada sadece aklını kaçırmış olduğunu düşündüm.Aradan üç gün geçti ve hala hastanedeydim doktorları duydum.Onun insanlık dışı bir varlık olduğunu ve hasteneyi terk etmemiz onu kilitlememiz yok olmasını beklememiz gerektiğini söyledi.Diğer doktorsa kafasını sallayarak şu tatlı kız ölecek değil mi? dedi.Evet dedi birisi ağlayarak gitti sanırım bana aşık olan çocuktu.Benim kardeşim dediğim çocuk.Kim bilir nekadar acı çekiyordu.Ona kardeşim diyordum.Zavallı şey.Sonra kendimi toparladım son 1 haftamı mutlu geçirmeliydim.Hastane kilitlendi ve kapatıldı.Polis heryeri sarmıştı.Peki o insan değilse neydi.Bu yazdığım kitaptaki Emily'nin değil bu benim hayatımdı bu benim hikayem.Bunu ben yönlendirmeliyim Emily gibi kaybedemem dedim kendi kendime.Gece saat 04.30 bütün polisler uyumuştu.Hemen hasteneye koştum.Ve tekmelenen kapıyı açtım.Emin olun ölmek üzere olan birisi için bu zor değildi.Kaybedecek bir hayatım yok!Hemen açtım.Dişleri çok uzun ve kırmızı gözlüydü.O ameliyathanedeki çocuğa benzemeyen bir yaratık olmuştu.Onunla konuşmaya çalıştım.Bana teşekkür etti.Ve insanlara asla zarar vermeyeciğine dair bir yemin hediye etti.Sevinmiştim.Mutluydum.Onu kurtardım.Acı çeken birini kurtardım.Baya bir zaman geçmişti ve son günümdü çok güçsüzdüm.Hafızam bile çalışmıyordu.Herkes bunun farkındaydı hepsi ağlıyordu.Daha önce bukadar değerli olduğumu tahmin edemezdim.Koşabilecek güçte değildim.Ama onu görmeden ölemezdim.Belkide hikayemdeki Emily olmuşumdur.Onun Kıvırcığına olan aşkı gibi.Ama bu hikayenin sonunu yazacağım söz veriyorum. SÖZ!.Onu araştırdım.Emily kadar salak değildim.Vampir olduğunu öğrendiğimde kanım dondu.Ben o Alacakaranlık yada The Vampire Diars'taki kızlar gibi değilim hep bir vampir sevgilim olsun isterdim.Peki onu nasıl bulucaktım.Bağırsam beni duyarmıydı.Çaresizliğimi hissedebilir mi?Yok oluyorum.Vaktim yok!Hemde hiç.Dualar ettim.Hayaller kurdum her an ölmem muthemeldi.Bekliyordum.Herkes öleceğim için ağladığımı sanıyordu.Küçük bir yalan aramızda sır kalabilir değil mi? Teşekkürler.Bekleyecek vaktim yoktu son gücümle koştum kapatılmış hastaneye ve ağlamaya başladım ağlıyordum sadece bir gün daha istiyordum bir gün! Bir ses duydum.Korkunç bir şeydi bu.İğrençti ve salyaları akıyordu.Öldür beni lanet olaa-!
Buda neydi kimin kucağındaydım.Yerde yatan şey o iğrenç yaratığa aitti gözlerimi açtığımda onu gördüm.Bu oydu.Ben her zaman dualarıma inanırım.Herzaman güvenirim.İşte buda bunun kanıtıydı.Ona sarıldım ve adını bile bilmeden bukadar aşık olmak ilginç diye gülümsedim.Ama hayır git gide Emilynin hikayesine benziyordu .Onun kucağında ölmek istemedim.Ama ölsemde bu beni üzmezdi onu bulmuştum.Seni sevi-! Olamaz yinemi!! Seslerim yok oldu.Ve konuşmak beni yoruyordu.Ölüyordum.Bunları o sırada düşünüyordum ve birden seni duyuyorum.Konuşmaya devam ettt!! Diye haykırdı.Ağlayarak.Üzülmüştüm .Ama onu sevdiğim söyledim onu çok sevdiğimi.Bana yardım edemiyeceğini haykırdım içimden.Tam gidiyordum.Bana kadere inanırmısın dedi? Ben inanırım senin kaderin ölmek değil dedi? Değil miydi? Gülmüştüm.Ve uyandığımda yatağımda doktorların sesini duydum.Bu ilginç bu nasıl olur şaşkınız!! Dedi . Ailem,arkadaşlarım çok mutlu oldular.Bir hafta dinlendim.Ve bana yardım eden.Aşık olduğum insanı bulmalıydım.Kaderimi değiştirdiğine inanmam imkansız çünkü buna kimsenin gücü yetmez.Ama ya o benim kaderimse?Koşmalıydım.Yine!.Aynı yere gittim.Aynı hastaneye.Ağladım bağırdım.Haykırdım.Kimse yoktu.Gözlerim kızarmaya başladı.Dudaklarım kanıyordu.Ayna bulmalıydım.Bir tane buldum ve olamaz attığım çığlıkla bütün ülke sarsılmıştı.Araştırıyordum.Ordaki dosyalara baktım ve evet onun dosyanısı buldum.Bu onun resmiydi.Dosyalardan biri 1800 yılına aitti şaşırmadım çünkü o bir vampirdi.Öyle değil mi? İki dosyayıda okudum belirtileri herşeyi okudum.Kendimi insanlardan uzaklaştırmalıydım ve bunun için ona ihtiyacım vardı.Koşuyorudum.Ve bir an uçtuğumu düşündüm.Mükemmel bir şeydi bu.Sezgilerim daha 10 dk. koşmam sonra sola dönmemi söylüyordu.Dinledim.Onu buldum.Buda neydi bir tutsak! Herkes bana benziyordu.Girişte bir not vardı.Eğer kurtarırsan bu insanlığın sonu olur diyorudu!Neye karıştım ben böyle ölücem diye düşünerek nelere karıştım.Ağlıyordum tek aradığım şek oydu bütün vampirler benim insan olmadığımı anlamışlardı.Onları kurtaracağımı söyledim ve gittim.Onu bulamıyordum.Birine sordum bana yakılacağını söyledi.Yok olacağını.Korktum.Ürktüm.Ağlıyordum.Devam ediyordum. Ama ben insanlardan güçlüydüm.İnsan gibi yaklaşarak amacamı yemem olanaksızdı çünkü burdan gözüken amcam bir vampir avcısıydı.Şakamı bu! Amcam bana hergün çikolata getiren amcam benim katilim mi olcaktı? Yoo ? Ozaman ben onun katili olucaktım.Ona kıyamazdım.Sonunda yanlarındaydım.Onları bayıltarak hapsettim.Bana yardım edebilecek tek kişiyi pardon kişi değil tek şeyi.Aldım ve diğer 10 vampiride çıkartarak kaçtım.Amcamın çaresine sonra bakıcaktım.Belkide onuda bir vampir yapardım kim bilir?Sabaha kadar bütün vampirler beni eğitti.Artık mükemmel bir yeni doğandım.Peki siz vampirlerİ,aşkınız ve ailenizi korumak için korkunç bir insan avcısı olurmuydunuz.Üstelik henüz 17 yaşında.Bence denemeyin!Şimdi ailem herşeyi biliyor.Ben EMİLY değilim onun gibi salakta değilim.Ben farklıyım ben Elena'yım.Buda benim hikayem.Şimdi ailemi,aşkımı ve diğer vampirleri korumak için tek bir şansa sahibim.Ve bunu başarabileceğime güvenmesemde.Sevdiklerimi korumAlayım gitgide güçlenen bir yaratığım ben bunu söylemek benİ kanatsadı.Bir daha ölmeyi bekleyen bir insan olmaktansa ürkünç,güçlü,tehlikeli ve duygusuz olmayı seçermiydim peki?ASLA BU BENİM SEÇİMİM DEĞİL!!! BU BENİM KADERİM.
