Schrijfwedstrijdverhaaltjes

Traumatische overleving

'Pim rennen!' schreeuwde mijn moeder de longen uit haar lijf toen ze aan ons kleine hutje stond en een paar vreemde mannen haar gedwongen meesleurden. Ik wist haast niet eens wat er gebeurde, maar tijd om erover na te denken was er niet, want elke seconde was van levensbelang. Dat kon ik vanuit mijn moeders blik aflezen... 

Opeens hoorde ik vele schoten, waardoor mijn lichaam zich vanzelf liet omdraaien en stopte. Ik probeerde mezelf tussen de massa's lopende kinderen groot te maken om een snelle blik te werpen om mijn moeder te zien. Alleen zag ik haar niet, wat me zorgen baarde. Een jongen die ongeveer twee jaar ouder was dan ik, liep tegen me aan en zei dat ik door moest lopen. Wat ik nog geen seconde later deed. Rennen was het enige wat ons misschien nog zou kunnen redden van het kwade. Alweer kwamen er schoten, maar deze keer waren ze niet verder weg, maar juist dichter bij. De schoten werden nu op ons gericht en ik kon het niet laten om me naar achteren te draaien en wat ik zag, dat zou ik er nooit meer kunnen uitwissen. Ik zag een paar jongens en meisjes dood op de grond liggen...Steeds werden het er meer, en als ik nog niet dacht dat ik al snel genoeg liep, bewees ik mezelf door deze gruwel dat ik sneller kon.
'Pim, Pim, Pim,' riep iemand hijgend mijn naam. Ik draaide mijn gezicht met een kwartslag en het was mijn vader die ik voor me zag.
'Pap?' vroeg ik en hij nam me in een snelle knuffel.
'Mijn jongen...ik dacht dat ik je nooit meer ging zien...'

'Ik ook pap...' maar een schot dat veroorzaakt werd door één van de wapens van de vreemde mannen, verstoorde het gesprek tussen mij en mijn vader. Met het schot kwam er ook een kogel mee die mijn richting uitkwam, en opeens sprong mijn vader voor me. De kogel boorde zich door mijn vaders borstkas heen en geen seconde later lag hij op de grond. Tranen rolden vanuit mijn ogen naar mijn wangen toe, toen ik besefte dat het leven uit mijn vader gezogen werd. Ik zette me op mijn knieën naast hem neer.
'Papa, alsjeblieft blijf bij me,' zeg ik snikkend.
'Pim, mijn jongen, ik beloof over je te blijven waken als jij mij ook iets belooft...'
'Ja, pap?'
'Werk aan een goede toekomst voor jezelf, Pim.'
'Dat beloof ik papa!' Met zijn laatste adem vertelde hij me dat hij van me hield.

Sinds die dag ben ik altijd blijven weglopen van alles en iedereen. Ik wilde voorkomen dat ik ze in mijn hart toeliet of dat zij dat bij mij zouden doen. Het verlies van mijn ouders heeft altijd zwaar op mijn schouders gelegen. Dag in, dag uit...het blijft me achtervolgen. Maar we zijn nu al twaalf jaar verder waarin mijn verleden steeds verdraagzamer wordt dan eerst. Het volledig loslaten zou betekenen dat mijn ouders niets voor me betekent hebben, en om hen toch te geven wat ze mij altijd wilden geven, was een toekomst. Ik ben van slapen in een doos op straat terecht gekomen in een adoptietehuis waarna ik in een gezin belandde dat me net als zij, mij de kans wilde geven tot een diploma. Wat me gelukt is, net als het redden van vele slachtoffers die in één van mijn buurlanden beschoten of onder een gebouw beland waren. Misschien was dit wel de reden dat ik mijn verleden niet kon loslaten, maar dit was mijn manier om mensen te helpen die net als ik, toch een toekomst krijgen na een verschrikkelijke gebeurtenis. En dat was het enige waar ik nog voor leven kon. De mensheid helpen.