One Way

15.

Het is altijd fijn als je een vriendin hebt die meteen naar je toe komt, als ze ook maar een greintje verdriet of boosheid in je stem hoort.




Nienke was meteen naar me toe gekomen, nadat ik haar snel gebeld had. Hijgend en puffend behaalde ze kleine bankje waar ik op zat, en kwam met een dreun naast me zitten. Ze vroeg me wat er was, en sloeg als een sussend gebaar haar warme arm om mijn koude schouder heen. Met mijn handen in mijn gezicht, terwijl de tranen mijn wangen en ogen nat maakte, probeerde ik haar door de snikken heen een soort van replica van de scene die zich hier net had afgespeeld uit te leggen, maar ik weet zeker dat je alleen mijn hysterische gejank hoorde.Toch bleef Nienke begripvol, terwijl ze aandachtig naar mijn verhaal luisterde, zonder me te onderbreken.

Toen ik klaar was, keek ik haar met een betraand gezicht aan.




'God, ik weet gewoon niet wat ik moet doen', zei ik zuchtend, en veegde de koude tranen van mijn warme wangen af, met de achterkant van mijn hand. Ik kreunde toen ik zag dat er een grote zwarte veeg op mijn hand zat, en probeerde snel de tranen, en het zwarte dat mijn oog omrande, weg te geven.

Mijn wimpers plakte in kleine steeltjes aan elkaar, en soms viel er een grote druppel op mijn wang, die langzaam mijn gezicht afgleed, op mijn schoot.

Nienke wreef langzaam over mijn rug.

'Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen,' bekende ze, en ik kon me er niet meer met haar eens zijn. Ik zou ook niet weten wat ik moest zeggen, als mijn beste vriendin als een huilend hoopje tegen me aanklemde. Ik greep Nienke nog wat strakker vast.

'Het spijt me', zei ik zuchtend, en probeerde me wat losser te maken uit de omhelzing van Nienke.

'Hoeft niet', ze pauzeerde, en ik kantelde mijn hoofd om haar aan te kijken.

'Je weet dat je met alles bij me kan komen, hé?' Ik knikte zuchtend, maar kon het niet laten om schuldig te voelen, dat ze door mij de belangrijke voetbalwedstrijd moest missen, waar we beide naar uitgekeken hadden.

Dit keer was het Nienke die een grote zucht uit haar mond liet ontsnappen, en ze stond op van het bankje. Nadat ze haar rok met beide handen had gladgestreken, stak ze een hand uit naar mij, om me omhoog te halen van het koude bankje. Snel pakte ik haar hand, streek ook mijn shirt glad, en keek op naar Nienke. Ik kon niks anders doen dan haar een snelle omhelzing te geven.

Al snel trok ik weg van de omhelzing, en keek weer op naar Nienke.

'Zullen we je anders eerst even opknappen? Daarna kunnen we weer naar de wedstrijd gaan, hij is nog niet zo lang geleden begonnen, ik denk niet dat we veel gemist hebben.' Als antwoord knikte ik kort, en liep achter haar aan, richting onze kamer. Doordat ik naar de grond keek, had ik niet door dat Nienke gestopt was, en botste met mijn voorhoofd hard tegen haar achterhoofd aan. Grinnikend legde ik mijn koude hand op mijn warme voorhoofd.

Oh! Sorry!', verontschuldigde ze zichzelf, maar ik wuifde het weg met mijn hand.

'Maak je geen zorgen er is niks aan de hand,' verzekerde ik haar, en Nienke knikte.




'Maar dat is niet waarom ik stopte. We praten later over het probleem dat 'Colton' heet, oké?' Met haar wijsvinger wees ze naar me, en mijn mondhoeken krulde omhoog in een kleine glimlach.

'Je weet dat ik van je hou, hé?', zei ik, en Nienke rolde haar ogen. Vervolgens gooide ze haar lange bruine haar over een schouder heen.

'Ja, ja dat weet ik. Kom op, we willen de wedstrijd niet missen.' Grinnikend pakte ze mijn hand, en zelf grinnikte ik ook, voordat ik me door haar liet meeslepen naar onze gedeelde kamer.