Μια Φωτογραφία μόνο...

κεφάλαιο 8

 ΕΛΕΝΑ

Τις τελευταίες μέρες στο μυαλό μου είχα συνεχώς το ζήτημα της Αννέτας. Ήταν μια τόσο καλή γυναίκα και δεν της άξιζε αυτό που της είχε συμβεί. Κουβαλούσε μεγάλο σταυρό εδώ και πολύ καιρό και δεν είχε πει τίποτα σε κανέναν... είχε έναν γιο που απ'ότι μας είχε πει, τα τελευταία χρόνια προσπαθούσε να τον συναντήσει αλλά εκείνος αρνιόταν πεισματικά. Πως ήταν δυνατόν να μην ήθελε κάποιος να συναντήσει τη γυναίκα που τον είχε φέρει στη ζωή; Εκείνο το βράδυ που μας είχε αποκαλύψει την συνέχεια της ιστορίας της, μας είχε εκμυστηρευτεί επίσης ότι η τελευταία της επιθυμία πριν πεθάνει ήταν να τον έβλεπε έστω για μια φορά και απλά να τον έσφιγγε στην αγκαλιά της. Αυτό βέβαια φοβόταν ότι δεν θα συνέβαινε ποτέ, είχε την υποψία ότι ο γιος της δεν ήξερε την πραγματική αλήθεια για όλα αυτά που είχαν συμβεί...

Οι μέρες κυλούσαν επαναλαμβάνοντας καθημερινά την ίδια ρουτίνα, από αύριο όμως όλα θα ήταν λίγο διαφορετικά. Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα στο σχολείο και είχαμε οργανώσει κάποιες εκδηλώσεις για τους μικρούς μας μαθητές. Για πότε είχε φτάσει στο τέλος και αυτή η σχολική χρονιά ούτε που το είχα καταλάβει! Η συγκίνηση ήταν μεγάλη, πολλοί από τους μαθητές μου με αποχαιρετούσαν με δάκρυα στα μάτια και οι γονείς τους αμήχανοι τους υπόσχονταν πως την επόμενη χρονιά θα ήμουν πάλι εδώ μαζί τους. Στο τέλος των εκδηλώσεων τους απονείμαμε τα αναμνηστικά που τους είχαμε ετοιμάσει και έπειτα τους αφήσαμε ελεύθερους για να ξεκινήσουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές.

Με αρκετούς από τους συναδέλφους, είχαμε κανονίσει να βρισκόμασταν το βράδυ για φαγητό, δεν είχα πολύ όρεξη αλλά η Αλίκη επέμενε και δεν ήθελα να της χαλάσω το χατίρι. Όταν το προαύλιο άδειασε ξεκινήσαμε να μεταφέρουμε κάποια θρανία που τα είχαμε χρησιμοποιήσει στις δραστηριότητες μας. Μέχρι να φύγουμε από το σχολείο είχε πάει πια μεσημέρι. Δώσαμε ραντεβού για το βράδυ με την Αλίκη και ευχήθηκα καλό καλοκαίρι σε κάποιους που σίγουρα δεν θα ξανά έβλεπα μέχρι τον Σεπτέμβρη.

Το μεσημέρι πριν επιστρέψω στο σπίτι πέρασα από ένα ζαχαροπλαστείο που έφτιαχνε απίστευτο παγωτό καϊμάκι και αγόρασα για τα κορίτσια μου. Η Αννέτα είχε πάει προχθές ξανά για θεραπεία και όταν είχε επιστρέψει στο σπίτι φαινόταν καταπονημένη. Σήμερα το πρωί με παρακάλεσε να της φέρω λίγο παγωτό και δεν μπορούσα να της το αρνηθώ. Όταν επέστρεψα τις είδα να κάθονται στη βεράντα και ως συνήθως να συζητάνε. Αφού τις χαιρέτησα έδωσα το παγωτό στην Μαρία να το πάει στο ψυγείο και κάθισα μαζί τους. Μου φαινόταν λίγο καλύτερα η Αννέτα και αυτό ήταν θετικό. Η μητέρα μου έκανε αέρα με μια πολύχρωμη βεντάλια αλλά μόλις με είδε την άφησε στο τραπέζι.