Impossible

Δεν είμαι το είδος σου

"Γαμώτο".Είπε με νευριασμένη φωνή ενώ έκανε γρήγορα βήματα μπροστά μου."Άμα δεν ήσουν εσύ τώρα θα την έπεφτα σε μια ωραία γκόμενα και θα έκανα μαλακίες με την παρέα,ήρθε η ξενέρωτη να μου διαλύσει το πρωί".Έχω νευριάσει τόσο πολύ και έχω κοκκινίσει ακόμα περισσότερο από τις άλλες φορές,γιατί μου φέρεται έτσι δεν του έκανα κάτι αντιθέτως αυτός με πρόσβαλε μπροστά σε όλους."Τι στο διάολο λες;Εσύ είσαι αυτός που με έβριζε μπροστά σε όλους με έκανες ρεζίλι".Σταματήσαμε απότομα και πλησίαζε."Μικρή,δεν είπα κάτι που να μην ισχύει μολύνεις το είδος μου".Ξύλο θα πέσει μου φαίνεται."Ποιο είδος ρε κακομοίρη,πιο πολύ ζώο είσαι παρά άνθρωπος"."Μην με λες κακομοίρη εσύ είσαι η κακομοίρα εδώ πέρα,δεν μπορείς να αποδεχτής την αλήθεια και κάνεις επεισόδια στην τάξη,σιγά με τέτοια μούτρα να βρεις κανέναν"."Επειδή δεν είμαι αυτή που ψάχνεις δεν σημαίνει ότι δεν θα με θέλει κάνεις".Άρχισε να γελάει από τα νεύρα του. Ηλίθιος ρε πούστη."Κάνεις δεν ψάχνει κάποιον που είσαι εσύ,για τον θεό Ντιάνα αποδέξου το,δεν θα βρεις ποτέ κάποιον.Κοίτα πως είσαι".Μου είπε με νευριασμένη φωνή.Τέλος θα τον..Βασικά χα..Έχει δίκιο ο μαλάκας,δεν αξίζω για κανέναν είμαι ηλίθια,που πας έτσι κοπελιά."Ναι..Έχεις δίκιο".Είπα με φωνή σαν να λέω αρκετά,κουράστηκα.Με κοίταξε με διάπλατα μάτια και πλησίαζε ακόμα περισσότερο."Όχι δεν το εννοούσα,γαμώτο χέστω".Είπε με φωνή ανησυχίας.Δεν μίλησα και άρχισα να περπατάω από μπροστά του.Νιώθω ένα χέρι να με αγγίζει στον καρπό,το σημείο αυτό το αγγίζει μόνο ο Μπρους οπότε κατάλαβα την αίσθηση του,με γυρνάει απότομα σε απόσταση φιλιού,τι;Δεν πιστεύω να με φιλήσει!"Ντιάνα..Συγνώμη δεν το εννοούσα.Από τα νεύρα βγήκε".Μου είπε και απομακρύνθηκε."Όλοι μου το λένε Μπρους μην ανησυχείς".Του πα με ψεύτικο χαμόγελο."Δεν είναι αλήθεια να ξέρεις".Απομάκρυνα το χέρι του από τον καρπό μου,του χαμογέλασα και επιτέλους φτάσαμε στο γραφείο του Πρυτάνη.Ο Μπρους με είδε φοβισμένη και χτύπησε αυτός την τεράστια ξύλινη πόρτα.Ένας με φιλόξενη φωνή μας είπε να περάσουμε.Ο Μπρους μπήκε πρώτος στο μεγάλο γραφείο όπου ήταν γεμάτο με βιβλιοθήκες στον καφέ τοίχο και στο ξύλινο πάτωμα ήταν ένα κόκκινο χαλί,βέβαια στην μέση είναι ένα ξύλινο γραφείο με ένα μαύρο υπολογιστή και μολυβοθήκες,από πίσω από το γραφείο ήταν το παράθυρο και εκεί ήταν ο Πρυτάνης."Κύριε Γκόμεζ βαρέθηκα να σας βλέπω εδώ πέρα..Και σήμερα φέρατε παρέα"."Κύριε Τσέβερσον συγνώμη για την ενόχληση απλά έγινε ένα μικρό επεισόδιο στην τάξη"."Ναι το κατάλαβα,δεσποινίς εσείς είστε πρωτοετής να φανταστώ,πείτε μου το όνομα σας"."Ρόζεν Ντιάνα".Είπα με χαμηλή και αγχώδης φωνή ενώ ταυτόχρονα κοιτούσα τα χέρια μου που έπαιζαν μεταξύ τους."Συγνώμη δεν σας άκουσα,μιλάτε πολύ κοφτά ηρεμήστε σας παρακαλώ".Είπε ο Πρυτάνης με χαμόγελο."Ρόζεν Ντιάνα,είναι καινούργια σε αυτά".Απάντησε ο Μπρους με χαμόγελο και με κοίταξε."Μάλιστα μάλιστα,λοιπόν καθίστε και πείτε μου τι έγινε".Πλησιάσαμε στο γραφείο και ο Μπρους μου έκανε νόημα να κάτσω,ο Πρυτάνης έφτιαξε τις λίγες γκρι τρίχες που έχει στο κεφάλι και σκούπισε τα γαλανά μάτια του που δάκρυσαν από την νύστα.Ήθελε να μας χαλαρώσει,βασικά εμένα ο Μπρους ήταν χαλαρός,γιαυτό λογικά συμπεριφέρεται με χιούμορ."Πρώτου ξεκινήσω τον αστυνόμο,σας αρέσει το κουστούμι,το πήρε η γυναίκα μου εχθές".Είπε με χαμόγελο και μας κοίταξε."Πρώτο,το μαύρο σας πηγαίνει".Είπε ο Μπρους και εγώ έγνεψα καταφατικά."Ωραία,δεσποινίς εσείς δεν μου είπατε γνώμη το νόημα δεν μετράει".Μου είπε χαμογελώντας και εγώ τον κοίταξα."Είναι πολύ ωραίο σας πάει",είπα με ελαφριά και ντροπαλή φωνή και ξανακοίταξα τα χέρια μου."Πολύ ντροπαλή κύριε Γκόμεζ να την προσέχετε",είπε ο κύριος Τσέφερσον και γέλασαν και οι δύο ενώ εγώ χαμογέλασα,μετά με κοίταξε ο Μπρους και ξαναγύρισε στον Πρυτάνη."Ωραία τώρα ας σοβαρευτούμε,ας μου πει κάποιος τι έγινε πριν λίγο στην τάξη".Είπε με τα δάχτυλα κολημένα μεταξύ τους στο γραφείο.Ο Μπρους εξήγήσε το τι έγινε."Κύριε Γκόμεζ δεν είναι ο σωστός τρόπος στο να φαίρεσται σε μια γυναίκα,αλλά δεσποινίς Ρόζεν η γυναίκες δεν μιλάνε έτσι..Απογοητευμένους και από τους δύο και ειδικά σε εσάς δεσποινίς,φαίνεστε για πιο συμμαζεμένο κορίτσι εδώ βλέπω ότι όλα τα χρόνια είστε πιστή στα μαθήματα σας και δεν έχετε πάρει ποτέ καμία ποινή,τώρα τι άλλαξε";"Συγνώμη",είπα με φωνή κοφτή και σιγανή,θα βάλω τα κλάματα."Εγώ φταίω κύριε Πρυτάνη μην την κατηγορείτε".Είπε ο Μπρους και κοίταξε εμένα που είδε ότι έβαλα τα κλάματα."Και οι δύο φταίτε αλλιώς θα μου φέρναν μόνο εσένα κύριε Γκόμεζ",απάντησε ο Πρυτάνης και με κοίταξε."Την προκάλεσα δεν μπορούσε να κάνεις αλλιώς"."Και όμως γιαυτό υπάρχει και η πειθαρχία,άμα την είχα και οι δύο σας θα κάνατε την φασαρία εκτός μαθήματος,δεν σεβαστήκατε τον χώρο που βρίσκετε και πληρώνουν οι γονείς σας για να σας κάνουν καλύτερους".Έχει δίκιο,πονάει η αλήθεια γιαυτό βάζω και τα κλάματα σαν μώρο.Ο Κύριος Τσέφερσον φύσηξε κουρασμένος και ο Μπρούς με κοιτούσε,δεν έχει βγάλει τα μάτια του από εμένα από τότε που άρχισα να κλαίω."Τέλος πάντων,δεν θα σας βάλω τιμωρία αυτή την φορά,θα γραφτεί όμως στο αρχεία σας,παρακαλώ αποχωρίστε από την αίθουσα".Γνέψαμε καταφατικά και βγήκαμε έξω από το κτίριο."Λυπάμαι Ντιάνα εγώ φταίω",είπε ενώ με κοίταξε στα μάτια."Και εγώ φταίω μην ζητάς"."Όχι άμα δεν άρχιζα δεν θα γινόταν τίποτα."Άμα δεν απαντούσα δεν θα βρισκόμασταν εκεί".Μου χαμογέλασε και μετά είδε ότι τελείωσε το μάθημα και μαζευόντουσαν παιδιά.Απομακρύνθηκε και έφυγε χωρίς να πει τίποτα,σωστά δεν είμαι τους είδος του.