Bazen can sıkıntısından ne yapacağımızı bilemeyiz. Bende öyle günlerimden birindeydim. Camdan boş boş dışarıyı izliyordum. Bir süre sonra hep aynı manzaradan da sıkıldım. Ve dolmuş turu yapmaya karar verdim. En azından başka manzaralar görmüş olurdum.
Dolmuş ağzına kadar dolduğunda, yanımdaki kişinin kabadayıya benzediğini fark ettim. İnsanları inceleyen bakışlarından rahatsız olmuştum. 'Neden öyle bakıyorsunuz üzerimde bir şey mi var!' diye kınadım. Kadın fena bozulmuş göründü. Bu nedense beni şaşırtmıştı. Bana bakmaya devam eden yabancı: 'Camdan dışarı bakacakken cam kenarı kapılmış sanırım' dedi. Tepem atmıştı. 'Sanırım demenize gerek yok, benim burada oturduğumu görüyorsunuz' dedim. 'O zaman benim manzaram da sensin. Sen manzarayı izlemeye devam et.' dedi. Tepem atarak yer değiştirmeyi kabul ettim ama bütün keyfim kaçmıştı. Dolmuştan ilk inenle beraber indim. Ve ilk geçen otobüse binerek kent turumu onunla yapmaya karar verdim.
Otobüste birden telefonum çalmaya başladı. Çantamda adeta kazıya başladım. Telefonu bulana kadar karşıdaki meşgule attı. Neden bulamamıştım anlayamadım. Telefonumu bulduktan sonra arayanın gizli numara olduğunu gördüm. Bu daha da ilgimi çekmişti aklıma bir kişi geliyordu ki boşu boşuna günahını almamak için düşüncelerimi aklımdan uzaklaştırdım.
Az sonra telefonumu ararken elime gelen bir kağıt buldum. Çantamda hiç bu tarz kağıtlar bulunmazdı. Açtığımda kağıtta 'Bu daha başlangıçtı!' yazıyordu.
