SÜRTÜK

45.BÖLÜM "PİŞMANLIK"

Son olayın üzerinden birkaç gün geçmişti. Şuan daha iyiydim. Neler olduğunu umursamamaya ve unutmaya çalışıyordum. Yine de okula birkaç gün gitmemiştim. Şuan ise Dylan'ın evindeydim. Gerçekten de dediği gibi beni yalnız bırakmama konusunda oldukça kararlıydı. Okuldayken bile her dakika arayabilme yeteneğine sahipti.

Bakışlarımı ona çevirirken saçlarını karıştırdı ve yanıma oturdu.

Dikkatle yüzüme bakarken gülümsemeye çalıştı. "Yorgun görünüyorsun."

Gülümsememi engelleyemedim. "Sen asıl kendine bak. Aynaya baktın mı hiç?"

Güldü. "Birkaç gündür gözüme fazla uyku girmiyor."

"Neden ki? "

Cevap olarak gözlerini gözlerimden ayırmadı.

Uykusuzluğunun sebebi olmayı istemiyordum. Gerçekten. Ben iyiydim ama o yine de bu konuyu aklından çıkartamıyordu. Zaten hala sinirini atma konusunda pek başarılı değildi.

Benimde konu aklıma düştüğünde onun içini de rahatlatmak amacıyla konuştum. "Austyn'in o çocuğa ne yaptığından haberin var mı?"

"Evet." dedi bakışlarını karşıya dikip. "Polislere suç üstü yakalatmış."

Ciddi ifadesi karşısında biraz şaşırdım. "Hadi ama! Kurtulduk işte. Mutlu olman gerekmez mi?"

Açıkçası Austyn'in aldığı karardan oldukça memnun kalmıştım çünkü benim de asıl istediğim şey tam olarak buydu. Bir daha o çocuğun hiçbirimize zarar vermesini istemiyordum ve bunun için en iyi çözüm ise teslim etmekti ama görünen o ki Dylan bu karardan pek memnun kalmamıştı.

"Onu kendi ellerimle gebertmeyi tercih ederdim. " dedi kaşlarını çatarak.

Onu rahatlatmaya çalıştım. "Hapishanede belasını bulacak. Yani Austyn öyle dedi."

"Yine de o piçi polislere vermeden önce benim son kez dövmeme izin verebilirdi. "

Gülümsememi bastırmaya çalışıp iyice ona döndüm. "Tamam, bu konu kapandı. Artık bunları unutacağız tamam mı?"

"Ben unuturum unutmasına da, sen unutabilecek misin? "

"Evet." dedim kararlılıkla. Cevabım karşısında merakla bana baktı.

"Bunu nasıl yapıyorsun? O çocuğu ben bile affedememişken sen nasıl umursamamayı başarıyorsun?"

"Çünkü böyle olması gerekiyor. Artık ben mutlu olmak istiyorum Dylan. Eğer geçmişteki kötü anılarımızın, üzüntülerimizin ve hayal kırıklıklarının peşini bırakmazsak hiçbir zaman mutlu olamayız. Bu yüzden kafaya takmayıp gelecekteki istediğimize odaklanmamız gerekiyor.Mutluluğu ancak böyle yakalayabiliriz."

"Tamam o halde. " dedi kısaca. "Senin için bir sıkıntı olmayacaksa, benim için de yok."

"Güzel." dedim ve aklıma gelen şeyi sordum. "Okul nasıldı?"

"Sıkıcı. Sabah uyanamadığım için geç kaldım. Okula gittiğimde üçüncü derste olduklarını öğrendim. İki ders zor dayandım. Sonra kaçtım. " dedi sırıtarak. Bende gülümserken elimi tutup kendisine yaklaştırdı.

"Çok verimli bir gün olmuş. Ders açısından."

"Kesinlikle öyle. "

Gülümsedim ve tekrar konuşmasıyla bakışlarımı ona çevirdim. O da gözlerini benden ayırmadan konuştu. "Yanımda olmana o kadar alışmışım ki, bugün yan yana bile değilken huzursuz hissettim Jessica. Düşünebiliyor musun, önceden seninle konuşmamak için uğraşan ben şimdi sen yokken yapamıyorum."