ΓΕΙΑ ΣΑΣ με λένε Γιώργο Παπαθανασίου και είμαι 24 χρονων, λατρεύω την μουσική, στο ζωδιο ειμαι Λέων και λατρεύω το ποδόσφαιρο, υποστηρίζω τον Ολυμπιακό, έχω μια μικρότερη αδερφή που είναι η αδυναμία μου.
Απο μικρός ασχολουμουν με την μουσική και δεν σταμάτησα λεπτο να παίζω με την μουσική όμως ποτέ δεν την ανέπτυξα, οι γονεις μου με στήριξαν σε αυτό, περισσότερο ο πατέρας μου, είναι και εκείνος μουσικός αυτός με έκανε να αγαπήσω την μουσική, είμαστε πολλοί αγαπημένοι, νομιζω δεν έχω δει καλύτερη σχέση πατερα- γιου και αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να ακολουθήσω τα βήματα του, να γίνω ερασιτέχνης μουσικός, αρχιζα να γρατζουναω την κιθάρα μου τραγουδώντας τραγούδια, οποία δηποτε τραγούδια, συνήθως του Μιχάλη Χατζηγιάννη, μου αρέσει αρκετά σαν καλλιτέχνη τον θεωρώ τον καλύτερο στο ειδος του.
Πως ξεκινησε η ιστορία μου; Θα σας πω..ηταν 2009 ήμουν 17 χρονων..ώσπου..
Μια μέρα, καθώς καθόμουν στο σαλόνι μου και κοίταζα τα social media μου, πέτυχα μια διαφήμιση απο ενα talent show, το οποίο έπαιρνε νέα παιδιά με ταλέντο στην μουσική για audition, θεώρησα πως ηταν μια πολύ καλη ευκαιρία για εμένα, έτσι χωρίς δεύτερη σκέψη δηλωσα συμμετοχη, περίμενα τις επόμενες μέρες με ανυπομονησία τα αποτελεσματα, λιγες μέρες μετα δέχτηκα ενα τηλεφώνημα, ηταν απο την εκπομπη, η χαρά μου ηταν απερίγραπτη όταν μου ανακοίνωσαν πως κέρδισα, το ανακοίνωσα στους γονεις μου και χάρηκαν μαζί μου, αυτό είναι πολύ σημαντικό για εμένα, τις επόμενες μέρες δουλευα την φωνη μου και εψαχνα για το τραγουδι που θα πω,όταν τελικά το επέλεξα αρχιζα να το δοκιμαζω με την κιθάρα μου, προσπαθώ να το κάνω όσο πιο καλυτερα γίνεται, έφτασε η μεγάλη μέρα, η μέρα που θα βρεθώ μπροστά στους κριτές και θα πω το τραγουδι που έχω επιλέξει, δεν θέλω να δειχνω πως έχω άγχος προσπαθώ να είμαι όσο πιο ανετος γίνεται, μπαίνω μέσα στο κτίριο, είναι τεράστιο και είναι γεμάτο με νέα παιδιά, αλλά κάνουν πρόβες, αλλά παιζουν κιθάρα και αλλά μιλούν με τα δικά τους ατομα, παίρνω το νούμερο μου που ελπίζω να είναι το και το τυχερό μου- και περιμένω την σειρα μου, αρχίζω να παίζω σόλο με την κιθάρα μου ώστε να προετοιμαστω, το πληθος λιγοστεύει, και το άγχος αυξάνεται, ναι ξέρω, είπα πως δεν πρέπει να δειχνω αγχωμενος όμως μέσα μου είμαι, πολύ μάλιστα, τελοσπαντων, περιμένω την σειρα μου, μέχρι που μένω εγώ και ενα παιδι, ταλαντούχος φαίνεται, για αυτό βρίσκεται εδώ άλλωστε, τελοσπαντων, δίνει την audition και μέσα σε ενα λεπτο βγαίνει, φαίνεται πολύ ευτυχισμένος, μάλλον πέρασε στην επόμενη φαση αυτό είναι πολύ ευχαριστο. Ώσπου..ακούγεται το δικο μου όνομα, η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει πολύ δυνατά, δεν πτοουμαι όμως, παίρνω μια βαθιά ανάσα και μπαίνω μέσα, αντικριζω τεσσερις κριτές, με κοιτάζουν πολύ οικεία, τους παρουσιάζομαι και αρχίζω να τραγουδάω το τραγουδι που επέλεξα, φαίνεται να τους άρεσε, προσπάθησα να μην δείξω πως έχω άγχος, με πολύ αγωνία περιμένω να ακούσω την απόφαση τους, απάντησαν όλοι θετικά κάτι που με έκανε να πετάξω απο την χαρά μου,παίρνω το χαρτί για την επόμενη φαση και τους ευχαριστώ θερμά, βγαινω εξω και αρχίζω να πανηγυριζω η τύχη μου χτύπησε την πόρτα και μπορω επιτέλους να αναδειξω το ταλέντο μου, παίρνω τους γονεις μου και τους ανακοίνωνω με ενθουσιασμό πως πέρασα, χάρηκαν τόσο πολυ..αυτό με έκανε να θέλω περισσότερο να συνεχίσω..να φτάσω μέχρι τον τελικο ακόμη, η μέρες παίρνουν και φτάνει η μέρα που όλα τα παιδιά θα εμφανιστούν στην σκηνή,παίρνω το αμάξι μου και πηγαίνω στο στούντιο μαζί με την κιθάρα μου, αρχίζει να γεμίζει πολύ κόσμο η αίθουσα αυτό με κάνει λίγο νευρικό δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο..το live αρχίζει κάθομαι και περιμένω την σειρα μου είναι όλοι υπέροχοι, έρχεται η σειρα μου, ανεβαίνω και τα δίνω όλα, παίρνω το πιο ζεστό χειροκρότημα και αυτό με συγκινεί, η βραδιά τελειώνει, έζησα υπέροχα πραγματα, πρωτόγνωρα για εμένα, όμως,τώρα πρεπει να μάθω αν θα περάσω και στο επόμενο live, αν δεν περάσω δεν με πειράζει σημασία έχει αυτό που έζησα σημερα, κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτε, φτανει η σειρά μου, ο παρουσιαστής βγάζει την κάρτα, όλοι κοιτούν με αγωνια, δυστυχώς μου ανακοινώνει πως δεν περναω, όλοι ξεσπούν σε επιφωνηματα απογοήτευσης ενω με χειροκροτουν για εμψύχωση, φεύγω με την κιθάρα μου στα χέρια, λυπημένος που τελειωσε αυτό το παραμύθι όμως γεματος με καινούργιες εμπειρίες, γυρναω στο σπίτι μου και οι γονεις μου με αγκαλιάζουν, το ίδιο και η μικρή μου αδερφή, δείχνει περήφανη για εμένα, η μέρα τελειώνει, οι μέρες περνανε, εγώ επικεντρώνομαι στον στοχο μου, δεν θα τα παρατησω τώρα, συνεχίζω να προσπαθώ, ώσπου αποφασιζω να κάνω μια προώθηση στον εαυτό μου, ανεβαζω ένα κοβερ μου στο διαδίκτυο, είχε σχετικα καλη ανταπόκριση, τα σχόλια ηταν ανάμεικτα, έχω μαθει να μην κακοπαιρνω τα αρνητικά σχόλια να τα εκλαμβανω σαν ένα τροπο να βελτιωθω, μου αρέσει πολύ σαν ιδέα έτσι αρχίζω να ανεβάζω διάφορα μικρά κλιπακια απο κοβερς μου, όσο περνάει ο καιρός υπάρχει μεγαλύτερη απήχηση κάτι που μου δίνει δυναμη να συνεχίσω, ξαφνικα, το προφίλ μου στο διαδίκτυο γεμίζει με μυνηματα θαυμασμού κάτι που με κανει παρα πολύ χαρούμενο αλλά με ξαφνιάζει πρωτη φορά νιώθω να με κατακλύζει τόση αγάπη και τόσος θαυμασμός απ τον κοσμο.
