Afterlife

Πρόλογος 1

Φόρεσα τα μαύρα σήμερα,ειρωνεία.

Τα μαλλιά μου πιασμένα σε ψηλό κότσο και από πάνω ή μαύρη μου κουκούλα με κάνει να μοιάζω με παράνομο,με κλέφτη.

Τα μαύρα μου δερμάτινα γάντια κρύβουν τα παγωμένα μου δάχτυλα αλλά το προτιμώ έτσι για να μην παγώνουν.

Μαύρο σκισμένο παντελόνι το φούτερ μου με την περίφημη κουκούλα είμαι πρώτη σε κάτι τέτοια δεν με πιάνει κάνεις.
Μέσα στο σκοτάδι προσπαθώ να μην πέσω πάνω σε τίποτα από το σαν φυλακή δωμάτιο μου.Ψαχνω τις τελευταίες πινελιές για την αμφίεση μου.

Μαύρα Dr. martens και μια μαύρη μάσκα που καλύπτει μέχρι την μύτη μου και αφήνει τα μάτια ακάλυπτα,τίποτα το ιδιαίτερο απλά πράσινα με χρυσάφι πιτσιλιές.
Θα το σκάσω από εδώ μέσα και ευτυχώς όλοι κοιμούνται και ο πατέρας βρίσκεται στην εκκλησία μπορεί να σας πω αργότερα για αυτόν.
Η μάνα μου κοιμάται σαν αρκούδα σε χειμερία νάρκη οπότε πεδίο ελεύθερο.
~
Η διαδήλωση που βρίσκομαι είναι απλή σε σχέση με άλλες που έχω πάει. Δεν υπάρχει πολύ αστυνομία πάρα μόνο τρεις ομάδες που όπως φαίνεται κάνουν τα στραβά μάτια.
Διαδηλωνουμε για τα δικαιώματα των μαθητών του λυκείου που εδώ που τα λέμε δεν έχουμε και κανένα.Παω τρίτη και με το φετινό σύστημα θα μπορούσα να μείνω αλλά δε θα γίνει.

Ήρθε η στιγμή να ξεκινήσω το πάρτι.Ανοιγω το σακίδιο μου και βγάζω μια μολότοφ με προσοχή. Άλλες 20 φορές έχω ρίξει τώρα θα φοβηθώ?

Μόνο που δεν υπολόγισα κάτι και μόλις την ρίχνω κατά της βουλής γυρνάω απότομα πίσω μου και βλέπω μια ομάδα αστυνομίας να κατευθύνεται προς εμένα.
~
"Έλα κοπέλα μου έχουμε και άλλες δουλειές να κάνουμε δεν θα ξημερωβραδιασουμε εδώ. Πες μου τα στοιχεία για την εγγύηση και θα σε αφήσω να φύγεις. "
"Πότε. " του απαντάω τονίζοντας το π.
"Τι έκανες σε μια τέτοια πορεία?"
"Ότι κάνουν όλοι οι μαθητές διαδηλωνα" λέω και χαμογελάω πονηρά.

"Αστυφυλακα βρήκαμε τον πατέρα της είναι ο κυρηκας Κοσμάς και πλήρωσε την εγγύηση μπορεί να φύγει αν πει τα στοιχεία της"ειπε μια κοντο χοντρή αστυνόμος.

"Πολύ καλά λοιπόν,μίλα" κάνει αυτός και χτυπάει ανυπόμονα το στυλό στο γραφείο του.
"Πφ καλά.Με λένε Αγνή-"αρχίζει να γελάει και τον κοιτάω με μίσος.
Μου κάνει νόημα να συνεχίσω ενώ βήχω ενοχλημένη.
"Πάω τρίτη λυκείου ο πατέρας μου ήδη ποιος είναι δυστυχώς.Δεν είμαι περήφανη για αυτόν,η μητέρα μου είναι καλή γυναίκα αλλά αυστηρή και εγώ δεν ζω με τέτοια άτομα.Ειχα έναν αδερφό δύο χρόνια μεγαλύτερο που σκοτώθηκε σε ατύχημα με αυτοκίνητο που οδηγούσε ο πατέρας μου δεν θα τον συγχώρεσω πότε.Τι επειδή ο αδερφός μου ήταν διαφορετικός τσακωνοντουσαν εκείνη την ώρα και ύστερα από ένα λεπτό το κακό έγινε.

Δεν μιλάω για αυτό ποτέ το παρελθόν είναι παρελθόν και ξέρω ότι φταίει αυτός. Από τότε που ήμουν λοιπόν 11 άρχισα αυτή την συμπεριφορά μου . επανάσταση είναι η λέξη που έχω στο μυαλό μου τίποτα άλλο.

Ζω στις σκιές μόνη μου.
Τα αγόρια είναι μοχθηρό πλάσματα που δε ξέρουν να αγαπάνε και δεν νοιάζομαι για κάνενα πια.

Αυτά για μένα νομίζω, τελος".