«Μητέρα»: Το αέναο ποτάμι της ζωής και της αγάπης

Εσύ... Εσύ που τη ζωή χαρίζεις,
που στάλα εγωισμού δεν κυλάει μέσα σου
που ανιδιοτελής σου αγάπη
ακόμη και τον πιο αδίστακτο δολοφόνο τον λυγίζει.

Μητέρα... Αχ, μητέρα!
Οι ύμνοι οι σπουδαιότεροι σ'εσένα αφιερωμένοι.
Στο πρόσωπο σου χωράει όλος ο σεβασμός του κόσμου.
Τα πάντα στα παιδιά σου τα δίνεις · και τη ζωή σου ακόμα.
Αγωνίζεσαι μα ποτέ δεν τα  παρατάς.

Με τι μπορείς να συγκριθείς;
Με τον Αλιάκμονα! Ναι με αυτόν. Αέναο ποτάμι που τη γη την άγονη,
με ένα πέρασμα καρπούς τη γεμίζει.

Τον Θεό Απόλλωνα και το χρυσό του άρμα που καθοδηγεί,
την Ανατολή να φέρει και φως να σκορπίσει.
Να ζωντανεύει. Μορφή να παίρνει
και ένας μικρός θαυματουργός θεός του ποταμιού να εμφανίζεται.
Με τη ροή του, τον κύκλο της ζωής να κάνει.

Να'σαι μητέρα. Στον Αλιάκμονα σε βλέπω.
Την ίδια αύρα να μοιράζεστε.
Το φως να αποκαθίσταται στις ψυχές των παιδιών σου.
Το βλέπεις κι εσύ; Βλέπεις την ομορφιά;

Όχι με τα μάτια που τα εμφανή καταλαβαίνει.
Όχι. Με αυτά της καρδιάς δες.
Αυτά που διαπερνούν με μια ματιά
τα κρυστάλλινα νερά του Γοργοποτάμου
και στον πάτο του τη ζωή και πάλι βρίσκουν.