Is This Amour [ปล่อยให้ความรักนำทางเราไป](เถื่อน)

Is This Amour ตอนที่ 46

ตอนเย็น

ผมเก็บกระเป๋าของตัวเองอย่างเหมอลอย ผมพยายามง้อไอ้พี่ภัทรแล้วนะแต่มันก็ตีหน้ามึนไม่ยอมคุยกับผม พอขึ้นไปหาที่อาคารก็ทำกระแทกข้าวของปึงปังอย่างกะเด็กๆ คุยด้วยก็หันหนีบ้าง เดินหนีบ้าง ตะโกนด่าบ้าง โอ้ย โน่ไม่ทนครับเลยปล่อยแม่งงง

แต่มันก็ไม่สบายใจอะ อ๊ะๆๆๆอย่าคิดลึกละครับ มันเป็นพี่ชายครับ ก็ไม่สบายใจในฐานะพี่ชายน้องชายไง (แกพูดนั่นแหละชั้นเลยคิดเลยอีโน่:ไรท์)

ผมเก็บกระเป๋าเสร็จก็เตรียมจะออกจากห้อง
"โน่มึงจะปล่อยพี่ภัทรไว้งั้นจริงอ่อ" กัปตันที่ก็เก็บกระเป๋าเสร็จแล้วถามขึ้นเมื่อเห็นผมกำลังจะเดินออกไป
"ปล่อยมันไปเหอะ มันชอบเป็นแบบนี้แหละ อย่าไปสนใจเลย"
"แต่พี่เขาก็เป็นห่วงมึงเปล่าว่ะ ที่เขาเป็นงี้เพราะเขารู้อะไรเกี่ยวกับพี่แฟรงก์มาหรือเปล่าเลยไม่อยากให้มึงยุ่ง" กันต์ที่กำลังเก็บของช่วยกรอยู่พูดขึ้น
"นี่...กูถามจริง พวกมึงรู้จักพี่แฟรงก์มันก็มานานละ มันจะมีอะไรวะ ก็แค่รุ่นพี่อะ มึงอย่าไปอินกับพี่ภัทรมันหน่อยเลย"
"พวกกูเปล่าอินเว้ย มึงต้องเข้าใจด้วยนะว่าพวกเราก็ไม่ได้สนิทกับพี่แฟรงก์มันแล้วตั้งแต่มอต้น และตอนนี้เขาก็เข้าหามึงแค่คนเดียวในกลุ่มเราอะ สำหรับพวกกูยังรู้สึกแปลกๆเลย แล้วกับพี่ชายมึงอะ เขารู้สึกบ้างก็ไม่แปลกนะ" กันต์พูด
แล้วพวกที่เหลือก็เออออตามกันไปหมด
"เออๆๆๆๆเดี๋ยวกูจัดการเองเรื่องพี่ภัทรอะวันนี้กูตามง้อมันแล้วนะแต่มันเล่นตัวเอง กูก็เหนื่อยนะเว้ยที่ต้องวิ่งตามอะ งั้นกูไปก่อนนะพี่แฟรงก์รอละ" ผมมองไลน์เขาในมือถือ พี่แฟรงก์ส่งข้อความมาว่า 'รออยู่หน้าอาคารนะครับ'

"เห้ยพวกมึง" กัปตันที่มองโน่จนลับสายตาไป ยังยืนนิ่งอยู่กับที่และเรียกพวกๆที่ยืนอยู่ข้างหลังเก็บของกันอยู่เสียงดัง
"ไรวะ"
"นี่มันไม่รู้จริงๆอ่อวะ ว่าไอ้พี่แฟรงก์มันทำแบบนี้กับมันเพราะอะไร-,,-"
"เออดิ มันอะไร้เดียงสาแถมดื้อด้วยไอ้สัส" โจ้พูด
"ไม่ใช่ไร้เดียงสาอะ เขาเรียกว่าโง่ ไอ้เหี้ยเอ้ย เป็นกูกูยังรู้เลย" เซียเสริม
"แล้วเราจะไม่ตามไปดูจริงๆอ่อ" กัปตันว่า
"ไม่ต้องหรอก ให้มันได้อยู่ในโลกแห่งความจริงบ้างเดี๋ยวก็รู้ว่าเป็นไง" กรที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นเสียงเบาๆ ด้วยความกรไม่ค่อยพูด พอพูดปุ๊ปก็ทำให้คนอื่นคล้อยตามกันไปหมดเลยงานนี้