Ben Olabilmek 1.TEKİL ŞAHIS..

Başlığı Sen Koy Her Zaman

             İçim acıyor, bir an içim susuyor belkide sevgiye.Kalbimi ben çiçeklere benzetiyorum her zaman.. .Ne kadar çiçekler su olmadan yaşayamıyorlarsa benim kalbim sevgi hissetmeden ölü bir halde.Sadece bedeni tutmak için atıyor kalp atışlarım..Aynı susuzluktan çürümüş bir çiçeğin hala hemen hemen dik bir şekilde durabilmesi gibi..Çürümüş bir çiçek artık insanlar için  bir hiç ise bende kendimi bir hiç görüyorum..Bir boşluk var içimde bir boşluk ve her an o boşluğa düşüp çıkmaya çalışıyorum.Tırmandıkça , sabrettikçe, bekledikçe, umut kesmedikçe..İyi mi yapıyordum kendimce ? Bilinmezlik kaplamıştı bedenimi sarmaşık dolamıştı nefesimi artık nefes almaya ne gücüm kalmıştı ne de yaşamaya tek bir nefes.. 

           Belki ... Ben hayallerimle ,dualarımla ,sabrımla ayaktaydım.Belki de...Ben güçlü olduğum için hala ayaktaydım..Ama bunların hiçbiri olmayan insan nasıl ayakta kalabilecek ? Kalması mümkün müydü ? Ben şahsen sanmıyorum , sanmak dahi istemiyorum .. Ben böyle isem onları düşünmek bir o kadar acı .. Ne yapmak gerekirdi ki nefsinle iç sesinle baş başa kalmışken.. Ne yapmak gerekirdi ki düşüncelerin hep olumsuzluğa dair olup kendini bir an bile olsun olumlu düşünebilmek için bedenine halat bağlayıp yukarı çıkabilmek .. Peki o halat sen yukarı çıkabilene kadar yetecek miydi ?  Ya da o halat seni taşıyabilecek miydi ? Veya sen tam yukarı çıkarken halatın kopması..Düşünmesi bile o kadar acı..Bir an mutlu oluyorsun kendini motive ediyorsun tam istediğin yere ulaşmışken bir anda kendini aşağıda görüyorsun..Peki ona harcadığın güç .. Peki ona verdiğin hayaller .. Peki bir umut ışığı .. Ne oldu onlara onlarda seninle mi birlikte düştüler.Tüh yazık oldu desene ne de çok çaba göstermiştin oysaki .. Hala ayakta kalabilmek için sağlam bir dayanağın var mı peki ?...

            Gözlerim habersizce dalıyor etrafa.Ben iç sesimle bir roman yazıyorum kimsenin haberi olmadan , kimsenin tek bir alakası olmadan , kimsenin engel olamayacağı yerlere yazıyorum..İç sesimle beraber yazıyorum..Dalıyorum bazen.Gözlerimi kapattığımda hayallere dalınca uykuya dalar gibi dalıyorum sebepsizce , haberim olmadan ... Kendimi yine de her şeye karşı mutlu görebilmek için güzel hayallere dalabilmem .. Bunu başarabiliyor muyum sizce ?  Sonu rüyaya gidiş ile .. Ben sanmıyorum hayallerimin mutlu son bitirmek için bir sonum olmaması .. Haberim olmadan bitiriş.. Ne oldu şimdi ilk mutluyken sonunu bilmemek neydi şimdi ? .. Aynı okuduğunuz bir kitabın sonuna gelmeden tam okumaya kalkıştığınızda işiniz çıkar gibi ya daaa aynı sevdiğiniz bir kitabı kitaplıktan bir an bulamayıp vazgeçmek gibi .. Daha saymak mümkünce .. Meselaa gökyüzünde yıldızları saymak istiyorsunuz başlıyorsunuz ve göremediğiniz yıldızları da aklınıza getirip bir an saydığınız şeyi unutyorsunuz gibi .. Daha sayayım mı ? Bence bu kadar yeterli.Ama tabi tek bir şey biliyorum insan isteyince mutlu olabiliyor.Bizde o istek yok muydu peki ? Vardı sakin fazlasıyla şuan bir eminsizlikle duruyorum vardı belkide miktarını bilmeden .. En çok merak ettiğim bir günümü baştan sona kadar mutlu geçirebilecek miydim ? ...