Fourtris- Ciąg Dalszy Niezgodnej

rozdział 13

Tris

Christina nie odstępuje mnie na krok. Razem staramy się wymyślić moje ,,nowe" życie jako dziewczyna imieniem Sześć. Skąd pochodze, kim są moim rodzice, jak pojawiłam się w Chicago, i wiele historii tego typu.

Nowicjat za niecały miesiąc, a ja większość swojego ,,życia" muszę zapisać na kartce, żeby nie zapomnieć. Zapowiada się wiele dni nauki o własnym życiu. Wszyscy inni szesnastolatkowie chodzą do szkoły, a ja muszę wymyślać tożsamość. Super.

Christina ma na sobie czarną zwiewną sukienkę obcisłą do pasa, a od pasa w dół luźno opadająca do kolan. Włosy spięte w luźnego koka, a na butach baleriny. Ten strój najbardziej do niej pasuje.

Na zmianę Chris i Tobias przebywają ze mną. Chris kiedy Tobias jest w pracy, a Tobias kiedy skończy prace. Jakby byli w wzmowie. Mimo, że staramy się nadrobić stracony czas, to lekka przesada. Pilnują mnie, jakbym była nie wiadomo czym.

-Albo że masz siostrę, która po śmierci rodziców po prostu znikneła- mówi z uśmiechem Chris

Według dotychczasowych ustaleń jestem dziewczyną imieniem Sześć. Pochodzę z miasta, w którym nie było korygowania genów, co może wytłumaczyć moją niezgodność i dziwne imię, bo to numer. Moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym, gdy miałam 6 lat, a moja siostra zniknęła nagle. Trafiałam do rodzin zastępczych z miasta do miasta, aż skończyłam 16 lat i przyjechałam tutaj. W międzyczasie miałam wiele przygód które mogłyby wyjaśniać, moje zachowania, bodźce i wyjaśnienia, skąd mogłam znać niektóre osoby.

Dużo czasu spędzam w mieszkaniu Tobiasa, który upiera się, abym mówiła naszym mieszkaniem. Po nowicjacie prawdopodobnie tu zamieszkam, ale teraz czuję się tu jak intruz. Zabieram Tobiasowi wolną przestrzeń.

Od miesiąca co 2-3 dni wychodzimy na trening poza frakcje, i chowamy się w lesie, niedaleko altruizmu. Ku mojemu zdziwieniu mam bardzo dobrą formę, a moje umiejętności walki i strzelania są lepsze niż kiedykolwiek. Cóż się dziwić. W OPR musiałam trenować nawet z głębokimi ranami ciętymi. Wolne miałam jedynie w dniu, kiedy zazwyczaj musieli mi przetaczać krew, jak za dużo jej utraciłam. Wielokrotnie pokonałam Chris, a czasem Zeka jak naszła mu ochota walczyć. Tobias jak zawsze ze mną nie walczy, nie chce zrobić mi krzywdy. Nie zmuszam go. Boi się krzywdzić bliskich, a tylko ja jestem mu najbliższa.

Aktualnie siedze w mieszkaniu i staram się dopić już zimną kawę. Zbyt pochłonęło mnie wymyślanie tożsamości, i zapomniałam, że w ogóle ją sobie zrobiłam.

-Macie nagranie kiedy Caleb ostatni raz mnie odwiedzał?

-Mam. A po co ci?- pyta po czym upija swoją kawę.

-Chciałabym je zobaczyć- robi wielkie oczy i patrzy na mnie, jakby nie wierzyła, w to co słyszy.

-Po co?- powtarza Christina.

-Po prostu chciałabym zobaczyć - mówię pewnie.

-Jutro przyniosę nagranie. Ale teraz wrócę do mojego mieszkania- obejmuje mnie delikatnie ramieniem i wychodzi.

Siedzę przez chwile w milczeniu i analizuje zdarzenie z ostatnich 3 miesięcy. Ucieczka Z OPR, postrzał, nagłe spotkanie z Tobiasem, nowa tożsamość, tymczasowe bezpieczeństwo. No właśnie, tymczasowe. Ustaliliśmy z Tobiasem, że zapomniany o tych 3 latach, ale ja nie mogę zapomnieć. Po nocach nadal śni mi się mój krzyk, kiedy nacinano mi skórę, oraz Tobias, jak sam wbija nóż w swoje ciało i pada martwy na ziemie. Takich rzeczy nie da się zapomnieć, można tylko oswoić się z tym faktem, a ja narazie się nie oswoiłam.

Błędne koło.

Wstaję, nagle słyszę pukanie do drzwi. Niepewnie podchodzę do nich, ale nie otwieram.