I drove by all the places that we used to hang out getting wasted. I thought about our last kiss how it felt the way it tasted.🚀
A/N: Plagiarism is a crime.
Another work of art, interpretation of the song Amnesia by 5SOS. Actually, this was just a revised story entitled When will i be waiting for the right time. But there are major revisions for it to fit the title and for it to be according to the new plot i created. Sana magustuhan niyo 😬
A M N E S I A 🚀
"Hello Ella!" I smiled and turned around.
"Bukas ba yung Accounting Office ngayon?"But those smile was immediately scrape out the moment I didn't saw the face i was expecting. Hindi siya, si Jake pala yung tumawag sakin.
"Ah -Oo bukas" I replied and continue walking through this hallway. Ngumiti sakin si Jake bilang tugon, samantalang matalim naman ang titig sakin ng babaeng kasama ni Jake. Nikka ata ang pangalan niya kasi usap-usapan na girlfriend to ng pinsan kong hilaw na si Jake.
Ilang taon na halos ang nakalipas, but still memories come back to me over and over again. Malinaw na malinaw parin yung lahat ng alaala niya sa isip ko. I am almost at the end of this covered walk-way when i decided to stop, naupo ako sa parehong lugar kung saan lagi ko siyang kasama.
Naaalala ko pa noong mga panahong iniiwasan ko siya.
"Hello!" Habang tahimik akong naglalakad dito, bigla nalang akong matitigil dahil sa isang taong halos kabisado ko na ang timbre ng boses.
I will look at him but never smile at him. Siya naman, tatakbo siya papunta sa kinatatayuan ko. But everytime he got near me, i would walk away from him. Lalampasan ko lang siya, di ko kakausapin at mas lalong hindi ko papansinin.
Tumingala ako to prevent these liquid from pouring into my face. Hanggang ngayon ba naman nilalamon parin ako ng mga alaala niya.
I stood up. And made my way into the cafeteria. Umoder ako nang pagkain saka dumiretso sa mesa at upuan kung saan lagi ko siyang nakikita.
"Ella dito ka na oh!" He would shout at me kahit sobrang daming tao sa cafeteria. Kahit pa na pagtinginan kami ng tao. Kahit na kasama niya ang mga friends niya. Wala siyang pakealam, he would waved his hands pa tapos pinapaypay niya pa ako convincing me to come and join them in the same table pero mas pipiliin kong mag-isa sa pinakahuling mesa sa likod.
I took a deep breath. Malinaw pa sa alaala ko ang mga ginawang pagpapahiya sa kanya. Tatahimik nalang siya matapos kong umupo sa mesa habang marami na naman akong maririnig na bulong-bulungan
"Ang arte naman ng babaeng yan"
"Oo nga siya na nga yung inaya ni Inigo"
"Papansin naman kasi yan"
"She's a nobody"
"Kawawa naman tuloy si Inigo"
"Sino ba siya para ipahiya ang isang Inigo Saez?"
Tama sila, sino nga ba ako para ipahiya ang tulad niya. Tama naman yung kinalalagyan ko ngayon diba? Malayo sa kanya, malayo sa taong sikat at hinahangaan ng lahat.
