Akıl hastanesinde 3 ay geçirdim. Ve sadece ablama olanları düşünüyordum. Bu beni sinirden deli yapıyordu. Ağlıyordum ve birden gülmeye başlıyordum. Sanki içimdeki saf ve temiz herşeyin yerini , karanlık ve öfke almıştı. Hayatım altüst olmuştu. Hiçbirşey düşünemiyordum. Aklıma hep öldürmeyle ilgili şeyler geliyordu. Sanki önümde biri olsa gözümü kırpmadan onu öldürebilirdim.
Hademe: Şişttt sana diyorum. Hemen ayağa kalk yemeğe gidiyoruz. Sana diyorum.
Piskopat: Biliyorum salak.
Biliyordum ama kalkmayacaktım. Çünkü bu kaçmam için bir şans olabilirdi.
Hademe: Salak he bana.
Yanıma sinirli sinirli geliyordu. Tam yanıma geldiğinde ayağından tutup çektim. Yere düşmüştü. Üstüne çıkıp yumruklamaya başladım. Biraz yorulduktan sonra yanımda duran yastığı aldım ve yastıkla kafasına bastırdım. Debeleniyordu ve debelenmesi bittiğinde yastığı kaldırdım. Kıyafetlerini çıkartıp giydim benimkileri de ona giydirdim. Sonrada normal bir hademeymiş gibi dışarı çıktım.
Heryeri, herşeyi unutmuştum ama o yüz dışında seni unutmadım.
