The Life Store #Wattys2016

24: Romantiek op het water

Fronsend staar ik naar het park voor me. In die paar weken dat ik nu in Londen woon ben ik nog niet in heel veel parken geweest, maar dit komt me wel erg bekend voor. "Is dit niet gewoon Hyde Park?"

"Dit is inderdaad Hyde Park," bevestigt Christian mijn vermoeden.

"Maar wat hebben we dan al die tijd in die taxi gedaan? We hadden hier gewoon heen kunnen lopen. Ik woon aan de overkant!"

Christian haakt zijn arm door de mijne en begint te lopen, waardoor ik wel met hem mee moet lopen. "Ik dacht dat het leuker was als het een beetje mysterieus bleef. Dus heb ik de chauffeur gevraagd een omweg te maken."

"Zeg dat wel, ja." Ik voel me schuldig. Hij heeft dus twintig pond uitgegeven aan een taxi die we helemaal niet nodig hadden. En nu zijn we in Hyde Park. Kun je hier ergens eten? Gaan we soms naar de Lido Bar? In dat geval kunnen we beter ergens anders heen gaan, want daar is het vast veel te duur.

Maar Christian loopt niet naar de Lido Bar. Hij loopt over de waterplas heen en dan slaan we rechtsaf zodat we langs het water lopen. Na een tijdje zie ik een waterfiets liggen. Ik weet dat er hier overdag waterfietsen verhuurd worden en dat ook veel mensen daar gebruik van maken, maar het begint inmiddels al te schemeren en er zijn nergens anders waterfietsen te bekennen.

Vlak voor de waterfiets staat mijn date stil. Hij gebaart naar het felgele, op het water dobberende, ding. "Na jou."

We gaan op onze date waterfietsen in het donker? Is dat niet gevaarlijk? Verbaasd stap ik in. Dan zie ik pas dat het niet helemaal donker is. Er branden lichtjes langs de kant. Aan mijn rechterkant ontwaar ik iets dat het eilandje moet zijn dat ik overdag wel eens gezien heb. Ook daar branden lichtjes.

Christian stapt in en begint te trappen. Na een paar seconden kijkt hij mij aan. "Het is wel handig als je even mee trapt, anders komen we weer op dezelfde plek uit."

"O ja, natuurlijk." Verward plaats ik mijn voeten op de trappers. Dit is dus blijkbaar niet zo'n romantische date waarbij het meisje lekker achterover kan leunen en de jongen alles voor haar doet. In deze situatie is dat ook wel begrijpelijk. Een waterfiets draait tenslotte een rondje als er maar één persoon de trappers rond laat gaan.

Het is overduidelijk dat we richting het eilandje gaan. Daar aangekomen 'parkeren' we de waterfiets en leidt Christian me naar een deken die keurig uitgespreid op het gras op ons ligt te wachten.

Mijn mond valt open als ik zie wat hij allemaal voor me heeft geregeld. Naast het uitgespreide kleed staat een koelbox. Op een dienblad op het kleed staan borden, bestek en champagneglazen. In de bomen hangen lichtjes, waardoor het hele eiland een beetje een kerstsfeer over zich heen krijgt.

Vol bewondering ga ik zitten. "Als je me nu ook nog gaat vertellen dat er daar achter die struiken een oven staat waarin ons eten opgewarmd wordt..." Ik maak mijn zin niet af, want ik heb geen idee wat ik dan zou doen. Waarschijnlijk zou ik me te ongemakkelijk voelen over de hele situatie omdat ik nooit zoiets voor hem terug kan doen en er vervolgens weer vandoor gaan.

"Bijna goed," lacht Christian. Vanachter een struik haalt hij een tas tevoorschijn. Daaruit vist hij zo'n ding met waxinelichtjes waarop je eten warm kunt houden. Mijn date heeft dus ergens zo'n ding vandaan gehaald en het mee naar dit eiland genomen. Als dat nog geen reden is om voor hem te vallen dan moet ik mezelf echt opsluiten in een klooster.

Alsof dat nog niet genoeg is, haalt hij ook een zak waxinelichtjes, een aansteker en een fondueset tevoorschijn. "Het zal een beetje improviseren worden, maar je moet je maar gewoon inbeelden dat Jamie Oliver voor ons staat te koken."

"Ik hoef me helemaal niks in te beelden. Ik vind het echt onvoorstelbaar dat je dit allemaal voor me hebt geregeld in zulke korte tijd." Voor de eerste keer sinds ik Christian ken, probeer ik mezelf niet te verstoppen achter grapjes of sarcasme, maar ben ik volledig eerlijk.