Hey, this is my first one shot story. :)
Again, inspired lang po ako sa isang kanta kaya naggawa ko ito.
Actually may tumulong sa akin sa paggawa nito. Hoho. Hello Joy!
May isang story pa po ako, pero plano kong idelete. Hehe!
Ito na po!
Hope you'll like it! 😊
Jared's POV
"Jenny please, stop bothering me. Hindi tayo pwede, bata ka pa at isa pa hindi kita mahal."
Sabi ko sa babaing nasa harapan ko. Nakatanggap kasi ako Ng isang sumat galing sa kanya.
"Alam ko naman 'yon e. But please wait for me, mahal kita." pahmgmamakaawa niya sa akin.
Nagsimula nang tumulo ang kanyang mga luha.
"I'm sorry Jen, but I just can't wait for you. Please stop crying. Alam mo naman ang dahilan ko, diba? You're just 16 and I'm 22. Makakalimutan mo din ako at makakahanap ka nang ibang mas mag-mamahal sayo.
"Pero ikaw lang ang mahal ko! Please, Jared."
Mas lalo pa siyang napahagulgol ng iyak.
"No, you don't love me. You're too young for this kind of stuffs,"
Oo, inaamin ko maganda siya. Pero tangna lang, hindi ako pumapatol sa mga bata!
"No! All my life, ikaw lang ang lalaking minahal ko ng ganito! Hindi mo alam kung gaano kasakit sa akin 'yang mga binitawan mong salita!" sigaw niya sa akin.
Gusto ko siyang pakalmahin pero di ko kaya, dahil alam kong galit siya sa akin.
Matagal ko na siyang nakikita, mag-kapitbahay lang kasi kami.
Hindi ko naman alam na ganito pala ang nararamdaman niya para sa akin.
"Aalis ako, pupunta akong America para mag-trabaho. Please Jenny, stop crying. Makakalimutan mo din ako."
Nakita kong napatigil siya sa pag-iyak at tumingin sa akin.
I can see the pain, anger and sadness in her eyes.
Pero anong magagawa ko? Hindi naman talaga ako ang para sa kanya.
"No, please no! Jared don't do this! Please don't leave me!"
Nagulat ako nang yakapin niya ang binti ko at hindi na tumigol sa pag-iyak.
"I have to. Stop this Jenny, mas mahihirapan ka lang."
Tinanggal ko ang mga kamay niya sa binyi ko.
"I have to go." iniwan ko siyang nakaupo sa sahig nila.
Pagkadating ko sa bahay ay dumiretso na ako sa kwarto ko nahiga sa kama. Bukas na nga pala ang alis ki. Inayos ko lahat ng dadalhin ko bukas.
Bigla kong naalala si Jenny. Oo, naaawa ako sa kanya pero alam kong makakalimutan niya din naman ako, e.
*5 years later*
Alam kong nakakatawa itong ginawa ko, pero sa limang taon kona pagtatrabaho dito sa states, si Jenny lang ang palagingnasa isip ko.
Kaya ito ako ngayon, uuwi na sa Pilipinas.
Gusto kong makita si Jenny, I had to explain. Gusto ko siyang pakasalan, siya lang ang laman puso ko.
.
.
.
.
.
.
Nasa tapat na ako ng bahay nila, agad akong pumasok sa loob.
Laking gulat ko nang makita si Jenny. S
Napangiti ako. She's a lady now.
"Jen...." tawag ko sa kanya. Nilingon niya ako, mas lalo pa itong gumanda...
"Jared?!" nanlaki pa ang kanyang mga mata nang mimakita ako. "What are you doing here?" takang tanong niya.
"I just want to-----" naputol ang sasabihin ko ng marinig ko ang pamilyar na boses sa likuran ko.
"Jared? Pare? Oy, ikaw na ba 'yan?" si John. "Kailan ka pa dumating?" tanong niya at diretsong inakbayan si Jenny. Nangunot ang noo ko.
"Kanina lang, pare." sagot ko.
"Magkakilala pala kayo ng asawa ko?" turo niya kay Jenny na nagpasikip ng dibdib ko.
Asawa??
Kailan pa??
"Ha? Ah---- oo naman. Magkapitbahay kami, diba?"
Sht! Huli ka na Jared!
Pilit kong pinakalma ang sarili ko.
Mahal ko na si Jenny. Mahal na mahal!
"Ah, sige pare alis na ako... S-sige Jen."
Paalam ko.
"Ah-- Jared, dito ka na lang muna kumain." sabi ni Jenny.
"Hindi, sa bahay na lang. Sige---."
Ang sakit pala!
Pagkalabas ko ng bahay nila ay agad tumulo ang luha ko kasabay ng pagbuhos ng ulan....
At sa araw na 'yon, isa lang ang tumatak sa isip ko: Pinagsisisihan ko ang ginawa ko noon kay Jenny....
The End-
I know, lame ito. Haha! Nabitin ba? XD
Vote and Comment.
~ZayDen ♡
