DAMN (boyxboy)(bromance)(bxb) (COMPLETED) AVAILABLE ON WEBTOON

Chapter 34 - Who We Are

Chapter Thirty Four | Who We Are
Jin Revamonte's Point of View
WRONG GRAMMAR USED
Flashback Narration Scene

[043020 — Happy 51k reads!]

Remember how we used to escape for the summer?

I saw myself running away, away from something I don't know. I don't know what? where? And why? And why was I crying the moment I was running, all hopeless from the road I don't know why I am taking. I don't where this young boy is running to, but not until saw him lie down on a grassy plains of rice field.

Crying. He must have had been scolded at home.

I observed him as he keeps on whining, like a dog who always whimpers whenever not given a small attention. He holds himself tightly, whilst crying. How I pity him. There was a boy, who came to his attention. He was wearing a straw hat, a jumper and a pair of untied shoes. He looks neat, even though he's clothed in poor fashion.

"Hoy! Bakit ka nandito ha?" Sigaw nito sa kakawang ako. He must be Damn, looking at his obvious attitude. I'm hundred percent sure na siya 'to.

The old me cried, ganito pala ako kalampa at maiyakin pa?!

"S-sa amin n-naman 'to." Nauutal ko pang pagmamaktol sa batang si Damn. Hindi ko alam pero gusto kong tumawa. Ang panget-panget ko kasi.

Dressed in white polo, tucked inside a blue jeans and wearing a pair of black shoes. 'Yong pagkaka-button ng polo ko is hanggang leeg talaga. I don't know, but do I really remember these?

"No. Sa amin 'to." Matapang na sinagot ni Damn liit. Kumunot ang noo ng batang kalook-alike ko. "PATI BA NAMAN TONG PALAYAN PAG-AAGAWAN PA NATIN!" Sigaw niya ng malakas kay Damn liit. Nabigla naman si Damn sa turan ng batang ako.

The boy, it really do looks like me. A lot. Ang pagiging mahinhin, palaiyakin at tapang-tapangan niya (kahit na hindi naman kaya eh sige lang) it really do resembles me. Ako nga talaga ang batang 'to.

Nabigla ako kasi tinulak ng maliit na Damn si maliit na Jin. Napaiyak naman si ako-liit. Habang si Damn liit naman? Nakonsensya sa ginawa niya kaya walang anu-ano ay tinulang niya itong tumayo. "Ano ka ba?" Sabi nito sabay pagpag ng pwet ng small version ko.

"Damn nga pala."

"Hoy! Bad word!" Sigaw ng maliit na ako sa kaniya.

"Hoy ka din hoy! Pangalan ko 'yan!" Pagmamaktol ni Damn sa akin.

"Axel nalang nga." Ani nito sa akin.

Hindi ko alam pero napatawa ako, nabigla naman ako nang biglang naglaho ang lahat-lahat. Hanggang sa nag-iba na ang senaryo. Nakita ko ang sarili ko, maliit parin na nasa loob ng isang malaking kwarto. Madaming mga libro sa loob nito, may isang malaking higaan, may mga laruan sa palibot nito. At kulay sky blue ang interior ng kwarto ko. Sa loob, ay nandiyan si Mama at Papa. Hinahalikan ako sa noo at sa cheeks, saying "Goodnight."

Hindi ko alam pero, habang nagmu-muni-muni ako. Napapaiyak ako. Ang sakit, kasi nalimutan ko lahat ng magagandang ala-ala mula sa kanilang dalawa. Nami—namimiss ko na sila. Lumaki na akong wala sila sa tabi ko. Naging independent na ako simula nang mawala sila. Hanggang sa makaya ko na ang sarili ko na wala sila sa tabi ko. Hindi ko na alam kung ano ang pakiramdam na may nagmamahal sayong mga magulang.

I dried my tears off. Pero napahagul-gol parin ako, Mom and Dad. I miss you na.

Biglang namatay ang lamp ng kwarto ko, nakita kong pumasok si Theo? Maliit na si Theo sa loob ng kwarto ko. Narinig kong ikinikwento ko sa kaniya, ang pagkikita namin ni Damn. Nakikinig lang ito sa akin, hanggang sa makita ko nalamang na nakatulog na kaming dalawa, biglang dumilim lahat.

Nakita ko nalang na nakahiga kami ni Damn sa mga damuhan ng palayan. Madilim na. "Damn what do you think of me?" Tanong ko daw sa kaniya, nakita kong tumingin ako sa mga mata nito. Ganun din si Damn.

"Huh? Ako?" Nakita kong namula si Damn.

Tumango ako sa kaniya, nag-aantay ng sagot. "Kasi ako, Ang tingin ko sayo ano eh. Kuya. Pero 'wag kang ano ha? I really like you." Biglang hinawakan ni Damn ang mga kamay ko, nakita ko namang pinisil niya ito. Like what we always do now. Kaya pala, mas komportable siyang pisilin ang mga kamay ko.

"Ang bata pa natin." Sabi ni Damn sa akin. "And I don't know why, but I like you." He added. Nakita kong ngumiti ako ng napakatamis sa kaniya.

Bata palang pala ako pero ang landi ko na.

"I love you Damn. Ano nga 'yong ginagawa nung mga taong nagmamahalan?"

Aba, ang landi ko talaga.

Bigla na namang lumipas ang araw at nakita ko nalang na nagbago na naman ang senaryo, nakita ko ang sarili kong nakaupo sa palayan ulit. Biglang dumating si Damn.

"Jin!" Sigaw nito sa akin. "Alam ko na kung ano ang ginagawa nila." Nakita kong sasagot pa sana ako ngunit nabigla naman ako nang halikan ako ni Damn diretso sa labi.

"Anong naramdaman mo?" Tanong nito nang inalis namin ang labi namin sa isa't isa.

"Wala eh." Sagot ko naman. Napakamot ito ng buhok. "Maglaro na nga tayo!" Hindi ko alam pero nakita kong namumula ako.

Naglaro kami ni Damn sa palayan, hanggang sa dumilim na naman. Nakita ko nalang na sa loob na kami ni Damn ng isang malaki paring kwarto, pero alam kong hindi 'to pareho sa kwarto na pinag-usapan namin ni Theo. kwarto ba 'to ni Damn?

Pareho kaming hubo't hubad ni Damn.

"Hindi kita iiwan." Sabi ni Damn sa akin habang nakahawak kamay kaming dalawa.

"Damn, I'm scared." Nakita kong parang lalabas ang mga luha mula sa mga mata ko.

"Don't worry, it's just in the beginning." Sagot ni Damn sa akin.

Mediyo bumilis ang pace ng scene, hanggang sa makita kong hinalikan ako ni Damn sa lips, "I'm sorry for hurting you." Sabi nito at nakatulog na.

Ang landi namin.

Bigla na namang nagbago, nakita ko si Theo at ako, sa labas ng kwarto ko at Madilim na madilim, nakita ko ang sarili kong umiiyak. Todo sa pag-iyak. Habang nandiyan naman si Theo sa tabi ko na tinatahan ako, "Sabi daw ni Daddy. Kapag brown-out, magsindi ng kandila." Sabi nito sa akin.

May dala-dala itong lighter at kandila. Binuksan nito ang kandila atsaka matagumpay na nailawan ang kandila, ang saya-saya ko. "Teka—babalik ko lang." Sabi nito sa akin. Pero bigla niya itong nasipa at tumama sa kurtina ng bintana ng living room namin.

Nag-panik kaming dalawa. Hindi ko alam pero para akong tanga dahil hindi ko pala alam na mayroong malaking flower vase sa harapan ko, maliit pa kasi ako kaya nakita ko nalang ang sarili ko na nabangga dito...

Bigla akong nagising. Nakita ko ang sarili ko na nakahiga sa sahig ng kwartong tinutuluyan ko.

© 051016