The girl who travels through the time [By Joy]

Αναμνήσεις

 Ανέβηκε τη σκάλα στις μύτες και μετά κατευθύνθηκε προς την πόρτα της τουαλέτα.Άκουσε τον εαυτό της να μιλάει με τον Κρίστοφερ,οπότε αποκλείουμε την περίπτωση να βγούμε από εκεί.Κοίταξε τριγύρω στο δωμάτιο,μέχρι που συνάντησε με τα μάτια της ένα παράθυρο.Ήταν αρκετά ψηλό και ήταν σίγουρη ότι μπορούσε να ακούσει τα παιδιά να ανεβαίνουν από τις σκάλες.Λίγο πριν φτάσουν πάνω της ήρθε μία ιδέα.Έκλεισε τα μάτια της,συγκεντρώθηκε και μετά άρχισε να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις της.Πήγε μόνο λίγα λεπτά πίσω,αρκετά για να πάρει τον Κρίστοφ και να φύγουν από εκεί.

Σκαρφάλωσε στο παράθυρο και κατάφερε να βγει από το κτήριο.Λίγο πριν αρχίσει να τρέχει προς το σημείο όπου είχε χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της τελευταία φορά,χαμογέλασε στην ιδέα ότι εκείνη τη στιγμή,άλλες δύο Άλεξ υπήρχαν σε εκείνο το χώρο.Μία που μίλαγε με τον Κρίστοφ και η άλλη που κατασκόπευε την συμμορία.Μαζί και με την ίδια τρεις.Πόσο πιο παράλογο;

Τελικά έφτασε στον προορισμό της δίπλα από το παράθυρο δηλαδή.Έκλεισε τα μάτια της και ήταν έτοιμη να επαναλάβει την ίδια διαδικασία την στιγμή που...

''....Ευχαρίστως θα σου έλεγα μερικά από τα πράγματα που λένε...Όπως...Την Λους...Σκύλα...Τον Ντέιβ...Ξενέρωτο..και τον Κάιλ...Λοιπόν...αυτόν τον λένε απλός μαλάκα!''Το είχε ξανακούσει αυτό.Την τελευταία φορά δεν ήταν σε θέση να κάνει τίποτα,όμως δεν θα τον άφηνε και έτσι.Το χέρι της ασυναίσθητα έπιασε μία πέτρα και μετά στοχεύοντας την κοιλιά του Κρίστοφερ την εκτόξευσε.Μπορεί να μην χτύπησε εκεί ακριβώς που είχε στοχεύσει αλλά κάτι είναι και αυτό.

Τότε κατάλαβε.Αυτή ήταν έξω από το παράθυρο όταν χτύπησε η πέτρα τον Κρίστοφ.Άρα είχε βγει έξω για να ψάξει τον εαυτό της.Η ζωή της είχε γίνει πλέον ένα σκέτο σενάριο φαντασίας.

''Α και...Αν θες τράβα να βάλεις λίγο πάγο στο μάτι σου.''

''Καλά είμαι.''Κοίταξε από το παράθυρο.Η άλλη Άλεξ πλησίαζε.Πριν καλά καλά το καταλάβει είχε γυρίσει στον σωστό χρόνο.

Κοίταξε τριγύρω.Πουθενά καμία δεύτερη Άλεξ.Ήταν ξανά η μία και αυθεντική.Τότε θυμήθηκε τη συμμορία!Γρήγορα γύρισε και κοίταξε από το παράθυρο.Η πόρτα του μπάνιου άνοιξε διάπλατα και βγήκαν έξω από αυτή κάποια από τα αγόρια που είχε ακούσει στο υπόγειο.Την κόρη του Όσκαρ,γνωστή και ως..Στορμ δεν πρόλαβε να την δει γιατί κρύφτηκε πίσω από τον τοίχο.Τότε συνειδητοποίησε ότι ο Κρίστοφ δεν ήταν στο δωμάτιο.Της ξέφυγε ένα μικρό χαμόγελο,το οποίο βέβαια το έδιωξε γρήγορα.

''Δεν σε έστειλα για να βρεις κανέναν δολοφόνο,κάτι παιδάκια υποτίθεται ότι ψάχνεις.''Έκανε την εμφάνιση του ο Κρίστοφ τρομάζοντας την Άλεξ.Αμέσως μετά συγκινημένη έτρεξε και τον αγκάλιασε.Όσο και αν δεν ήθελε να το παραδεκτεί χαιρόταν που δεν τον έπιασε η συμμορία.''Πας καλά;;''Την ρώτησε αυτό κοιτώντας την με απορία.

''Πρέπει να φύγουμε!''Είπε και τον τράβηξε από το χέρι κατευθυνόμενη προς το μονοπάτι.Λίγο αργότερα,χωρίς να σταματήσει καθόλου να τρέχει και με τον Κρίστοφ να μην καταλαβαίνει και να ζητάει εξηγήσεις,έφτασαν στο τέλος.

''Και τώρα τι;''Ρώτησε αυτή.

''Χα...κοίτα να μαθαίνεις μικρούλα....Σηκώθηκε στις μύτες τον ποδιών του,όπως ήταν πριν που κρατούσε το βιβλίο που διάβαζε η Άλεξ και έσπρωξε το ίδιο τούβλο που είχε σπρώξει πριν μερικές ώρες.Η πύλη άνοιξε πάλι,αυτοί περάσανε από την άλλη πλευρά και την κλείσανε.

''Θα μου πεις τι στο διάολο έγινε τώρα;!;!''

''Εμμ...ναι...εγώ...''

''Ναι;!''

''Νομίζω ότι....ΟΤΙ ΕΙΔΑ ΕΝΑ ΑΓΡΙΟ ΖΩΟ!!''Είπε ανακουφισμένη.

''Τι;;''Αυτός δεν έδειχνε να καταλάβαινε.

''Ναι..ναι!Ένα μεγάλο ζώο!Έμοιαζε με λύκο...ή τίγρης..ή κάτι κακό!''

''Πας καλά;!Δεν υπάρχουν τέτοια ζώα εδώ!''

''Όχι;Ε καλά..Σόρι..λάθος μου!Τέλος πάντων πρέπει να φύγω...Θα με ψάχνει η διευθύντρια.''Του είπε αδιάφορα και κατευθύνθηκε προς την πόρτα.

''Αυτό δεν θα περάσει έτσι!Ξέρω ότι κάτι μου κρύβεις!Και όταν θα το μάθω έχεις τελειώσει!Ακούς;!;!''

  Η Άλεξ βγήκε από την βιβλιοθήκη και πήγε κατευθείαν στο δωμάτιο της.Ξάπλωσε στο κρεβάτι και προσπάθησε να κλάψει.Να κλάψει για την συμπεριφορά του Κρίστοφερ,να κλάψει γιατί κινδύνευε η ίδια,οι φίλοι της αλλά ο μισός πληθυσμός της πόλης.Αλλά δεν τα κατάφερε.Δεν κύλισε ούτε ένα δάκρυ από το μάγουλο της.Και τότε συνειδητοποίησε ότι η ζωή της ήταν πολύ άδεια..Της έλειπαν οι φίλοι της,οι κυρίες που την πρόσεχαν στο ορφανοτροφείο από μικρό μωράκι,ο Πήτερ,ακόμα και η θεία της.Μα πάνω απ'όλα της έλειπαν οι γονείς της.Αυτούς είχε ανάγκη περισσότερο από όλους.

  Ξαφνικά σκεπτόμενη όλα αυτά,πέρασε από το μυαλό της ο αδερφός του Πήτερ,ο Μπεν.Πάει τόσος καιρός και ποτέ δεν πήγε να τον επισκεφθεί στο νοσοκομείο.Ενημερωνόταν από τον Πήτερ πως όσο περνούσε ο καιρός η κατάσταση του βελτιωνόταν.Ο Πήτερ ήταν σε συνεχής επαφή με τον γιατρό του αδερφού του και έτσι μάθαινε για την κατάσταση του.

  Πλέον είχε βραδιάσει και η Λους ακόμα δεν είχε επιστρέψει.Άρχισε πραγματικά να ανησυχεί.Και αν την είχαν καταλάβει και απήγαγαν όλους τους φίλους της;;Ή αν ακόμα χειρότερα τους έχουν ήδη σκοτώσει;!Η αγωνία την σκότωνε.Σηκώθηκε αποφασιστικά από το κρεβάτι και άνοιξε την πόρτα κατευθυνόμενη προς το δωμάτιο των αγοριών.