Ζουμε σε εναν κοσμο που οι ανθρωποι ηταν κρυα και ακεραια σωματα που περιπλανιουνταν σου απολυτο σκοταδι. Μια νυχτα που το φργγαρι χεμογελασε στην γη,τα ματια του γεμισαν χρωματα και η καρδια του αισθηματα. Με ενα αγγιγμα εδινε ζωη σε καθε τι που ακουμπουσε. Εβαζε χρωμα,πανω σε καθε σκιά. Γι'αυτο τον αγαπησα. Γιατι παντα ξεχωριζε με τον πιο απλο τροπο. Κι εγω ξεχωριστη ημουν,που διαλεξα εναν τοσο γλυκο ανθρωπο διπλα μου. Μπορει να ημουν η μοναδικη για αυτον. Οπως αλλωστε,παντα ελεγε. Μα εγω,ποτε δε θα σταματησω να ζηλευω το φεγγαρι,του εδινε παντα μια αλλη οψη...τον εκανε ακομα πιο γοητευτικο...
