Bir Hayatın Evrimi

Merak

Songül annesinin böyle tanımadığı insanlarla nasıl kaynaştığını merak etti. Onun için böyle şeyler hiç hoş değildi, bu merakını sonlandırmak için annesine sordu, " Anne nasıl bu kadar rahat bi şekilde teklifi kabul ettin, onu daha tanımyoruz, her insan Erzurum'daki kadar iyi değildi, Songül hiç bu kadına kaynıyamamıştı."
Annesi de pek güvenememişti ama başka çareleri yoktu.
Azime :Songül başka çarem yoktu sokaktamı kalsaydık kızım, zaten kısa bir süreliğine,bende güvenemedim o kadına.
Songül: Sanki Erzurum'dayken durum çok farklıydı!
(Tam o sırada telefon çalar)
Azime: Abin arıyo, dur bakalım ev bulabilmiş mi?
Veysel: Alo anne evler çok pahalı, dayım bize yardım etsede geçinemeyiz hepsine gücümüz yetmez.
Azime: Tüh! Oğlum bizim biraz daha ev aramamız gerekiyo ama bu sırada tanıştığım bir kadının evinde kalıcaz.
Veysel: Kim anne?
Azime: Bizim yemek yemeye gittiğimiz yerin sahibi ile tanıştık, kadın mütevaziydi biz ev bulana dek bizi evine çağırdı bende kabul ettim şimdi kardeşin bana sitem ediyo ama başka çarem yoktu.
Veysel: Tamam anne, siz şimdi nerdesiniz?
Azime: Bahsettiğim restoranttayız halâ adresini restorant sahibi versin.
(Restorantın sahibi o sırada gelir ve adresi verir)
1 saat 27 dakika sonra abisi ve diğer erkek kardeş restoranta girerler.
Veysel: Merhaba, anne dayım para yollamış 1200 lira, oğlu Ahmet'te çalışmış baya işe yaramış.
Azime: İyi oğlum ben gidip bir dayın ile konuşayım.
Azime tuvalete gider ve konuşmasını yapar.
Mehmet: Nasıl gidiyo, yemekler nasıldı.
Songül: İyiydi abicim, kalkalım mı?
Mehmet: Olur... da bu kadına hiç güvenmedim.
Tam o sırada Azime gelir ve eve doğru yol alırlar.