Sınıf her zamankinden daha sessizdi. Herkez kendi halinde duruyordu. Camdan bakıp ağlayanlar , dersten sıkılıp saçındaki kırıkları arıyanlar, telefonuyla oynayanlar ve pür dikkat hocayı dinleyenlerden oluşuyordu bugün sınıf . İki haftadır böyleydi sınıf . Herkezin derdi aynıydı sanki. En güzel hayalleri yıkılmıştı hemde hiç beklemedikleri kişilerden. Beyaz ten rengi mavi gözleriyle sınıfa bakıyordu hoca . Okulun en yaramaz sınıfı aynı zamanda en tembel sınıfıydık. Sınıfın en çalışkanı bile teşekkürü zar zor alıyordu . Hoca birden elini kaldırıp masaya vurdu. İki haftadır hangi hoca sınıfa gelse eski halimize dönmemizi söylüyordu . Burak hoca herkezi bahceye çıkardı ve toparlanmadan gelmeyin demekle yetindi. Sınıfta en üzgün olarak Beylem göze çarpıyordu.
