Günler gelip geçiyor, her şafak söktüğünde o altın barudi gözlerimizi şenlendiriyordu. Yine her gün pençeleştiğimiz o külfetli vazifeler bunu hilafıhakikat bir hale getiriyordu. Tek asudelik vakitlerimiz mecraya tünediğimiz vakitlerdi. Ama bütün âdemoğulları buna kifayet edemiyordu. Ne yazık ki bu kâinatta çoğu şeye kifayet etmek oldukça müşkül bir şeydi. Fukara âdemoğullarının yapacak, edecek bir şeyi yok. Onları işlerine almayı arzulayan hangi fani? Varsa gösterin. Onları işe almayan zatıaliniz yüzünden fevç içinde, kopil olarak karşımızda peydahlanıyorlar. Beşerler onlara kibirleniyor, onlara meyusiyet aşılıyor. Onlarda yapacak bir şey bulamayınca uğru oluyorlar. Sonra da "Vatan hainleri" diyoruz. Aslında her şeyin saiği biziz. Ama biz bunu bilmiyoruz. Bilsek bile insanları şuurlandırmıyoruz. Buna vâkıf olamıyoruz. Tam olarak yapmamıza ihtiyaç olan şey bu! Bu zarûrî bir şey. Aynı zamanda da çetrefilsiz. Kim bunu kavrayabilir? Bütün beniâdem bunu kavrayabilir! Evet kavrayabilir fakat kavramak istemiyor! Hepimiz rağbetsiz mahlûklarız, ve öyle kalacağız!
