Vertel mij over de islam

Door mijn dochter

Dit raakte me en realiseerde me Hoe Allah(swt), hoe machtig en Barmhartig hij is. Denk alleen aan Allah(swt) mensen. Tot jouw dag is gekomen. Spreek met Allah(swt) overal waar je bent. Hij(swt) zal altijd naar je luisteren, je nooit verlaten en altijd vergeven. Toon berouw en zij gehoorzaam lieve broeders en zusters. Laah illaha ilallaah.

~~~~~~~~~~

Dit is een verhaal van een jongeman die op een zeer mooie maar
tegelijkertijd tragische manier geleid is door Allah.
Hij vertelt: " Ik was een persoon die graag bij zijn vrienden was. Wij waren
altijd samen, altijd op zoek naar manieren om onszelf bezig te houden met
verwerpelijk vermaak en verdorven zaken, waar we
onze dagen mee vulden en onze nachten mee doorbrachten. Dit terwijl mijn
lieve arme vrouw thuis eenzaam haar dagen voorbij zag gaan. Zij klaagde
steeds vaker over de eenzaamheid en de dagelijkse ellende waarin zij leefde
maar ik had daar geen oor voor, en negeerde het.
Op een nacht kwam ik, zoals gewoonlijk in die tijd, rond een uur of drie
thuis. Mijn vrouw en dochter lagen al lang te slapen. Ik ging naar de
woonkamer en zette mijn verdorven gedrag waar ik net van
thuiskwam gewoon binnenshuis voort door wat vieze films te gaan kijken.
Plotseling ging de deur van de kamer open !!! Daar zat ik dan, oog in oog
met mijn vijfjarige dochter. Ik keek haar recht in de ogen, aan de andere
kant werd er tot mijn grote verdriet teruggekeken met een teleurgestelde en
trieste blik. Verstijfd was ik, elke poging om iets te zeggen op dat moment
stokte al bij de eerste klank. Na een seconde of wat die in mijn verlamde
situatie als een eeuwigheid voelde bereikten de eerste klanken mijn
bewustzijn. Het was haar lieve stem waarmee ze zei: "Papa, je zou je moeten
schamen, ben je niet bang voor Allah. Heb toch vrees voor Allah!" en zij zei
dit drie maal, deed de deur dicht en ging terug naar haar kamer. Ik bleef
onthutst achter en wist niet hoe te reageren. Een tijd lang zat ik als door
elke bliksem getroffen stil en bewegingsloos voor me uit te staren met open
mond. Toen ik een beetje uit mijn toestand begon te raken irriteerde ik mij
gelijk mateloos aan de verachtelijke beelden die nog steeds speelden en die
er nu opeens heel anders uitzagen. Ik stond op, deed de tv uit en begon na
te denken over de gebeurtenis die mij voor de rest van mijn
leven haarscherp zou bijblijven, uit nervositeit begon ik door de kamer te
ijsberen. Haar woorden hadden mij heel diep geraakt. Zij riepen bij mij een
gevoel op dat ik tot dan toe nooit had ervaren.
Ik besloot voor mijzelf dat het beste was om naar haar kamer toe te gaan,
dus ik begaf mij zenuwachtig die kant op terwijl ik nog klampachtig zat te
bedenken wat ik zou zeggen. Eenmaal daar
aangekomen, zag ik dat zij weer in slaap was gevallen. Ik ging kapot van
binnen en dacht dat ik gek werd. In het holst van de nacht zat ik mijzelf op
te vreten terwijl ik niks dan de stilte hoorde. Ik voelde mij ellendig als
nooit tevoren, maar wat moest ik doen? Wat kon ik doen? Ineens werd de
oorverdovende stilte onderbroken door een geluid dat alles veranderde, een
geluid dat ik altijd al heb
gehoord maar waar ik nooit naar heb geluisterd, een geluid waar ik de
laatste jaren liever mijn oren voor sloot en pas blij was als die afgelopen
was. Het was de oproep tot het ochtendgebed. Een rustig gevoel kwam over mij
en ik begon na te denken. Aarzelend besloot ik om de kleine wassing te gaan
verrichten, toen ik daar klaar mee was besloot ik mij op weg te begeven naar
de moskee. Ik had niet veel zin om te gaan maar de woorden van mijn kleine
dochter bleven mij achtervolgen. De Imam opende het gebed en las een aantal
verzen uit de Koran. Op het moment dat hij knielde en ik hem volgde, barstte
ik spontaan in tranen uit. Ik kon mij niet inhouden al zou ik het gewild
hebben. Dit was de eerste keer in zeven jaar dat ik weer voor Allah stond om
het gebed te verrichten. De huilbui deed mij goed. Ik was opgelucht en het
voelde alsof alle ongeloof, hypocrisie en verdorvenheid die ik in mij had,
samen met de tranen uit mij wegstroomden. Thuis aangekomen, ging ik zitten
en wachtte totdat het tijd was om naar mijn werk te gaan. Nog steeds zat ik
mij te
verwonderen om de reeks gebeurtenissen. Toen ik op mijn werk kwam, zag ik
mijn collega verbaasd en vreemd naar mij kijken. Het was natuurlijk een
vreemde gewaarwording voor hem dat ik zo vroeg binnen was, terwijl ik
daarvoor door mijn levensstijl vaak ofwel altijd laat was. Hij wilde meteen
het fijne ervan weten. Ik vertelde hem wat mij overkwam, waarna hij zei:
"Wees Allah dankbaar voor het
geven van zo'n dochter die jou aan het denken heeft gezet en wees Hem ook
dankbaar voor het niet sterven in de toestand waarin je verkeerde." Ik
voelde mij na een tijdje werken onwijs vermoeid (ik had namelijk nog steeds
niet geslapen) en vroeg om een halve dag vrij te nemen om de rest van de dag
uit te rusten. Ik verlangde ook naar het zien van mijn kleine dochter. Ik
kon gaan, dus vol goede moed ging ik onderweg naar huis. Ik keek er zo naar
uit om mijn dochtertje te spreken, mijn excuses aan te bieden, haar te
bedanken en te omhelzen. Er stond mij heel wat anders te wachten. Toen ik
het huis binnenliep, kwam mijn vrouw in paniek en huilend op mij af. Mijn
hart begon sneller te bonzen, ik vreesde al het ergste. Ik vroeg angstig wat
er aan de hand was en zij overdonderde mij met precies dat ergste waar ik
voor vreesde. Ze was dood, mijn vijfjarige bloempje, waar ik sinds de nacht
ervoor nog meer van was gaan houden, was overleden. Ik kon het niet geloven.
Haar woorden die mij zo diep hadden geraakt waren de laatste die ik van haar
gehoord heb. Een onbeschrijfelijk heftige pijn kwam over mij. Ik kon mijzelf
niet meer beheersen en tranen begonnen wild te stromen. Ik besefte mij na
een tijdje dat dit een beproeving van Allah was om mijn geloof op de proef
te stellen, en wist dat ik mij sterk moest houden. Ik belde mijn collega op
en vertelde moeizaam wat er gebeurd was. Toen ik hem vroeg of hij kon komen
om mij te helpen met het
wassen en begraven van mijn dochter, gaf hij hier meteen gehoor aan. Wij
verrichtten het gebed voor haar en droegen haar naar de begraafplaats. Op de
begraafplaats zei mijn collega tegen mij: "Het is niet gepast dat een ander
dan jij jouw dochter in het graf plaatst." Ik pakte haar met tranen in mijn
ogen en legde haar voorzichtig in het graf terwijl ik dacht; ik ben niet
mijn dochter
aan het begraven maar het licht dat mij weer naar Allah heeft geleid."

*Dit is een waargebeurd verhaal*

een aangrijpend verhaal...

Met vriendelijke groeten Oegt Y. fi dien

(Geschreven door Said Mandria)