Ertesi gün bütün eşyalarımı topladım.
Çalan bir telefon:
+Efendim aşkım.
-Kapının önündeyim. Arabada bekliyorum.
+Tamam, 2 dakikaya geliyorum.
-Yardıma ihtiyaç var mı?
+ Yok, ben hallederim.
- Olsun hayatım sen yorulma geliyorum ben.
Ardından Orhun geldi. Eşyaları arabaya koydu. Eve gittik.
Eve girer girmez:
- Ait olduğun yere hoşgeldin aşkım.
Ona döndüm, gülümsedim. Eşyalarımı yere koydu. Cebinden bir anahtar çıkardı. Ucunda isimlerimizin yazdığı bir anahtarlık vardı. Bana uzattı.
- Bu artık senin balım.
+ Teşekkür ederim. Eşyalarımı nereye yerlestireyim canım?
- Bu da soru mu aşkım tabii ki benim odama.
Orhun'un evi de benimki gibi iki katlı bahçeli, havuzlu bir evdi. Odasına gittim, tam eşyalarımı yerlestirirken bir kadın geldi:
~ Merhaba Gamze Hanım.
+Merhaba.
~ Ben Orhun Bey'in yardımcısıyım.
+ Memnun oldum.
Şöyle bir düşündüm. Orhun'a gidip evde yardımcı istemediğimi söyledim.
- Neden?
+ Çünkü her şeyi ben yapmak istiyorum. Yemekleri kendim yapmak istiyorum.
- Peki yemekleri sen yap ama temizlik falan yaptırmam sana haftada bir gelecek daha fazla itiraz yok.
Kabul etmekten başka şansım kalmadı. Eşyalarımı yerlestirdikten aşağı inip oturdum. Eve alışmaya başlamıştım bile. Her şeyin yerini az çok öğrenmeye çalışıyordum. Aslında aynı evde yaşamak iyi mi yoksa kötü mü oldu anlayamadım. Huzur ve mutluluk içinde mi yaşayacaktık yoksa sürekli kavga edip ayrılacak mıydık. İşte bunu merak ediyordum.
Akşam oldu.
- Hadi film izleyelim sevgilim.
+ Olur aşkım.
- Ne izleyelim?
+ Bilmem.
- Korku filmi izleyelim.
+ Hoşlanmadığımı biliyorsun canım.
- Ama ben varım seni korurum.
+ Tamam o zaman.
Arada gelen korku sahnelerinde elini sıkıyor yüzümü omzuna gömüyordum. O da buna karşılık veriyor dikkatimi dağıtmak için dudaklarımdan öpüyordu.
- Uyuyalım mı artık?
+ Olur.
Odaya çıktık. Yatağın içine girer girmez kollarına aldı beni. Omzuna yattım. O benim kokumla ben onun kokusuyla çok uzun sürmeden uyuyakadık.
